Culinaire hoogstandjes.

De oogst uit eigen tuin begint grote hoogtes te bereiken. Uien, uien, nog veel meer uien staan buiten in kisten te drogen. Geen doorkomen aan. We eten veel uien, maar ik vrees dat we deze winter nog lang uien uit eigen oogst eten. Uiensoep stond er gister op het programma. Via AH.nl had ik een recept uitgeprint en ik ging aan de slag. Schil de uien. Ja, duh! Ja niets duh! Huilend stond ik achter het aanrecht. Ik zal nog eens mijn echtelijke best doen. Uiensoep, daar moeten heel veel uien in. Veel meer als de 2 of 3 uien die we normaal door het eten doen. De hele avond heb ik met roodomrande ogen voor me uit gekeken.Tijm uit eigen tuin. Alleen was er geen tijm meer, dus dan maar oregano en basilicum geplukt en erdoorheen geroerd. Zeef ik ze na afloop wel weer uit de soep. Verder ging het super. Uiensoep stond lekker te pruttelen en ik schoof de saucijzenbroodjes en kaas broodjes de oven in. Volgens het recept moest er stokbrood bij, maar dit was nog veel feestelijker. Toen Ben thuis kwam, schepte ik 2 kommen met soep in, strooide er rijkelijk kaas overheen en schotelde het hem voor. Erg lekker was zijn commentaar alleen wat waren die groene blaadjes? En de gesmolten kaas op de bodem was ook apart. HOEZO APART??? Dat stond op het recept! (Ja, nog een keer gelezen, daar was dat stokbrood dus voor bedoeld) Afijn, Ben had lekker gegeten en vond de saucijzenbroodjes ook lekker. Een mens moet fouten kunnen maken tijdens het koken toch?
Vandaag hadden we kilo's goudrenetten uit de boom. En wat maken we dan? Juist! Appeltaart. Rozijnen wellen in een  beker in de vensterbank, appelen schillen, deeg kneden, vorm bekleden, suiker bij de appelen doen. En dat suiker bij de appelen doen, dat vind ik zo gewoon, dus ik doe 2 zakjes vanillesuiker over de appelen met kaneel, daarna zelfgemaakte bramenjam erdoorscheppen en dan nog een scheut vlierbessensiroop erover heen. Zoet zal de appeltaart zeker zijn, maar dit is wel veel leuker. De appeltjes kleuren ook mooi rood van de jam. Speculaaskruiden over de bodem, appelmix erover, rolletjes rollen en de appeltaart kan de oven in. Ergens heb ik het gevoel dat ik iets vergeet. Kan er niet opkomen. Na een kop koffie ga ik de keuken opruimen. En in de vensterbank tref ik een bekertje met rozijnen tegen. Damn! De rozijnen staan nog te wellen. Oven weer open, rozijnen erover heen en de deur weer dicht. We wachten af. 1 Ding is zeker. Ben krijgt vanavond geen stukje, want dan begint hij vast over de rozijnen die onder de rolletjes hadden gemoeten. geeft allemaal niets, dan hebben de kinderen en ik gewoon een groter stuk. Moraal van dit verhaal? Neem de situatie zoals die komt en als het anders loopt, pas je je gewoon aan. Net als het menu wat bij ons op tafel staat.

Sommeltjes en andere wandelpaden.

Dit weekeinde was het mooi droog nazomerweer. Of dus eigenlijk herfstweer, want de herfst is begonnen. In de krant van zaterdag staat een wandeling in Bergen beschreven. Door het bos. Leuk, want ondanks dat we een aantal familieleden in Bergen hebben wonen, zijn we nog nooit door dat bos geweest. De auto staat bij het startpunt geparkeerd en na 3 stappen laten de kinderen de route al voor wat ie is. de route gaat rechtdoor. SAAI!! volgens de kinderen. Ze duiken rechts een brug over en lopen dan over een aarden wal. Onder laaghangende takken door vervolgen ze enthousiast hun weg. dat oma en mamma moeten kruipen deert de jongens en dame niet! In de verte zien we ze stilstaan bij... ja, bij wat? Paddenstoelen.

