De geheimen van ons huis. Deel 1.

Als je een vakantiehuis koopt in Zweden, in ons geval van Nederlanders, moet je niet over 1 nacht ijs gaan. Deden wij wel. En dus kwamen we de afgelopen jaren al hele vreemde zaken tegen in en rond ons huis. De vorige eigenaren hadden bijvoorbeeld de (lekkende) waterleiding doodleuk aan de elektriciteitsleiding gekoppeld, de watervoorziening bestond uit een zwembad met regenwater en beestjes, overal hingen rieten gordijntjes vol ongedierte en midden op de gang was een douche cabine geplaatst. Een douchecabine die te groot bleek te zijn en dus werd er een gat in het plafond gezaagd. Het meeste konden we bij de bezichtiging zien, maar veel ook niet. De vraagprijs was redelijk en de plek geweldig. Wat een potentie heeft dit huis. En dus kochten we het op een koude winterdag en een maand later reden Ben en ik naar Zweden om het huis leeg te trekken. (Bijna)alle meubelen,  gordijnen, beddengoed en vuilnis verdwenen naar de vuilstort. Bij de Ikea kochten we nieuwe bedden en raambekleding. 2 weken later kwam ik terug met de kinderen en vakantie na vakantie hadden we de tijd van ons leven in het prachtige Sverige. Vakantie na vakantie werd het huis meer van ons. Nieuwe elektriciteit, nieuwe radiatoren, nieuwe keuken, alles werd gewit, het vuilnis wat overal rond het huis uit het bos vandaan kwam werd opgeruimd en het huis werd mooier en mooier. 1 ding zat ons dwars. Als het ’s nachts regende hoorden we het ergens druppelen. Drup-drup-drup. Lekkage. Duidelijk. Ergens zit een lek in het dak maar waar? Bij ons voeteneinde zat een knop. En die knop hoorde bij een dichtgetimmerd luik. Een dichtgetimmerd en gelijmd hok. We hadden beter moeten weten. Maar soms, moet je een beetje naïef zijn. Soms moet je risico’s nemen. En dat hebben wij met ons volle verstand gedaan. Dit huis is een leerproces naar een tweede huisaankoop in zweden in de toekomst. We hebben dus nog steeds nergens spijt van. Laat ik dat alvast duidelijk maken.

In deze vakantie regende het wederom op een nacht en Ben hoorde het nu ook. Drup-drup-drup. “Morgenochtend maak ik dat luik open”. Mijn maag draaide zich om.

Het kostte de nodige moeite, maar met luid gekraak schoot het hok open. Ben vloekte zacht. Achter het luik stond een krat. Een groot blauw krat. Halfvol water. En de rest lag er naast. Had een gat veroorzaakt in een balk, en had gezorgd voor een rottende plek in de vloerplaat. In de plafondplat van de keuken. Zelfs het plaatsen van een krat om water op te vangen had de vorige eigenaar maar halfhalf gedaan.  Ben begon met goede moed aan het wegschrapen van alle verrotte delen, gooide bak na bak naar buiten en zag het nog steeds allemaal zitten. Zelfs het enorme mierennest wat naar benden kwam en hem vol raakte, weerhield hem niet om vol goede moed door te gaan. De schade was groot, maar omdat ons huis een echt trå hus is, kon alles nog gerepareerd worden. Er gaat een nieuw dak komen. In het voorjaar krijgt ons huis weer een oorspronkelijk pannendak. Niet nu. Voor nu had pappa een noodoplossing. Er kwamen bitumen op het dak. Maar hoe kom je op het dak? De enige ladder was een ramenlap ladder. Niet hoog genoeg om op het dak te komen dus. Pappa had een idee. Een echt Zweeds idee. In de orde van Emiel! (U weet wel, dat jongetje wat altijd straf kreeg en dan poppetjes ging snijden in de schuur.) Pappa bond een touw om het middel van Niels en zou hem ophijsen. Niels met touw aan de ene kant van het dak, pappa als een beiaardier aan de andere zijde. En dan kon Niels mooi het teer op het dak smeren, de rol bitumen plakken en pappa zou af en toe wel aanmoedigen. Pappa zag het helemaal zitten. Mamma niet. Mamma zou pappa wel als Emiel omhoog hijsen en dan het uiteinde van het touw aan een boom vastzetten en met de kinderen nar een speeltuin gaan. Pappa ging maar iets anders verzinnen. Het werd een ingewikkelde constructie met een hefboom en een trap op het dak en een balancerende Ben.  

Ben klom het dak op en terwijl hij op de nok vooruitschoof vroeg ik aan de kinderen of ze nog iets wilden zeggen tegen pappa. “Veel plezier in de hemel”, “veel plezier in Afrika” en “leuk u gekend te hebben”. Wij dachten meer aan: succes pappa, kijk goed uit. Mogen wij uw koekjes? Maar de kinderen hebben klaarblijkelijk niet zo veel vertrouwen in pappa. Mamma wel. Mamma programmeert het nummer van de eerste hulp post alvast in haar telefoon. Alle vertrouwen hebben we hoor, maar zullen we alvast gaan bellen? Weten we zeker dat de ambulance op tijd is.

Kinderen namen plaats op de trampoline, mamma met laptop aan de buitentafel om u op de hoogte te stellen van de vorderingen en zo zaten we meteen allemaal eerste rang als pappa naar beneden kwam zeilen. Met luid geraas donderde er een deksel, gereedschap en een bezem naar beneden. Maar het moet gezegd worden: Ben bleef zitten. En het dak werd afgeplakt. Laat die regen nu maar komen, we zijn hem 1 stap voor.

Het moraal van dit verhaal? Ook al is de vraagprijs nog zo laag, ga altijd te rade bij een bouwkundige voor u een huis koopt in Zweden. Huizen in Zweden zijn totaal anders als onze Nederlandse huizen en daar weet een plaatselijk iemand gewoon veel meer van af. Ik heb in Nederland bijvoorbeeld nog nooit een laag turf gezien die als isolatie tussen plafonds dienst deed. En laat dat nu de isolatie zijn in ons huis. Gewoon plakkaten veen.  Laat u echter ook niet weerhouden om een huis te kopen waar werk aan zit. Het is heel leuk om een huis eigen te maken. De bouwwijze in Zweden met hout zorgt er ook voor dat bouwmateriaal overal voorhanden is tegen een zachte prijs Lycka till!!