Cursus eland voor de toerist deel 2.

Ik zou jullie nog op de hoogte houden van onze jacht op elanden. Tijdens een rit naar het zuurstokken dorp Gränna reden we over allerhande bosweggetjes. Even een keer niet via de normale route. Dan is de normale route trouwens heel mooi, langs het meer, maar soms wil een mens even iets anders. Bosweggetjes dus. En zo kwamen we een natuurgebied tegen die wij nog niet eerder ontdekt hadden. Gezien het tijdstip en de lege picknickmand besloten we de plek aan te kruisen op de kaart en voor een andere dag te bewaren.

Die dag kwam. Gewapend met een picknickmand vol eten en drinken, een rugtas met de hoognodige survival benodigdheden: water, broodjes, dropjes, toiletpapier, pleisters, koffie, tekentang, dat soort dingen, gingen wij op pad. De mand bleef in de auto, want de route bestond uit 2 lussen. Een grote en een kleine. We begonnen met de kleine en zouden dan picknicken bij 1 van de bankjes bij de auto om vervolgens deel 2 te lopen.

Deel 1 was over een hoger gelegen stuk berg. De koeien liepen om ons heen, maar na ons even bekeken te hebben, gingen de koppen weer omlaag en begon het proces van herkauwen opnieuw. Wij liepen verder. Er zouden restanten te zien zijn van een oude nederzetting. De enige aanwijzingen die wij kregen waren oude fruitbomen. Geen gestapelde stenen voor bewoning gezien. De route was leuk, maar niet echt spectaculair. Zou nog komen. Wisten we toen nog niet.

Na de picknick op naar het tweede gedeelte. Het was begonnen te miezeren, maar dat mocht de pret niet drukken. Gelopen zou er worden. Elanden gespot. En we waren vooral heel benieuwd naar dat spectaculaire uitzicht over het Vättern.  De oranje strepen op de bomen moesten gevolgd worden. Over modderige paden, door een moerasgebied waar mamma kriegel werd van de mini- kikkertjes, langs een steile klim waar je iedere stap vastzat in een prikkelstruik, naar een open plek in het bos waar het vol stond met rijpe kruisbessenstruiken. Er werd halt gehouden voor een vitamine shot.

Ondertussen hoorden we iedere keer in de verte gebrom. Zouden dat? Zou dat? Om ons heen waren koeienvlaaien te zien en elandenkeutels. Zouden we dan toch nog?

1 stuk moesten we een beetje op de gok volgen, want de bomen met de routestrepen waren gerooid. Handig dan. Maar we vonden het pad weer. (dachten we) Het pad ging steil omhoog langs de afgrond. 2 kinderen voor me, balend dat de hondenriem voor Finn nog in de auto lag. Kind nummer 3 liep achterop bij pappa. “Voorzichtig lopen, niet rennen. De stenen liggen los, het hek is niet zo sterk, let op slangen, let op wespen, let op…” Ik voelde me net een verkeersbrigadier. De kinderen renden als klimgeiten voor me uit. Loszittende stenen of niet. Wat een conditie hebben die kinderen van mij. Uitkijkplek met spectaculair uitzicht hebben we niet gevonden, wel een hek voor onze snufferd. We konden niet verder. Een steenlawine had het pad afgesloten. Rechtsaf klimmend over losse stenen omhoog naar een open plek met een paar omgevallen bomen. “Dit is toch geen route om met kinderen te lopen? Dan zijn die van ons wel iets gewend, maar een standaard stads gezin met beeldschermkinderen zou hier danig in de problemen komen.”

Kwamen wij uiteindelijk ook. Sophie zat op een omgevallen boom haar drinken te drinken toen de takken het begaven. (Controleer je 1 keer een boom niet) Met luid gekraak en geschreeuw van Sophie raasde ze naar beneden. Alle takken die ze tegenkwam braken af. Ben kwam in beweging, en net voor dochter op de grond zou klappen, had Redder Pappa haar te pakken. Haar gezichtje en been lagen open. Broek was in tweeën gescheurd. Tak stak dwars door broek heen. Moesten we afbreken om Sophie te kunnen bevrijden. Pleisters plakken, dochter troosten en snel weg van deze plek. Elanden waren in geen velden of wegen meer te bekennen.

Helemaal boven kwamen we op een weide uit. Met een bordje. Uitzichtpunt. Na het eten van de kruisbessen waren we pratend de verkeerde kant opgelopen. De gevaarlijke klim langs de afgrond maakte geen deel uit van de route. Het uitzicht maakte een hoop goed, maar die elanden bleven ons dwars zitten. En toch hoorde we op een afstand hoeven op de grond. En gesnuif.

We liepen verwachtingsvol het laatste stuk. Doodstil. De kinderen waren moe en hoorden ook het getrappel. Opeens schoot Ben in de lach. Een kudde koeien. Vaalbruine koeien. Niet eens van die mooie. En het laatste pad richting auto liep over hun favoriete wandelplek. Platgetrapte wandelplek. Platgetrapte wandelplek vol met koeienvlaaien. Platgetrapte wandelplek met vloeibare koeienvlaaien. “Dit is toch geen toeristenpad?” Riep ik verontwaardigd uit. 4 en een half uur hebben we erover gedaan. Een wandeling van  4.2 km. En u raadt het al: GEEN eland gezien. (Behalve dan op dat vermaarde bord)

Om positief af te sluiten: de wonden in Sophie haar gezicht zijn aardig genezen en het uitzicht was werkelijk verpletterend.