Blijkt als oma en mamma bij de kinderen staan. Spinnenwebben in ons haar, stokjes in onze oren en eikeltjes in onze jaskragen. Prachtige paddenstoelen en de kinderen staan stil te kijken. Wij schudden al onze boscamouflage van ons af en lopen weer door. Kijk, hier loopt de route weer zegt oma blij! Linksaf moeten we. En dan komen we terecht bij een opengebroken weg. Oma en mamma stappen met hoge prinsessenstappen over prut en zandhopen, maar de kinderen zien altijd overal een avontuur in. Nu dus ook. Bergen zand worden beklommen, afsluitingshekken worden met speels gemak overwonnen en ondertussen is er ook nog tijd om de tas met bos schatten te vullen.

Na een 500 meter kunnen we het bos weer in via een steile trap. En bovenaan de steile trap, moeten we weer naar beneden. Kinderen rennen joelend naar beneden, ik kijk over de reling en zie met een diepe frons dat er ook gewoon een pad onderlangs loopt. Had ik dus helemaal niet omhoog gemoeten. Eveneens joelend ga ik achter mijn kinderen aan. Die verbaasd stil blijven staan. Wat een gek mens is die moeder van ons toch, denken ze hardop. De rest van de wandeling verloopt zonder verdere verrassingen en bij de auto hebben we een enorme tas met kastanjes, beukennootjes en dennenappels. 'En dan kunnen we straks poppetjes maken en een herfstkrans en er is ook nog genoeg voor school, en we kunnen voor pappa een cadeau maken en.... Eh, jongens het is al half vijf. We gaan vandaag niet meer knutselen.
Zondag. Een paar keer per jaar maken we de overtocht naar Texel. Altijd leuk om je 1 dag onder te dompelen in vakantiesfeer. Pret begint al op de boot. We lopen een rondje over het dek, pappa haalt koffie en terwijl hij nog in de rij staat, wordt er al omgeroepen dat we naar de auto's moeten. Voor de kinderen voelt het evengoed als een wereldreis. Ik ga niet te veel vertellen over ons dagje Texel, ik laat de foto's voor zichzelf spreken.

Het begin van het Sommeltjespad.

En wanneer gaan we meemaken dat onze kinderen gewoon normaal op hun billen zitten?

Sommeltje.

Sommeltje heks met Sommeltje Finn.

Speciaal voor ons. Een bankje met noodnummer. Ze wisten dat we kwamen.

Pappa lacht eindelijk weer eens.

3 kinderen met ieder hun eigen manier om touw te klimmen.

Ven bij de slufter.

De zee! Altijd leuk. na afloop 3 drijfnatte kinderen in de auto.

Al met al hebben we een top weekeind gehad en liggen de kinderen allemaal op 2 oren. En ik lig er vanavond ook vroeg in. Compleet gesloopt, en nog geen kastanjepoppetje geknutseld.

Schoonheidsappeltjes.

We hebben een tamelijk drukke week achter de rug. Met sportdagen, extra werkdagen, vergaderingen en sportlessen. De afgelopen week ben ik welgeteld...... nul dagen thuis geweest. Maar je hoort me niet klagen. Want ik heb deze week genoten. Van A tot Z. Of van maandag tot en met vrijdag. Maar vanmiddag werd dat vrolijke gevoel wat mij de hele week al omringde toch een klein beetje de grond ingeduwd door mijn dochter. Wat gebeurde er? Ik kwam uit mijn werk met een bak vol verse peren. Die kwamen uit de tuin van de vader van mijn baas. Heerlijke peren, want we eten er op de zaak al 2 weken van. Dochter kijkt naar de bak en vraagt aan mij waarom die peren daar staan. Die heb ik vandaag gekregen zeg ik tegen dochter. Toch jammer is het antwoord vanaf de achterbank. Toch jammer? Waarom dan, jullie vinden peren altijd erg lekker. Ja, maar die meneer had u eigenlijk schoonheidsappeltjes moeten geven..... Vanavond ga ik maar op tijd naar bed. Om een schoonheidsslaapje te doen. Met een maskertje. Of misschien ook wel niet. Mijn rimpels zijn gewoon lachrimpels, kan iedereen zien dat ik altijd, Kuch, kuch, vrolijk ben. En een man hoef ik ook niet te versieren, want morgen ben ik al 12 jaar getrouwd. Schoonheidsappeltjes. Toch te veel naar Sneeuwwitje gekeken ben ik bang.

Kleine Sophie gaat visjes redden.

