Geheim agent juf B.

Ik ga u deelgenoot maken van een geheim. Staatsgeheim. Mijn kinderen zitten op een school waar 1 van de juffen een heuse geheim agente is. Incognito uiteraard. Maar ik heb haar na 4 jaar ontmaskerd. Dacht ik. De naam van de geheim agente is juf B. Niets 008 of 010 of zelfs maar: “de naam is B. Juf B.” Nee, wars van alle opsmuk heet onze geheim agente gewoon juf B. En juf B. loopt haar rondjes door de school. Ze mag in alle klassen komen en in alle kantoren. Ze weet alles van alle kinderen. Ze weet waar alle vluchtwegen zijn en de EHBO kisten. Ze praat met alle ouders en met alle leerkrachten. Ze weet dus bijna alles van bijna iedereen. En ondanks dat je haar nooit ziet zitten, straalt ze rust uit. En mijn oudste zoon vertrouwde haar bijna meteen. En dat is op zich vrij bijzonder, want hij vertrouwt eigenlijk niemand. Maar met geheim agent juf B. heeft hij een klik. Hij koopt af en toe bloemen voor haar, of schrijft een kaartje, die mamma dan moet geven, want dat is natuurlijk niet stoer, een jongen van 8 die een bosje bloemen aan een juf geeft. En bij de crea middag maakt hij vriendschapsbandjes. 1 voor zichzelf, 2 voor zijn vriendjes en 1 voor juf B. Niets mamma. Niets pappa. Niets broer of zus. Gewoon juf B. Maakt de verhoudingen ook meteen duidelijk. En als mamma kun je niets anders doen dan op een afstandje staan te kijken in een poging te ontrafelen hoe juf B. het vertrouwen van oudste zoon nu toch heeft gewonnen. Geen idee. Echt waar. Ik heb geen idee. 


Als zoon een splinter heeft, fietst hij als zijnde Jan Raas richting school. In totale extase als de auto van Juf B. er nog staat. Juf B. heeft namelijk een etui en in dat etui zitten een pincet en een naald, en verder weet ik het niet, want het etui ging weer dicht. Nou dacht ik. Het zal mij benieuwen. Zoon wil niet dat iemand aan zijn lichaam zit. Dan kom je te dichtbij en wordt hij heel boos. Maar tot mijn verbazing ging hij zitten; trok zijn schoen en sok uit en de juf mocht kijken, aanraken en pincet en naald in zijn voet steken in een poging de splinter te vangen. Ik had zelf bijna een stoel nodig. Geloofde amper wat ik zag. Ik stond weer buitenspel. Oudste zoon en Juf B.
Licht verbaasd, verward en toch ook wel een beetje verdrietig fietste ik naar huis. Ik mag zijn nagels niet eens knippen. Uiteindelijk was ik natuurlijk heel blij dat er iemand op school is die hij blindelings vertrouwt.

Gisterochtend voelde zoon zich verdrietig, boos, moe en wilde dus de school niet betreden. Hij wilde naar huis en dat moest mamma dan maar doorgeven. Met heel veel overredingskracht kreeg ik zoon toch naar binnen. Maar in plaats van zijn jas op te hangen, zag hij Juf B. en daar stapte hij doelgericht op af. Vrolijk werd zoon begroet. Was wederzijds trouwens. Maar hij voelde zich niet goed, dus of Juf B. straks even T. naar hem wilde brengen. Dat beloofde de juf en ze gaf zoon de pakjes schoolmelk mee voor zijn klas. Zoon draaide zich om, hing zijn jas op, liep naar boven. Zo de klas in. Vergeten was mamma. Vergeten was het feit dat hij verdrietig, boos en moe was. “Ik doe eerst de schoolmelk en dan breng ik hem straks even zijn T.” Zei de juf tegen mij. Wat is in vredesnaam een T.? Vroeg ik me al fietsend af. Vast een emmer. Of een dweiltje of een theedoek. Ze hebben zelfs codetaal met zijn tweeën. Ik begon me een klein beetje zorgen te maken. Wat heeft juf B. nu wat ik niet heb? Nou: rust. En regelmaat en een dwingende maar lachende blik en pakjes schoolmelk en een etui met een pincet en een naald, en een pot met dikke elastieken, en altijd een oplossing voor alle problemen en een eigen kantoor en een computer waar zoon soms op mag werken en…. een T. Juf heeft een T. en op dat moment wist ik: we hebben een geheim agent op school. En dankzij die geheim agent ging mijn zoon de afgelopen 3 weken gewoon naar school, terwijl hij iedere dag buikpijn had en zich niet lekker voelde. Top! Zo’n geheim agente.

Vanmorgen heb ik haar even opgezocht. Met trillende benen, want ik had natuurlijk wel een staatsgeheim ontrafeld, en je weet niet hoe een geheim agente dan reageert, maar ik had mijn vluchtwegen gedekt. Ik zou eventueel via een raam in 1 van de kleuterlokalen ontsnappen. Ik ging de confrontatie aan. Wat bedoelden jullie nu gister met T? Vroeg ik met een onvaste stem. “Nou gewoon, hij krijgt soms een bekertje thee van me om zijn maag tot rust te laten komen.” “Thee? Zoals in Thee en koffie?” “Ja. Thee. Loop maar even mee. Laat ik het je zien.” En daar, in de lerarenkamer liet ze me 3 zakjes Zonnatura thee zien. Venkel, goede nachtrust en Ontspanning. “Met een scheutje koud water en 2 suikerklontjes. Voelt hij zich snel weer iets beter.” Mijn theorie van geheim agente spatte uiteen. Thee. Gewone kruiden thee. Ik durfde niet eens te zeggen dat mijn kinderen geen suikerklontjes mogen. Bij Juf B. mag dat wel. En dat maakt haar zo bijzonder. Ik snap mijn kind heus wel.

Niets geheim.Gewoon thee.