Voetbalbroek.

Vorig jaar stond er op Hyves een hele zielige oproep. Gezocht: dames die met ons willen voetballen. Ons team moet anders noodgedwongen stoppen. Zo sneu. Voor de grap zei ik: “hebben jullie ook nog een keepster nodig?” Geen idee waarom ik dat zei, maar er komen wel vaker hele rare uitspraken uit mijn mond vandaan. Ben je gezegend mee. (Dus niet.) “JAAAA!!” O, had ik dus eigenlijk gedacht/ verwacht en zeker gehoopt dat er wel een keepster aanwezig was. Daar heb je er per slot van rekening maar 1 van nodig. Maar ik trof het. Of eigenlijk niet, want nu was ik keepster. Zaalvoetbalkeepster. En ik mocht een keer mee. De laatste wedstrijd van het seizoen. Ik wist niet wat een keepster wel en niet mag doen. Dat werd me uitgelegd. “Als ik iets zou doen, zou de tegenstander een strafschop krijgen en die gaan er altijd in!” Dus dat iets, mocht ik dus niet doen. Ik begon al te zweten in een veel te klein voetbalbroekje nog voor het eerste fluitsignaal geklonken had. Het team; WE! Verloren met 10-2, maar de andere dames waren zeer tevreden???? Ik ben altijd heel chagrijnig als ik iets verlies, maar deze dames genoten zichtbaar. Heel enthousiast kwam ik thuis. Leuk joh. Zaalvoetbal. Gewonnen vroeg echtgenoot? “Nee, verloren met 10-2, maar het was heel leuk.” Echtgenoot begreep die informatie niet, want verliezen en dan vrolijk thuiskomen??

Een voetbal bobo mijnheer van de club zag wel in dat ik met mijn 1.86 niet in de standaard broekjes pas, dus mocht ik wel een nieuwe broek kopen. En dat deed ik vanmorgen. “Dames keepers broeken? Nee, die hebben we niet. Bestaan die?” Werd er naar een collega gebruld. “Nee, ze doen altijd mannen broeken aan.” Brulde de collega terug. Er werd eens naar mijn lengte gekeken, en naar mijn breedte. Vleeskeuring in de sportzaak. “Ik vrees toch dat het een Large wordt, want u bent wel erg lang.” Nou vraag ik je! Dus ik een Large aantrekken, zakt dat kreng met dezelfde snelheid weer van mijn billen af. Veters aangesnoerd; maar zelfs met aangesnoerde taille zakte die broek keer op keer naar mijn hielen, en dan maak je het de tegenstander wel ERG makkelijk. Een medium gepakt, dwars door de kniestukken heen. Shit! Heb ik weer. Gewoon de glijmatten op de knie niet dicht gestikt. Aangezien ik niet op de huishoudschool heb gezeten, kan ik niet zelf achter de naaimachine. Andere Medium. En in 1 keer had ik heupen. Enorme heupen. Kiel erbij en ik leek wel een Volendammer visser. Dit is toch werkelijk geen gezicht? Waar zijn in vredesnaam al die stukken piepschuim voor? Zijn ze bang dat ik in een ravijn val in de zaal? Dat ik allá Jane (van Tarzan) slingerend langs de touwen ga tijdens de wedstrijd en dat ik dan ga vallen? Gaan ze me inschieten met hockeypucks? Is dit bedoeld om aan zaalvoetballende dames kenbaar te maken dat ze beter kunnen gaan stijldansen? Heeft Ben aandelen gekocht zodat ik onaantrekkelijk ben onder de doellat? Geen idee. Maar het ziet er werkelijk niet uit.

Afijn, ik heb een piepschuimen voetbalbroek en scheenbeschermers. Zweedse uiteraard. Van het Zweedse voetbalelftal. Want aangezien ik nog steeds niet weet wat ik wel en niet mag doen, moet ik de tegenstanders natuurlijk wel angst inboezemen. Laat ze allemaal maar denken dat ik een mega transfer heb gehad op de internationale dameszaalvoetballende markt. En dan hoop ik dat ze er pas in de tweede helft achterkomen dat ik werkelijk geen idee heb wat ik aan het doen ben. Als het maar leuk is. Enne: Tamara, hoeveel jaar moeten jullie nog tot dat jubileum?