Niels en het geheim van de wespen.

Als wij op vakantie zijn vinden we het leuk om te wandelen. Nieuwe paden ontdekken. Nieuwe avonturen beleven. Vakantie noemen wij dat. Uren wandelen met de picknickmand en dan op de mooiste plaatsen een steen uitzoeken om op te zitten en te genieten van de uitzichten.

Achter ons huis ligt het vogelmeer van Nils Holgersson. In het verhaal gaat hij fourageren bij het Tåkern. Om precies te zijn bij de vogeltoren Svallinge. En laten we daar nu nog net eerder geweest zijn. Eerst hadden we een wandeling bij het klooster gemaakt. Door een drassig, veenachtig natuurgebied. Met kersenbomen. Krijg je het vertrouwde beeld weer van een mamma die doorloopt en een gezin die onder en tussen bomen in hangt om fruit te eten. Kersen in dit geval dus. Heerlijke sappige kersen. Wandeling van een half uur (kinderen schijnen altijd te moeten hardlopen) werd nu een wandeling van anderhalf uur. Leve de fruitboost. Verse vitamines.

Maar goed, we liepen door een on Zweeds gebied naar een vogeltoren die ergens verscholen zou staan. Ergens bij het water gokte ik. Bij een open weiland zagen we de toren, maar hoorden we ook iets zoemen. Elektrisch hek dacht ik. Wespen dacht pappa. Zwartkijker dacht mamma en liep door met de kinderen. Pappa werd alweer licht chagrijnig. Pappa is altijd zo somber.

Langs een bos lopend werd het gezoem steeds sterker. Woh! Dat is inderdaad een wespennest. Een hele heftige dacht ik.  Bijna liep ik het bos in, maar de serieuze ik nam de overhand. Doorlopen! Laat die beesten met rust. Klimmend in de toren, werden we op de tweede verdieping verrast door nog een behoorlijk nest. Precies boven onze hoofden, dus niets aan de hand. TOCH?????? Wespen kunnen niet lezen. Bleek. Op de bovenste etage werden we omringd door steeds meer en meer wespen. Ze lijken wel boos. Foute boel. Want: staand boven op een toren, zonder nooduitgang; zonder glijbaan zoals we in een vliegtuig hebben. Alleen maar een trap binnen de toren. Een trap met nest. Met zoemende boze wespen. Met honderden zoemende boze wespen.

Pappa gaat eerst. Gevolgd door Niels. Niels geeft een gil. Wordt gestoken in bovenarm en rent samen met pappa de tredes af. Vergeten ons. Finn, Sophie en mamma staan nog boven nest. Kinderen kunnen precies onder zwerm zoemende prikbeesten door. Zwerm komt recht op mamma’s hoofd af. Balen dit. Bijna duw ik de kinderen voor me de trap af. Maar dat geeft van die rare krantenartikelen. Ik weet me te beheersen en duik onder zwerm door. Maan de kinderen om sneller te rennen. “Dat kan toch niet mamma? Mijn beentjes zijn te klein.”Finn staat stil op het 1 na onderste plateau. Zet even de zaken in perspectief. “Je hebt gelijk mannetje, maar ga nu maar zo snel als je kunt.” Finn kijkt ook eens naar zoemende geel-zwarte zwerm. Draait zich om en rent toch maar zo snel als hij kan achter pappa en grote broer aan. Zijn al voorbij de eerste rij bomen het bos ingedoken. Gaan andere kant op als heen. Willen zo snel mogelijk weg. Niels huilt van schrik en van prikkende pijn. Van rare rode plek die op zijn arm verschenen is. Hebben geen oor voor verhaal van de anderen. Van ons.

Lopend langs het water schiet ik in de lach. Zie ons al in het prutslootje springen om woedende steekbeesten om de tuin te leiden. 5 domme toeristen die zo nodig een toren moeten beklimmen. Met kikkerdril en waterlelies als camouflage. Met bloedzuigers aan enkels.