Op een mooie heldere middag gaat Sophie naar de speeltuin om te spelen. Mamma blijft thuis, want mamma heeft het druk. Zegt mamma. Mamma heeft het altijd druk zegt ze, maar mamma speelt gewoon spelletjes op de computer. In de speeltuin glijdt Sophie en paar keer van de glijbaan af. Draait een paar rondjes om een duikelrek en kijkt dan verveeld om zich heen. Grote meisjes omringen haar. Kauwgumkauwend op een bankje. Sophie mag geen kauwgum van mamma. Mamma zegt dat Sophie te wild is. Nou ja! Sophie is een heel lief meisje. Echt niet druk. Sophie twijfelt of ze naar de meisjes toe zal stappen. De meisjes lachen luid. Sophie deinst terug en gaat nog een paar keer draaiend om het rek. Sophie verveelt zich. Sophie wil naar huis. Maar dan bedenkt ze zich, draait zich om en loopt het steegje in. Daar in 1 van die huizen woont een ander meisje. 1 jaar ouder. Veel groter. En die mag van haar pappa en mamma gewoon al overal naar toe. Ze heeft zelfs een cavia gekregen. Stil blijft ze bij de tuinpoort staan. ‘Fee’! Roept ze voor haar doen zachtjes. Er gebeurt niets. Als Sophie door een kiertje gluurt, ziet ze Fee aankomen lopen. Kauwend op een lolly. Sophie mag ook al geen lolly. Want jij kunt nooit normaal lopen, jij rent altijd zegt mamma dan. Mamma is heel streng. De mamma van Fee maakt het niet uit. Fee rent eigenlijk ook nooit. Fee is iets te zwaar. Zegt mamma. Sophie ziet dat niet. Fee heeft altijd snoepjes. En een cavia. En vandaag heeft ze een emmer met visjes. Zelf gevangen in de sloot slist Fee trots met de lolly in haar mond. ‘Likje’? Sophie kijkt naar de lolly, en bedankt. Lolly van iemand anders is vies. ‘Ik wil wel een nieuwe lolly’. ‘Die krijg je alleen als je met me meegaat naar het water, want de vissen moeten terug, ze gaan allemaal dood’. Sophie kijkt nog eens. Ziet allemaal drijvende vissenbuikjes. ‘Bah! Ik hoef geen lolly meer. Ook geen nieuwe. Ik mag van pappa en mamma niet bij het water komen. Ik kan nog niet zwemmen’. ‘Wat saai! Dan ga ik wel alleen’. En Fee stapt kordaat op rubberen laarzen door het poortje en loopt naar de speeltuin. Ondertussen klotst er allemaal water uit de emmer en een visje valt in de steeg. Gelukkig was hij dood. Sophie aarzelt, maar loopt snel achter Fee aan, goed uitkijkend dat ze niet op de vis gaat staan. ‘En waar ga jij naartoe?’ Vragen grote stoere meiden. ‘Ik ga de vissen teruggooien in het water. Kijk maar.’ Meiden kijken in de emmer en doen net als Sophie bah! ‘Dat durf je niet, want dan moet je precies op het randje gaan staan’. ‘Ik durf dat echt wel’ zegt Fee. ‘Ik durf alles al’. En weer stapt ze dapper door. Iets te zwaar meisje in een roze jurk met grote rubberen laarzen van haar pappa. Sophie begint te giechelen. Grote meisjes draaien zich om. ‘En waar ga jij naartoe?’ ‘Nou, naar mamm…. Ik ga met Fee mee naar het water. Dat durf ik ook al’! En ze zet het op een lopen. Vlak achter Fee stopt ze. Paar passen blijft ze achter. Misschien vallen er ook wel levende vissen uit de emmer. Fee staat stil bij de waterkant.’ Hm, ik moet gewoon maar in het water staan. En dan gooi ik de emmer leeg. Dat durf ik al! Jij lekker niet. Jij hebt nog niet eens een zwemdiploma! Ik wel. Al 2’. Sophie is onder de indruk, maar ze durft ook wel in het water te staan. Echt niet eng. Net als in een zwembad. Met zwarte lijntjes op de bodem en speelgoed in een mand. ‘Ik durf dat ook hoor’! ‘Nou, alsjeblieft, doe jij het maar’. En Fee geeft de emmer met een zwaai aan Sophie. Nog 2 dode visjes op de grond. Wat zielig denkt Sophie. Ze draait zich om en ziet haar huis. Haar kamer en daarboven de kamer van haar broers. Als mamma weet dat ik hier ben wordt ze heel boos. Ik moet maar snel weer teruggaan. Fee staat met haar handen in de zij voor Sophie. ‘Je durft niet hé’? Lollystokje in haar mondhoek. ‘Echt wel’! ‘Echt niet! Je durft niet. Ik zie dat wel hoor’! En Fee zet een stap naar voren. Sophie tegelijkertijd een stap naar achter. Fee naar voren, Sophie naar achter. En nog 1 en nog 1. En dan plons. Sophie proest en komt boven. Zonder emmer. Dode visjes drijven naast haar. Water in haar mond, prut in haar haar. ‘Stomme trut’! Roept Fee boos. ‘De emmer van mijn pappa’! Sophie krabbelt naar de kant. De emmer drijft langzaam weg. ‘Net goed zegt Sophie trillend. Had je zelf maar moeten durven! En nu ga ik naar mamma, mag ik lekker douchen, en dan mag ik met een pyjama op de bank onder een deken naar K3 kijken met een snoepje! Lekker puh van je emmer. En je visjes waren stom. En je laarzen ook’. Sophie loopt naar huis. En mamma is maar even boos. Maar wel heel erg. Mamma is altijd heel streng. Maar ook lief, want ik kan nog niet zwemmen en ik heb toch een snoepje. En mamma gaat met me zwemmen. In het zwembad. Zonder visjes. 

