Culinaire hoogstandjes.

De oogst uit eigen tuin begint grote hoogtes te bereiken. Uien, uien, nog veel meer uien staan buiten in kisten te drogen. Geen doorkomen aan. We eten veel uien, maar ik vrees dat we deze winter nog lang uien uit eigen oogst eten. Uiensoep stond er gister op het programma. Via AH.nl had ik een recept uitgeprint en ik ging aan de slag. Schil de uien. Ja, duh! Ja niets duh! Huilend stond ik achter het aanrecht. Ik zal nog eens mijn echtelijke best doen. Uiensoep, daar moeten heel veel uien in. Veel meer als de 2 of 3 uien die we normaal door het eten doen. De hele avond heb ik met roodomrande ogen voor me uit gekeken.Tijm uit eigen tuin. Alleen was er geen tijm meer, dus dan maar oregano en basilicum geplukt en erdoorheen geroerd. Zeef ik ze na afloop wel weer uit de soep. Verder ging het super. Uiensoep stond lekker te pruttelen en ik schoof de saucijzenbroodjes en kaas broodjes de oven in. Volgens het recept moest er stokbrood bij, maar dit was nog veel feestelijker. Toen Ben thuis kwam, schepte ik 2 kommen met soep in, strooide er rijkelijk kaas overheen en schotelde het hem voor. Erg lekker was zijn commentaar alleen wat waren die groene blaadjes? En de gesmolten kaas op de bodem was ook apart. HOEZO APART??? Dat stond op het recept! (Ja, nog een keer gelezen, daar was dat stokbrood dus voor bedoeld) Afijn, Ben had lekker gegeten en vond de saucijzenbroodjes ook lekker. Een mens moet fouten kunnen maken tijdens het koken toch?
Vandaag hadden we kilo's goudrenetten uit de boom. En wat maken we dan? Juist! Appeltaart. Rozijnen wellen in een  beker in de vensterbank, appelen schillen, deeg kneden, vorm bekleden, suiker bij de appelen doen. En dat suiker bij de appelen doen, dat vind ik zo gewoon, dus ik doe 2 zakjes vanillesuiker over de appelen met kaneel, daarna zelfgemaakte bramenjam erdoorscheppen en dan nog een scheut vlierbessensiroop erover heen. Zoet zal de appeltaart zeker zijn, maar dit is wel veel leuker. De appeltjes kleuren ook mooi rood van de jam. Speculaaskruiden over de bodem, appelmix erover, rolletjes rollen en de appeltaart kan de oven in. Ergens heb ik het gevoel dat ik iets vergeet. Kan er niet opkomen. Na een kop koffie ga ik de keuken opruimen. En in de vensterbank tref ik een bekertje met rozijnen tegen. Damn! De rozijnen staan nog te wellen. Oven weer open, rozijnen erover heen en de deur weer dicht. We wachten af. 1 Ding is zeker. Ben krijgt vanavond geen stukje, want dan begint hij vast over de rozijnen die onder de rolletjes hadden gemoeten. geeft allemaal niets, dan hebben de kinderen en ik gewoon een groter stuk. Moraal van dit verhaal? Neem de situatie zoals die komt en als het anders loopt, pas je je gewoon aan. Net als het menu wat bij ons op tafel staat.