In de auto kijkt Niels naar zijn rode arm. “Zijn wespensteken giftig?” “Nee hoor. Van 1 steek ga je niet dood. ……. Je arm valt er misschien van af, maar je gaat niet dood.” Met grote ogen staart hij naar zijn opgezette bovenarm. Niet zo handig mamma. “Nee Niels, grapje.” Misplaatste, maar evengoed een grap. Gesprek gaat de komende minuten over wespensteken van 100 stuks en ziekenhuisopnames en immuun en allergisch en dat je echt niet zomaar dood gaat van 1 steek. Misschien als je in je mond gestoken wordt. (Hoe groot is die kans)

Tijdens 1 vd wandelingen. Heeft verder weinig met het verhaal te maken, maar dan kan het thuisfront zien dat het goed gaat met de kinderen.

’s Avonds na het eten gaan we frambozen plukken. Die groeien in grote getale bij ons op het pad en mamma vind het avontuurlijk en leuk om met de kinderen fruit te gaan plukken. Heeft iets met vakantiegevoel te maken en leuk iets met de kinderen doen. Gezellig het toetje verzamelen. Gezond nagerecht. Want het roomijs waar de vruchten bij gegeten worden, of de kladkakka met ijs zijn dat natuurlijk niet. Worden gezond door vers fruit. Maar mamma vergeet dat kinderen niet zoveel knoflook eten. Nu hoor ik u op afstand denken. Wat heeft knoflook nu met ijs te maken? Wat heeft knoflook nu met fruit te maken? Niets. Helemaal niets. Maar wel met muggen. Er zwermen tussen de frambozenstruiken muggen. Heel veel muggen. En mamma wordt zelden gestoken, want mamma heeft stinkbloed door de knoflook. Kinderen hebben lekker zoet bloed. Van alle kersen. Kinderen vinden het helemaal niet leuk en nostalgisch en romantisch en vakantieachtig om met mamma frambozen te plukken. Lusten het ijs ook wel zonder. Lopen snel richting huis terwijl mamma nog even door blijft plukken.

Opeens begint Niels als een gek te schreeuwen. Maar ik begrijp er niets van. Roept iets over teken en Finn en slang en gebeten en staat maar te springen. Begint opeens in wilde paniek naar mij toe te rennen. Finn staat onbeweeglijk in de verte. Ik begin te rennen. Ben bang dat Finn gebeten is door een slang. Niels komt huilend, met grote ogen van angst met een buitenboord hangende tong voor me staan. Ik duw hem weg. Ik moet naar Finn. Finn is gebeten door een Slang. Niels geeft een hartverscheurende gil. Draai me om, zie de angst in de ogen van oudste zoon. Kijk naar zijn tong. Hoe kan hij nou gebeten zijn door een slang in zijn tong? Schiet door me heen. Rennen Niels! Naar huis, gaan we ijs pakken. Welk ziekenhuis is ook alweer dichterbij? En hoe vertel je in het Zweeds dat hij gebeten is door een slang in zijn tong? Tong, tong, wat is dat in het Zweeds???? Kan het moeilijk voor gaan doen, krijg ik een dreun van overwerkte arts. Toeristen die hun tong uitsteken zien ze liever gaan als komen. “Een wesp!!”  Slist Niels. “Nu ga ik dood!!”

Echt waar. Hoe krijgt hij het voor elkaar. Gestoken door een wesp in zijn tong. De teek die ik opving was een steek, en de slang was: ik ben bang. Begrijpelijk. Mamma heeft een paar uur eerder nog verteld dat je misschien wel doodgaat als je in je mond wordt gestoken. Even later zit Niels binnen de OS te bekijken en sabbelt op ijsklontjes. Na het vijfde klontje zakt de zwelling en na het achtste klontje wil hij weer buiten voetballen. Niels weet nu hoe een steek voelt en een bevroren buik. En mamma weet nu dat je beter niet kunt zeggen dat armen van lichamen afvallen en dat kinderen dood gaan als ze in hun mond worden gestoken. We hebben er weer een avontuur opzitten. Je hoort natuurlijk niet voor niets bij ons gezin. En het toetje zijn we glad vergeten. Bedenk ik me nu.

Ik heb nu voor het eerst in 2 weken heel kort internet, dus ik kan helaas niet bij jullie reageren. Wel soms even lezen, maar mijn dataverkeer is niet zo hoog, dus het reageren gaat lastig. Ik lees dus nog wel hoor!!