De verrassing van Väderstad.

Zweden 22 augustus 2012. Slecht weer. Buien. Hele harde buien. Harde herfstige hagelbuien. We gaan naar een museum in de buurt. Een soort openluchtmuseum, maar dan binnen. Valt zwaar tegen en met een kwartier staan we weer buiten. In de regen. “En nu?” Ben heeft het al heel lang over een konditori in Väderstad. Een met een oud interieur ofzo. Ik heb er al een keer op blogspot over gelezen, maar we zijn er nog steeds niet geweest. En terwijl Ben vroeg “wat nu?” Schoot bij mij die konditori te binnen.

Het gekke is dat we iedere keer als we naar de stad gaan, of 9 van de 10 keer als we een rondje hebben gereden, langs de afslag komen. De afslag die we steevast niet nemen. Achteraf kun je je afvragen waarom niet. Maar ja, dat is achteraf. Heb je niets meer aan. Hoewel; leermoment. En je bent nooit te oud om te leren. Via prachtige binnenwegen rijden we naar Väderstad. Op het eerste gezicht lijkt het gewoon op een normale bakkerij. Niets bijzonders. Brood en koekjes in een vitrine en serveersters met witte schorten. Koffie op pruttelende paatjes. Op eigenlijk pruttelende koffie op plaatjes. De deur naar de bakkerij staat open en de geur van versgebakken brood doet je meer bestellen dan je eigenlijk op kunt.  

Of we boven willen zitten krijgen we van 2 dames te horen. 1 van de dames poetst hard op een tafel en zegt zelfs dat we beter boven kunnen zitten. We hebben het idee dat we met de kinderen niet beneden mogen zitten. Prima, maar wel heel ON-Zweeds! Ik mopper de trap op. Dat doe ik dan namelijk. Mopperen. Ik begin te mopperen en wee diegene die dan in de buurt komt. Misschien een idee voor een verkeersbord: Beware! Mopperende Anna Marie. Al mopperend de trap oplopend via de binnenbocht kom ik ergens mee in botsing. Met een hele oude telefoon. Een hoteltelefoon. En dan klaart mijn humeur weer op. Wat leuk, een stokoude telefoon. En oude raampjes, en oude keukenbanken en oude boekenkasten, en alles is eigenlijk oud hier. Verzorgd oud. Niet gemeentewerf oud. Wel jammer dat er al een groep mensen aan de tafel zit, maar ach. Het lijkt wel een huiskamer. Plek zat. Ben loopt door. Naar nog een huiskamer. En er is er rechts nog 1. En links is de luxe opkamer. Met een bank en stoeltjes uit de jaren 50. Met gezellige wiebelende poten. (Komt ook door de houten vloer die scheef is, maar daar zijn wij aan gewend.) Met koffie in overvolle kopjes is een wiebelende tafel trouwens helemaal niet zo gezellig. We kijken onze ogen uit. Overal zitten mensen te praten, te lezen, te schrijven (Ik) en te genieten van (hele sterke) koffie en versgebakken lekkers. Wat een ervaring. Wat een leuke verrassing in dit plaatsje vlakbij. Mijn dag kan helemaal niet meer stuk als Ben een boek in de boekenkast vind met een voorwoord van de schrijver. Hij heeft zijn boek hier geschreven! Hier in deze konditori. Misschien zelfs wel op de plaats waar ik nu zit. Weggezakt in een groene bank. Genietend.

Oeps. Betrapt terwijl ik snel een hapje van de koek van Ben nam.

Aan een ieder die ooit in de buurt komt: Väderstad Centralkonditori Vallbergsvägen 14. En dan hopen op regen, anders gaat u wellicht buiten zitten en dan mist u de geweldige bovenverdieping!