Gezinsuitbreiding.

Nu zie ik al mijn familieleden van schrik (of pure blijdschap) van hun stoel vallen van verbazing. Huh? Krijgen ze er nog 1? Ze kunnen die 3 die ze nu hebben niet eens managen. Nou familieleden en andere lezers: We hebben er in 1 klap. Of eigenlijk 2 klappen, 13 gezinsleden bij. Slaapmatten op de lange regel en slapen maar. Moet kunnen allemaal.

Grapje hoor. We hebben eindelijk vissen in onze kom. Na een week gingen Ben en Niels goedgeluimd op pad naar de vissenmevrouw in het tuincentrum het water wat ze hadden meegenomen uit het aquarium moest worden getest. 4 testen van ieder een kwartier. En die werden niet in 1 keer gelijk uitgevoerd, nee die gingen achter elkaar. Hoezo, economisch met de baas meedenken? Had die vissenmevrouw medewerkster dus 3 kwartier andere klanten kunnen helpen, maar ze koos ervoor om pappa en springend jongetje te helpen. Komt vast door de prachtige blauwe ogen van pappa. En door de nog veel mooiere bruine van zoon. Na een uur kwam het verlossende antwoord: HELAAS! Het water is nog niet goed genoeg. Beduusd, verdrietig en bedremmeld kwamen 2 heren weer thuis. Zonder visjes, maar wel 2 uur weggebleven. Als we nu vissen in de kom doen, gaan ze dood. Ja, dat is een beetje sneu. Zoon ging stilletjes naar boven.

En het lange wachten begon opnieuw. Of eigenlijk duurde dat een dag. 1 dag. En toen ging pappa met zijn 2 oudste kinderen naar een ander centrum en haalde visjes. 7 piepkleine miezerige blauwe voor dochter en 3 zwarte voor zoon. En hij liet helemaal geen water testen. Voorzichtig werden ze te water gelaten. Fles champagne hebben we maar niet tegen het aquarium aangeslagen, maar feestje hebben we wel gevierd. ’s Morgens toch met een bezwaard gemoed naar beneden. Ik was in de veronderstelling dat er 10 dode vissen aan de oppervlakte zouden drijven, maar nee, vissen hadden het prima naar hun zin. Ze hadden het zo erg naar hun zin, dat pappa gister met jongste zoon wederom naar de vissenmevrouw reed. Zoon kwam stralend thuis met 2 oerlelijke doorzichtige vissen. Finnie en Thomas. En een algenetertje. Ook al een oerlelijk model. Maar trots dat zoon was. En pappa, want algenetertje was voor pappa. 13 nieuwe vissen in een kom. Gezellig. En nu Ben weer vaker op de zaak is, en de kinderen alle 3 op school zitten heb ik toch nog leven om me heen. Wel zo gezellig, en ik kan klagen en zeuren wat ik maar wil, niemand die tegen me zegt dat ik chagrijnig ben. Als het keihard regent buiten, nestel ik me behaaglijk op de bank met een boek en een kop koffie. Geen vis die uitgelaten hoeft te worden. Geen stinkende kattenbakken, geen plassende cavia’s. Alleen af en toe een paar voervlokken in de kom gooien. En dat kan ik zelfs. Eindelijk heb ik gezinsleden met wie ik kan lezen en schrijven. Heerlijk.

