Hembygdsdag 2012.

Vorig jaar was ik met de kinderen naar de Hembygdsdag gegaan bij ons in het dorp. We hadden prachtig weer en de sfeer was geweldig. Oude ambachten; oude machines; oude auto’s en Oud-Hollandse spelletjes voor de kinderen. Maar dan op zijn Zweeds. Ben was er niet bij, en ik vond het precies iets voor hem. Dit jaar hoopte ik op een Hembygdsdag als Ben er bij zou zijn, maar nergens was een aankondiging te vinden.

Tot een week van te voren. We kwamen het bos uit en langs de kant van de weg stond een heel klein bordje: Hembygdsdag 2012.
                                             12 augustus.

En zo togen we op 12 augustus naar het dorp, reden naar het oude gedeelte en parkeerden. Als eersten. Het motterde een beetje, maar zoals het echte Zweden betaamt, laten wij ons daar niet door tegenhouden. Het was rustig. Koud door de draaipoortjes, werden we aangesproken door 2 tandeloze oude mannetjes. Aangeslist dus eigenlijk. Ze hadden oude machines uitgestald en wilden daar eg graag over praten. We hebben het gesprek even geprobeerd te volgen en daarna liepen we door. Op het grote terrein zaten mensen onder party tenten. Koffie te drinken. Aan de linkerkant stond een enorm podium en daar zong een mevrouw. Niemand bewoog op haar ritme. We besloten om net als iedereen, met koffie te beginnen. “3 limonade, 2 koffie en 4 koekjes.” Verwarring bij de dames van de catering. “30 kronen alsjeblieft” was het na 5 minuten. Ik keek lijdzaam toe hoe mijn koffie koud stond te worden. De kinderen keken naar de koekjes. Verwonderd liepen we naar een tafeltje. Zonder tent erboven. Het enige tafeltje zonder tent en het enige tafeltje wat leeg was. (Het motterde nog steeds) “40 kronen per koffie stond er toch?” “Ja, en 20 kronen voor limonade met koekje, 5 zonder.” “Dan hadden we toch 125 kronen moeten betalen?” We keken om ons heen en begrepen langzaam waar de verwarring door was ontstaan. Het was koffie met een volgestouwde schaal koekjes voor 40 kronen. Maar ja, wij komen uit dat land waar de deksel van de koektrommel na 1 koekje weer op de trommel gaat. Netjes 1 koekje bij de koffie. Ben baalde licht van deze gemiste kans. Ik zat te grijnzen. Helemaal toen de koffiekannen langs de tafels doorgegeven werden en we in staat waren om een warme koffie te nuttigen. Zonder koekjes overigens.

Er waren een paar kraampjes met zelfgemaakte jams, noten, augurken en honing en er waren wederom oude ambachten te zien.  Wat ik al had verwacht, Ben genoot. De Zweden bleven zitten waar ze zaten onder de tenten en vonden alles wel goed. Het enige wat ze in beweging liet komen was als er weer lootjes getrokken waren voor 1 van de loterijen. Broodmanden, snoepjes, bloemen, tabak en aanverwante artikelen werden verloot en als de getrokken nummers werden opgeschreven, kwam de koffiedrinkende massa in beweging. Nummertjes controleren. Wij hadden ook lootjes, maar geen prijs.

Oud-Zweedse spelletjes. Niels, Sophie en Finn wilden wel erg graag meedoen. Vooral omdat ze met pijltjes mochten gooien richting een dartbord. Niets ouds aan. Gewoon darten, maar thuis mogen ze dat niet. Hier wel. Mag van die Zweedse meneer. Aan het einde van de ronde had Finn 10 punten, Sophie had er 20 en Niels had 30 punten gescoord. Binnen 5 minuten hadden ze in een Nederlands tempo 6 spelletjes afgewerkt met zijn drieën. Hoe de Zweedse meneer ook maande dat ze het rustiger aan moesten doen. Zweet parelde op zijn hoofd terwijl hij van het ene scoreblaadje naar het andere wisselde om scores te noteren.  Met een zucht wenste hij ons een mooie dag. Na ons nam hij pauze. Een welverdiende pauze. Wij hebben 3 rennende kinderen. Zijn wij al aan gewend.

Op dinsdagavond ging overigens de telefoon. Het was de Oud-Zweedse meneer weer. Niels had de derde prijs gewonnen en of we in staat waren om de prijs op te halen. Dat waren we. En dus togen Niels en Ben naar het dorp. Niels kreeg een zak chocolade noten. Ben kreeg een zak augurken in zijn handen gedrukt. Uit eigen tuin. Waanzinnig lekker en ontzettend leuk. Vol liefde gekweekte augurken. Of we ze wel zouden lusten? “Ja hoor, als ik dit had geweten had ik frambozen uit onze eigen tuin voor u meegenomen”. Sprak Ben trots. Hij werd even aangekeken.  “Frambozen? Die heb ik ook in mijn tuin. Die heeft iedereen hier eigenlijk wel in zijn tuin” sprak hij profetisch. “Lekker met blauwe bessen. Krijg je echt het aller-lekkerste sap. Frambozen met blauwe bessen.” 

De Hembygdsdag 2012 viel letterlijk en figuurlijk in het water. Het kwam niet op gang. Het enige wat de hele middag heeft gelopen zijn de koffiezetters. En de zingende mevrouw bleef stug volhouden. Vooral omdat er een meisje vooraan stond te dansen. Nummer na nummer. In de regen. Onze Sophie had alle ruimte om te dansen en te genieten van alle aandacht. En dus bleef de mevrouw zingen. Voor onze Sophie. Speciaal voor onze Sophie.

Bij de uitgang stond nog een bordje. Gammeldags karamel. “Die ga ik nog kopen Ben.” Riep ik naar achter. De kinderen bleven bij het bord staan. “Doe maar niet mam, het zijn oude karamellen. Hebben ze vast nog in z’n oud blik gevonden.” De kinderen weten dat het Zweedse woord voor oud Gammel is, en dus waren het oude snoepjes. “Ja,”deed Finn er nog een schepje bovenop, “ze hebben in een schuur gestaan. Helemaal verstopt achter alle oude rotzooi. De kinderen vonden ze vroeger ook al niet te eten. Maar ze hebben ze nu toch gevonden. En weet u mam? Wij lusten ze ook vast niet.”

Ik heb ze toch gekocht en de kinderen aten er net zo hard van als hun moeder. Erg lekkere karamellen hadden ze vroeger. Voor volgend jaar hopen we op beter weer, zodat de sfeer weer ouderwets gezellig is. Dat past namelijk prima bij een Hembygdsdag.