Cursus eland voor de toerist.

Kent u die bordjes die in Zweden te kust en te keur staan? Die driehoeken met een rode rand. Die waar een koe in staat. Pas op gevaar: loslopende koeien! En u hoeft wederom niet massaal brieven te gaan sturen, ik weet dat de Zweden zelf denken dat die bordjes betekenen: Pas op! Gevaar voor overstekende elanden. Ja, ja. Ik heb hier eerder over geschreven. Die bordjes staan er voor de toerist. Ik heb het geheim va die bordjes ontdekt en ik heb even getwijfeld, maar ik ga het geheim delen. De beesten waarvan de Zweden denken dat het elanden zijn, noemen wij Hollanders gewoon: KOEIEN!

Afgelopen week hebben wij 2 nieuwe wandelroutes ontdekt. 1 gewoon bij ons op de Omberg en 1 in het Smalandse bos. En tijdens die routes gebeurde er iets raars. We kwamen ze tegen. Gewoon in real life. In levende lijve. In het bos. Loslopend. De meeste lagen trouwens te herkauwen. Dat doen ze namelijk. Herkauwen.

Wandeling 1 Omberg.

Pappa heeft ontdekt dat er een pad loopt over de kam van de berg aan onze kant van de berg, waardoor we in staat zouden moeten zijn om ons huis van boven te zien. We besluiten te gaan kijken. Mooi weer en we hebben er zin in. De kinderen ook. Een nieuwe route is altijd spannend. Even de regels duidelijk gemaakt, maar als we naar de hoogtelijnen op de kaarten kijken, wordt de wandeling niet echt gevaarlijk. Finn hoeft dus ook nergens aan de hondenriem. Hondenriem? Ja. Inderdaad. Hondenriem. En u hoeft nu al helemaal niet massaal naar de kinderbescherming te bellen, want Finn vind het prachtig en wij vinden het veilig. We klikken Finn aan de riem en het uiteinde aan onze broek en we kunnen meneer de hardloper, meneer ik zie geen gevaar, meneer ik durf alles wat een ander niet durft bij ons houden. Op veilige afstand van afgronden en kolkende watermassa’s. Werkt al jaren prima. En mijn oma zei vroeger altijd al: “ik heb liever dat zij huilen dan dat ik straks huilend bij een graf sta”. Wijze woorden van oma. Finn heeft overigens nog nooit gehuild aan de riem. Even voor de duidelijkheid. 

De kinderen rennen voor ons uit en stoppen als ze struiken met frambozen tegenkomen. Komen terug als wij een struik met rode kruisbessen vinden. Roepen ons  terug als ze picknickbanken tegenkomen. Aan de andere kant van een hek, boven toch een steil stukje. Vallen een buil op hun hoofd en lopen een splinter op als ze met hun handen over het grove ongeschuurde hout gaan. Genieten van hun yoghurt en van hun drinken. Zo’n route is het. Niets moet en bijna alles kan, want we lopen door de ongerepte wildernis. En dan opeens komt Sophie terug rennen. Complete paniek. Er staan beesten in de weg. Beesten? Denkt mamma en mamma ziet de driehoeksborden voor zich op het netvlies verschijnen. Mamma versnelt haar pas, trekt Sophie mee. Loopt achter ruggen van pappa en de jongens. Ziet een koe. Uit de weg beest. Elanden gespot. Ziet nog een koe. En een koe is geen eland. Ziet enorme grauwe koeien. En grauwe stieren. Lelijke beesten. Sumoworstelaars van de koeiengemeenschap. Lopen hopeloos in de weg. “Waar Sophie? Waar zag je die beesten?” “Nou gewoon hier. En daar, en daar, en daar”. Wijst naar de lelijkste koeien die mamma ooit zag. Mamma is helemaal klaar met dit land. Bedriegers! Dat zijn het. Overal leuk bordjes neerzetten met elanden. Opgelet! Overstekende elanden!  En dan een kudde koeien ons in de weg laten lopen. Gewone ordinaire koeien. Staan thuis de weilanden vol mee. Zijn veel mooier ook. Onze West-Friese exemplaren. Mamma loopt balend achter gezin aan. Pappa buldert van het lachen om mokkende mamma. Maar mijn wraak zou zoet zijn, want hoe we ook over de bergkam liepen, ons huis was vanaf geen enkel punt te zien. En dus liepen we hetzelfde pad weer terug. En de koeien hadden zich in het bos verstopt. Wachtend tot de volgende groep toeristen langs zou komen. Elanden. Het zou wat!

De avonturen op het tweede toeristische pad met elanden en mooie vergezichten bewaar ik voor morgen. Maar dat verhaal wordt nog veel spannender!!!  Want: zullen wij dan toch eindelijk een Eland tegenkomen in het bos??? Wordt vervolgd.