Wie heel goed kijkt, ziet een blauw visje bij het Spongebob huisje.

Heel aquarium. Met vissen die fotovrees hebben. Lijken op hun baasje.

IJsselregatta.

We hebben de jaarlijkse IJsselregatta in onze drukbezette agenda staan. ’s Morgens vroeg weg uit Noord-Holland om al filerijdend, let wel: zondagochtend! Richting het oosten van het land te gaan. En het wordt langzaam stiller en rustiger om ons heen. Langs de Utrechtse heuvelrug, langs de bossen van de Veluwe richting de IJsselvallei. Zutphen. Niets van gezien. Behalve natuurlijk de roeivereniging die mooi verscholen in een kom van de IJssel ligt.

Meteen na de start wordt het mij pijnlijk duidelijk dat er vandaag geen blik meegaat naar huis. (Blik trekken is roeiers jargon voor de eerste plaats halen.) En voor het eerst in al die jaren kon ik om me heen kijken. En de stress en de spanningen gleden slag na slag, haal na haal van me af. Ik bevond me in een schilderij van Jan Breughel de oude. 4 Dimensionaal. De snelstromende, meanderende rivier de IJssel met zijn kribben en uiterwaarden waar kuddes vreedzaam grazende koeien hun hoofden even optillen om met een nietsziende blik naar die vreemde snuiters in veel te kleine bootjes te kijken. Knotwilgen rij aan rij staand. Soms met hun voeten in het water. Kleine landgoederen als verfspatten op een doek. Her en der verspreid. Schijnbaar lukraak neergekwakt, zorgen voor een prachtige compositie. De bossen van Gelderland voor een mooi groen, geelbruin verkleurend achtergrondspektakel. De golven, af en toe woest tegen de boot slaand maken dat ik weer terugkeer naar het nu, naar het heden. En zo wakkert mijn stemvolume weer even aan om te proberen de heren in een ritme te krijgen. Ondertussen kijkend naar de steeds wisselende luchten met prachtige kleurschakeringen van grijs, wit, zwart en blauw, dompel ik me weer onder in mijn gedachten. Ik zie de boerinnen in klederdracht met 3 poot richting koeien lopen. Kleine nederzettingen van mandenmakers en vissers aan de oevers van de rivier. Ik zie een jongen over het jaagpad langs de rivier lopen, vrolijk zwaaiend onderwijl zijn paard aansporend om de boot voort te trekken. Ik zie de garnizoenen van de Spanjaarden vlak voor de stad in hun legerkampen bivakkeren. Ik zie de contouren van de stad Deventer opdoemen.

En dan word ik door een hekgolf ruw wakker geschud en loods ik mijn team de laatste 2 kilometer in. Ik heb genoten van een prachtig historisch stukje Nederland. Maar toch hoop ik volgend jaar weer niets van de omgeving te zien, want dan doen we vast weer mee voor de prijzen.

Bloemetje op woensdag.

Geen gestileerde bos bloemen deze week, maar gewoon een tuinpluksel. Mijn bloemen hingen er een beetje verlept en doods bij, en dan kun je 2 dingen doen; naar de winkel voor een nieuwe bos of je stapt de tuin in en knipt zelf een boeketje bij elkaar.
Paarse verbena en witte en roze herfst anemonen vormen tezamen met de uitgebloeide aren van ...... (wie helpt? kan er niet op komen) een grappig stilleven. Of eigenlijk helemaal niet zo stil, want er kroop gisteravond een slakje over mijn tafel en 2 spinnetjes waren ook aan een nieuw web begonnen. Een stukje natuur binnen. Ik hoop alleen wel dat de vogels de huisjes niet ontdekken. Want er kan veel bij mij in huis, maar vogels die binnen overwinteren vind ik toch iets minder.

Voor nog meer bloemen op woensdag: klik hier: http://www.vipderoos.blogspot.com

Bezuinigingen.

Het Nieuwe schooljaar is krap een week oud als we het maandoverzicht meekrijgen. En naast de gebruikelijke sportdagen en oud papier mededelingen staat wederom een stukje van de directeur waarin hij zijn zorgen uit in verband met de bezuinigingen.

