Turngala.

Opeens valt mijn oog op een piepklein berichtje in de rechterbovenhoek van de krant. Laatste bladzijde. Epke komt naar ons dorp. DE Epke. Onze Gouden Epke. Epke uit Lemmer. Lemmer. Dat is dat dorp van de echte mannen. Van de Beer uit Lemmer op de schaats, die zo mooi in bad kon gaan met zijn sponsor. Waarvoor je aan de buis gekluisterd bleef zitten. Hoe onbeduidend de wedstrijd ook was. Want misschien, misschien deed hij zijn pak wel los aan de bovenzijde en mochten we een stukje van zijn magistrale lijf aanschouwen. Week na week keken we naar het schaatsen. Naar de Beer uit Lemmer. En nu hebben we een nieuwe Beer uit Lemmer. Die draaiingen aan de rekstok weet te maken die niemand ooit voor mogelijk had gehouden. Die in bed gaat liggen met zijn sponsor. Zonder shirt. Zucht. Helaas ben ik inmiddels 10 jaar ouder en getrouwd. 

Epke komt naar het dorp. Maar hoe ga ik uitleggen aan de kinderen en aan eega dat ik naar een turngala wil op mijn laatste zondag van de vakantie. Gaan ze nooit intrappen. Weten meteen hoe de vork in de steel zit. Of hoe het wasbordje lokt. Maar dan helpt het jeugdjournaal een handje. Ze maken melding van de Gouden Epke die naar turngala's gaat. Zo ook in ons dorp. Oudste zoon veert enthousiast op. Gaat kijken op het internet, "hij komt naar ons en we mogen voor 1 euro mee gymmen!" Jongste broer huppelt vrolijk mee, want hij heeft nieuwe gymschoenen. Kan hij dan aan. Zusje is verlegen, maar wil graag turnen. "De kinderen willen zondag naar een turngala in de sporthal schat." Meld ik met een pokerface maar inwendig borrel ik. "Naar een turngala? Wat moeten ze daar doen dan?" "Epke komt!" Brult oudste zoon. "Nou, daarom dus. Ze mogen turnen met Epke." Toch handig om kinderen te hebben.

De zondag. Licht gespannen pak ik de sport tassen van de kinderen in. We rijden naar de zaal. 2 uur te vroeg, maar stel dat hij eerder komt. Parkeerwachters wijzen ons onze plaats. Parkeerwachters! De zaal puilt uit. Overvolle tribunes en rennende kinderen. Kinderen die alle onderdelen uit mogen proberen. Voor een euro dus. Pappa's en mamma's moeten op de tribune. Onze kinderen zouden onze kinderen niet zijn als ze het eng vinden. Dood eng al die mensen en al die rennende kinderen. Nemen netjes ook plaats op de tribune. Naast ons. Kijken eerst eens een uurtje naar alle bedrijvigheid en willen helemaal niet meer gymmen. 

Maar dan gaan ze toch. Met zijn drieën. Op de balk, op de trampoline, op een tumblebaan en ze rennen rondjes. Gaat helemaal goed komen. Om een uur of 1 ontstaat er beroering in de zaal. Moeders gaan staan en kinderen beginnen te gillen. Ik denk dat hij er is, zeg ik. Meer voor mezelf dan voor iemand anders. Kinderen mogen plaats nemen aan de rand van de mat. Wij zitten op een tribune. De verste. Bijna bovenaan. Opeens een golf van gegil, bewegende mensen, klappende mensen en heel in de verte loopt onze Beer uit Lemmer. Met dat waanzinnige wasbordje. Maar hij heeft ook gewoon een trui aan. Zie ik zelfs vanuit mijn positie. Jammer. Gemiste kans.

Hij gaat gymmen met de kinderen, tilt ze omhoog alsof het veertjes zijn. Zijn de meeste turnkindjes ook. Geen grammetje vet zit er aan die lijfjes. Goed te zien door de badpakjes die ze dragen. Hij gaat handstanden doen en wedstrijdjes op je handen lopen. Zijn grijns is door de hele zaal te zien. Ook helemaal bij ons. Ik moet me inhouden om niet op te staan en voor het lint te gaan staan. We moeten netjes blijven zitten. Oei, wat moeilijk. Maar speciaal voor moeders zoals ik, zijn er linten gespannen. Niet 1 lint, niet twee linten, nee wel 3 linten boven elkaar. Aan palen. Kinderen kunnen er tussendoor, maar stijve mamma's niet. Heel even twijfel ik. Zal ik de sprong wagen? Zal ik van de tribune rennen, onder de touwen door, dwars door de zaal naar Epke rennen? Maar mij kennende stoot ik tussendoor de balken van de liggers, ga ik gestrekt via de springmat terwijl de kinderen door blijven springen. Tsjoing-tsjoing-tsjoing, ga ik door de lucht, veel te lange ledematen die alle kanten op zwaaien, proberend naar de kant te komen, en val ik gestrekt voor Zijn voeten met een verwilderde blik en dito haar. Ondertussen schieten de fotografen hun rolletjes vol en schamen mijn kinderen zicht te pletter. Ik kijk nog een laatste keer om me heen en zie de halve school zitten. Netjes op de tribunes. Ik zucht nog een keer en ga op mijn handen zitten.

En dan wordt ons geduld beloond. Hij komt ook aan onze kant van de zaal een demonstratie van iets geven. Handstand/flikflak/radslag overslag oid. Geen idee, maar zijn t shirt zakt natuurlijk mooi als hij op zijn hoofd staat. Ik sommeer Ben om foto's te maken. En dat doet hij. Wij zien alleen zijn benen en af en toe zijn rode kop. Zijn krullen alle kanten op en zijn grijns onwrikbaar op zijn gezicht. Epke! Onze Gouden Epke! Gewoon vlak bij ons. De moeders om me heen hebben het ook moeilijk. Onze mannen zijn heel lief, maar hebben toch niet dat mooie wasbordje. En we zijn dus echt veel te oud voor die fantastische spontane Beer uit Lemmer, maar ook mamma's moeten wat te dromen overhouden. En dat snappen onze mannen best.

De kinderen zijn blij. Hebben geturnd en gespeeld, hebben een foto met handtekening en zijn op de foto geweest met Epke. Hun held Epke. Hun held mamma. Mamma zoekt er maar 1 van haar eigen leeftijd. Hmmmm. Van haar eigen leeftijd. Wat zullen de kinderen daar nou precies mee bedoelen?

Hoe zou het tegenwoordig met de oude Beer uit Lemmer zijn? En met zijn wasbordje? 

Na heel lang zoeken hebben we een foto gevonden met een heel klein stukje wasbord. Verder zagen we eigenlijk alleen maar benen en armen en hoofden van mamma's die wel waren gaan staan.