Bezuinigingen.

Het Nieuwe schooljaar is krap een week oud als we het maandoverzicht meekrijgen. En naast de gebruikelijke sportdagen en oud papier mededelingen staat wederom een stukje van de directeur waarin hij zijn zorgen uit in verband met de bezuinigingen.

Nu weten we inmiddels allemaal dat er in het Nederlandse onderwijs bezuinigd moet gaan worden volgens de ministers. En onze geweldige minister van onderwijs wil dat gaan doen over de rug van de meest kwetsbare groep leerlingen. De leerlingen die iets meer aandacht nodig hebben. Incidenteel of gewoon iedere dag. Onder druk van de ouders, scholen en andere partijen zijn de bezuinigingen op het Passend onderwijs opgeschoven naar 2013. Maar schoolbesturen nemen alvast een voorsprong op de bezuinigingsronde en hebben het over het vergroten van de klassen. En dat scholen het werk moeten doen met minder personeel. Onderwijsbonden hebben het over bezuinigingen op de bureaucratie en over bezuinigen in de managementslagen. En dat scholen dat zelf niet willen. Dat scholen er zelf voor kiezen om de klassen te vergroten en personeel de wacht aan te zeggen. Bezuinigingen op de bureaucratie? Als mijn basisschool vroeger geschilderd moest worden, kwam er in het weekeinde een groep ouders bij elkaar om de kwast ter hand te nemen. Pappa’s repareerden het lekkende dak van de gymzaal en er werd een nieuwe ruit geplaatst. Tegenwoordig moeten dit soort kleine onzinnigheden aanbesteed worden. En niemand gaat mij wijs maken dat een schoolbestuur daar op zit te wachten. Bureaucratie. Kostbaar onderwijsgeld wordt weggegooid. Zodat er steeds minder ruimte komt voor leerlingen met een beperking. Leerlingen die het om wat voor reden dan ook af en toe nodig hebben dat ze wat extra aandacht krijgen. Hetzij door iets simpels als een schouderklopje, hetzij door het ’s morgens meelopen met de conciërge tijdens het controleren op absenties. Geen tijd meer voor, geen geld meer voor.

Mijn kinderen zijn alle drie niet bepaald huis-tuin en keuken kinderen. Mijn oudste zoon zit nog op zijn eigen vertrouwde basisschool. Dankzij de enorme inzet van de school. Van de leraren, maar vooral dankzij de conciërge. Zijn (en mijn) rots in de branding. Altijd weer werd er een oplossing gevonden als het even niet goed ging in zijn hoofd. Als de trein ontspoorde. Op momenten dat ik hem eigenlijk weer mee naar huis zou willen nemen, omdat ik het hem en de rest van de klas niet wilde aandoen dat hij gefrustreerd en boos en bang in de klas zou plaatsnemen, nam de conciërge (weet u nog? De geheim agent juf) hem van me over en wist hem iedere keer gewoon rustig in de klas te zetten. U heeft hier vaker over kunnen lezen. En mijn zoon staat echt niet op haar takenpakket beschreven. Geen tijd meer voor. Geen geld meer voor. Zo had mijn zoon een juf die briefjes schreef voor mij. Eerst ging ze de veranderingen bespreken met mijn oudste en dan kregen we een keurig briefje thuis zodat we hem ook van minuut tot minuut konden voorbereiden. Werkte perfect. Geen tijd meer voor. Geen geld meer voor.

Dit jaar hebben we een agenda gekocht voor zoon. Kunnen pappa en mamma dingen inschrijven die anders lopen, afspraken die gepland zijn beschrijven en hij kan daar zelf vrolijk iets aan toe voegen. Leerkrachten ook. En iedereen kan in 1 oogopslag zien wat de waarschijnlijke oorzaak is dat zoon stil, dwars of verdrietig is. Zoon heeft 2 juffen die zich heel goed verdiept hebben in de klas vol bijzondere leerlingen. En ook in mijn zoon, terwijl de school van mijn kinderen geen extra geld krijgt voor zoon. Hopelijk gaat de agenda werken en hebben we dit jaar de conciërge niet meer nodig. Gaat hij steeds zelfstandiger worden.

Dochter voelt zich Indiana Jones. Dochter is een avonturierster en wil na iedere bocht weten wat er na de volgende bocht allemaal te zien is. Dochter heeft 2 jaar met een GPS kastje gelopen, zodat we haar altijd weer konden terugvinden. Juf van dochter had een code zodat ze kon inloggen om dochter te ontdekken als een schat in de jungle van Birma. Maar dan in en rond de school. Dochter moest altijd extra in de gaten gehouden worden. Geen tijd meer voor, geen geld meer voor. Dochter zit sinds een week in groep 3 en dochter bloeit op. Zuigt alles op wat de jufrouw haar verteld, kan haar niet snel genoeg gaan, want ze loopt 3 jaar achter bij haar broer. Denkt ze. Maar dochter heeft ook een enorme knauw gekregen van de gebeurtenissen die zich vorig jaar thuis afspeelden en dochter werd en wordt goed in de gaten gehouden door de leraren en de intern begeleiders. Maar ook mijn dochter is geen pin automaat waar de school geld aan kan verdienen. Mijn kinderen kosten de school alleen maar geld.

Jongste zoon gaat ook naar school. Kleuterklas. En jongste wil niet naar school. Jongste wil gewoon naar huis. Met mamma mee. En het tafereel van hevig zwetende en balende oververmoeide mamma met spartelend jongetje herhaalt zich. De eerste week zat hij al meteen een keer bij onze rots in de branding. En mamma fietste weer met een bezwaard gevoel naar huis. Want niet alleen wil ik net als alle andere mamma’s gewoon om half negen weer op de fiets zitten terwijl mijn kinderen vrolijk babbelend in de klas zitten, ik weet ook dat er helemaal geen geld en geen tijd is om met mijn kinderen een rondje door de school te lopen.

Maar: als het geweldige team van de school van mijn kinderen geen energie in mijn kinderen zou stoppen, ze af en toe een duwtje in de goede richting geven, zouden mijn kinderen niet meer naar school gaan. Omdat ik als mamma van 3 bijzondere maar vooral geweldige kinderen af en toe zo moe ben, dat ik soms de confrontatie en de strijd niet meer aankan. ‘Blijf dan maar thuis’ is heel makkelijk gezegd. Gelukkig hebben wij een school getroffen waar het team met passie voor het onderwijs heeft gekozen en met dezelfde passie achter mijn kinderen blijft staan. En niet alleen achter mijn kinderen maar achter alle leerlingen op school. Want alle leerlingen zijn speciaal en bijzonder in de ogen van dit team. Alle kleine aandachtsmomentjes bij elkaar opgeteld komen we op een aardige werkweek. Maar de kinderen gaan naar school. Naar het reguliere basisonderwijs. Straks is daar geen geld meer voor. Dan hebben de leraren geen tijd meer voor deze kwetsbare, maar o zo bijzondere kinderen. En zoals we allemaal weten: kinderen zijn de toekomst. Onze toekomst. En daar wordt op bezuinigd in Nederland.