Nu weten we inmiddels allemaal dat er in het Nederlandse onderwijs bezuinigd moet gaan worden volgens de ministers. En onze geweldige minister van onderwijs wil dat gaan doen over de rug van de meest kwetsbare groep leerlingen. De leerlingen die iets meer aandacht nodig hebben. Incidenteel of gewoon iedere dag. Onder druk van de ouders, scholen en andere partijen zijn de bezuinigingen op het Passend onderwijs opgeschoven naar 2013. Maar schoolbesturen nemen alvast een voorsprong op de bezuinigingsronde en hebben het over het vergroten van de klassen. En dat scholen het werk moeten doen met minder personeel. Onderwijsbonden hebben het over bezuinigingen op de bureaucratie en over bezuinigen in de managementslagen. En dat scholen dat zelf niet willen. Dat scholen er zelf voor kiezen om de klassen te vergroten en personeel de wacht aan te zeggen. Bezuinigingen op de bureaucratie? Als mijn basisschool vroeger geschilderd moest worden, kwam er in het weekeinde een groep ouders bij elkaar om de kwast ter hand te nemen. Pappa’s repareerden het lekkende dak van de gymzaal en er werd een nieuwe ruit geplaatst. Tegenwoordig moeten dit soort kleine onzinnigheden aanbesteed worden. En niemand gaat mij wijs maken dat een schoolbestuur daar op zit te wachten. Bureaucratie. Kostbaar onderwijsgeld wordt weggegooid. Zodat er steeds minder ruimte komt voor leerlingen met een beperking. Leerlingen die het om wat voor reden dan ook af en toe nodig hebben dat ze wat extra aandacht krijgen. Hetzij door iets simpels als een schouderklopje, hetzij door het ’s morgens meelopen met de conciërge tijdens het controleren op absenties. Geen tijd meer voor, geen geld meer voor.

Mijn kinderen zijn alle drie niet bepaald huis-tuin en keuken kinderen. Mijn oudste zoon zit nog op zijn eigen vertrouwde basisschool. Dankzij de enorme inzet van de school. Van de leraren, maar vooral dankzij de conciërge. Zijn (en mijn) rots in de branding. Altijd weer werd er een oplossing gevonden als het even niet goed ging in zijn hoofd. Als de trein ontspoorde. Op momenten dat ik hem eigenlijk weer mee naar huis zou willen nemen, omdat ik het hem en de rest van de klas niet wilde aandoen dat hij gefrustreerd en boos en bang in de klas zou plaatsnemen, nam de conciërge (weet u nog? De geheim agent juf) hem van me over en wist hem iedere keer gewoon rustig in de klas te zetten. U heeft hier vaker over kunnen lezen. En mijn zoon staat echt niet op haar takenpakket beschreven. Geen tijd meer voor. Geen geld meer voor. Zo had mijn zoon een juf die briefjes schreef voor mij. Eerst ging ze de veranderingen bespreken met mijn oudste en dan kregen we een keurig briefje thuis zodat we hem ook van minuut tot minuut konden voorbereiden. Werkte perfect. Geen tijd meer voor. Geen geld meer voor.

Dit jaar hebben we een agenda gekocht voor zoon. Kunnen pappa en mamma dingen inschrijven die anders lopen, afspraken die gepland zijn beschrijven en hij kan daar zelf vrolijk iets aan toe voegen. Leerkrachten ook. En iedereen kan in 1 oogopslag zien wat de waarschijnlijke oorzaak is dat zoon stil, dwars of verdrietig is. Zoon heeft 2 juffen die zich heel goed verdiept hebben in de klas vol bijzondere leerlingen. En ook in mijn zoon, terwijl de school van mijn kinderen geen extra geld krijgt voor zoon. Hopelijk gaat de agenda werken en hebben we dit jaar de conciërge niet meer nodig. Gaat hij steeds zelfstandiger worden.

Dochter voelt zich Indiana Jones. Dochter is een avonturierster en wil na iedere bocht weten wat er na de volgende bocht allemaal te zien is. Dochter heeft 2 jaar met een GPS kastje gelopen, zodat we haar altijd weer konden terugvinden. Juf van dochter had een code zodat ze kon inloggen om dochter te ontdekken als een schat in de jungle van Birma. Maar dan in en rond de school. Dochter moest altijd extra in de gaten gehouden worden. Geen tijd meer voor, geen geld meer voor. Dochter zit sinds een week in groep 3 en dochter bloeit op. Zuigt alles op wat de jufrouw haar verteld, kan haar niet snel genoeg gaan, want ze loopt 3 jaar achter bij haar broer. Denkt ze. Maar dochter heeft ook een enorme knauw gekregen van de gebeurtenissen die zich vorig jaar thuis afspeelden en dochter werd en wordt goed in de gaten gehouden door de leraren en de intern begeleiders. Maar ook mijn dochter is geen pin automaat waar de school geld aan kan verdienen. Mijn kinderen kosten de school alleen maar geld.

Jongste zoon gaat ook naar school. Kleuterklas. En jongste wil niet naar school. Jongste wil gewoon naar huis. Met mamma mee. En het tafereel van hevig zwetende en balende oververmoeide mamma met spartelend jongetje herhaalt zich. De eerste week zat hij al meteen een keer bij onze rots in de branding. En mamma fietste weer met een bezwaard gevoel naar huis. Want niet alleen wil ik net als alle andere mamma’s gewoon om half negen weer op de fiets zitten terwijl mijn kinderen vrolijk babbelend in de klas zitten, ik weet ook dat er helemaal geen geld en geen tijd is om met mijn kinderen een rondje door de school te lopen.

Maar: als het geweldige team van de school van mijn kinderen geen energie in mijn kinderen zou stoppen, ze af en toe een duwtje in de goede richting geven, zouden mijn kinderen niet meer naar school gaan. Omdat ik als mamma van 3 bijzondere maar vooral geweldige kinderen af en toe zo moe ben, dat ik soms de confrontatie en de strijd niet meer aankan. ‘Blijf dan maar thuis’ is heel makkelijk gezegd. Gelukkig hebben wij een school getroffen waar het team met passie voor het onderwijs heeft gekozen en met dezelfde passie achter mijn kinderen blijft staan. En niet alleen achter mijn kinderen maar achter alle leerlingen op school. Want alle leerlingen zijn speciaal en bijzonder in de ogen van dit team. Alle kleine aandachtsmomentjes bij elkaar opgeteld komen we op een aardige werkweek. Maar de kinderen gaan naar school. Naar het reguliere basisonderwijs. Straks is daar geen geld meer voor. Dan hebben de leraren geen tijd meer voor deze kwetsbare, maar o zo bijzondere kinderen. En zoals we allemaal weten: kinderen zijn de toekomst. Onze toekomst. En daar wordt op bezuinigd in Nederland.

Voetbalbroek.

Vorig jaar stond er op Hyves een hele zielige oproep. Gezocht: dames die met ons willen voetballen. Ons team moet anders noodgedwongen stoppen. Zo sneu. Voor de grap zei ik: “hebben jullie ook nog een keepster nodig?” Geen idee waarom ik dat zei, maar er komen wel vaker hele rare uitspraken uit mijn mond vandaan. Ben je gezegend mee. (Dus niet.) “JAAAA!!” O, had ik dus eigenlijk gedacht/ verwacht en zeker gehoopt dat er wel een keepster aanwezig was. Daar heb je er per slot van rekening maar 1 van nodig. Maar ik trof het. Of eigenlijk niet, want nu was ik keepster. Zaalvoetbalkeepster. En ik mocht een keer mee. De laatste wedstrijd van het seizoen. Ik wist niet wat een keepster wel en niet mag doen. Dat werd me uitgelegd. “Als ik iets zou doen, zou de tegenstander een strafschop krijgen en die gaan er altijd in!” Dus dat iets, mocht ik dus niet doen. Ik begon al te zweten in een veel te klein voetbalbroekje nog voor het eerste fluitsignaal geklonken had. Het team; WE! Verloren met 10-2, maar de andere dames waren zeer tevreden???? Ik ben altijd heel chagrijnig als ik iets verlies, maar deze dames genoten zichtbaar. Heel enthousiast kwam ik thuis. Leuk joh. Zaalvoetbal. Gewonnen vroeg echtgenoot? “Nee, verloren met 10-2, maar het was heel leuk.” Echtgenoot begreep die informatie niet, want verliezen en dan vrolijk thuiskomen??

Een voetbal bobo mijnheer van de club zag wel in dat ik met mijn 1.86 niet in de standaard broekjes pas, dus mocht ik wel een nieuwe broek kopen. En dat deed ik vanmorgen. “Dames keepers broeken? Nee, die hebben we niet. Bestaan die?” Werd er naar een collega gebruld. “Nee, ze doen altijd mannen broeken aan.” Brulde de collega terug. Er werd eens naar mijn lengte gekeken, en naar mijn breedte. Vleeskeuring in de sportzaak. “Ik vrees toch dat het een Large wordt, want u bent wel erg lang.” Nou vraag ik je! Dus ik een Large aantrekken, zakt dat kreng met dezelfde snelheid weer van mijn billen af. Veters aangesnoerd; maar zelfs met aangesnoerde taille zakte die broek keer op keer naar mijn hielen, en dan maak je het de tegenstander wel ERG makkelijk. Een medium gepakt, dwars door de kniestukken heen. Shit! Heb ik weer. Gewoon de glijmatten op de knie niet dicht gestikt. Aangezien ik niet op de huishoudschool heb gezeten, kan ik niet zelf achter de naaimachine. Andere Medium. En in 1 keer had ik heupen. Enorme heupen. Kiel erbij en ik leek wel een Volendammer visser. Dit is toch werkelijk geen gezicht? Waar zijn in vredesnaam al die stukken piepschuim voor? Zijn ze bang dat ik in een ravijn val in de zaal? Dat ik allá Jane (van Tarzan) slingerend langs de touwen ga tijdens de wedstrijd en dat ik dan ga vallen? Gaan ze me inschieten met hockeypucks? Is dit bedoeld om aan zaalvoetballende dames kenbaar te maken dat ze beter kunnen gaan stijldansen? Heeft Ben aandelen gekocht zodat ik onaantrekkelijk ben onder de doellat? Geen idee. Maar het ziet er werkelijk niet uit.

Afijn, ik heb een piepschuimen voetbalbroek en scheenbeschermers. Zweedse uiteraard. Van het Zweedse voetbalelftal. Want aangezien ik nog steeds niet weet wat ik wel en niet mag doen, moet ik de tegenstanders natuurlijk wel angst inboezemen. Laat ze allemaal maar denken dat ik een mega transfer heb gehad op de internationale dameszaalvoetballende markt. En dan hoop ik dat ze er pas in de tweede helft achterkomen dat ik werkelijk geen idee heb wat ik aan het doen ben. Als het maar leuk is. Enne: Tamara, hoeveel jaar moeten jullie nog tot dat jubileum?

Vakantieverhaal.

Soms heeft een verhaal helemaal geen woorden nodig. 

Deel 1.

De brandnetels hadden bezit genomen van de Jordkallare. (Aardkelder)

Wij houden van wandelen, en na een fikse wandeling bergop gaan we uiteraard picknicken.

Bramen!!

Bij het Nils Holgersson vogelmeer achter ons huis.

Weer wandelen, maar nu vonden de kinderen frambozen. Met paarse gezichten weer naar de auto.

In ondergoed 1 vd zwemmeertjes induiken.

Alvastra klooster ruïne.

Nieuw avonturenpad ontdekt bij het Brigitta klooster. We waren op zoek naar kersen. Niet gevonden.

Vissen. Met de enige regenbui in 5 weken. Geen vis gevangen overigens.

Nieuwe start.

Vandaag is de start van een nieuw schooljaar. De start van een jaar waarin alles goed gaat lopen. De start van een jaar zonder tegenslagen. Daar droom ik 's nachts van als ik wakker lig.
Gisteravond keurig stapeltjes met schone kleren gemaakt voor de eveneens schone kindertjes. Drinkbekers met koekjes in de koelkast gezet, schoenen bij de stapeltjes kleren gezet. Niet gepoetst. Denk ik nu pas aan. Damn! Toch een steek laten vallen. Nieuwe fiets van zoon van een slot voorzien. Rapport mee van oudste zoon, plus agenda. We gaan dit jaar kijken of we met een agenda gaan werken. Een hele mooie heeft hij gekregen van zijn vader. Met vliegtuigen en allerhande informatie over de luchtmacht. Ik schrijf er dingen in zoals judo les, welke kinderen we wanneer mee naar huis nemen, omdat hun pappa's of mamma's even geen andere oplossing hebben, welke dag we naar een beurs gaan, wanneer pappa en mamma tegelijkertijd 's avonds weg zijn. (Is tot nu toe echt zelden gebeurd, misschien 1 keer per jaar, of nog niet eens) Zodat Niels kan zien wat hem te wachten staat die dag of die week. Nu hopen we dat de juffen mee willen werken en bijvoorbeeld in zijn agenda schrijven als ze van dag wisselen of als ze een extra dag vrij zijn. Uiteraard kunnen ze niet voorspellen wanneer ze ziek zijn, maar dat kan niemand, daar zal hij mee moeten leren leven. En aan moeten wennen. Op deze manier hopen we dat hij steeds zelfstandiger gaat worden op school en de weg er naar toe.

De hele vakantie waren de kinderen voor 7 uur hun bed uit, maar alsof ze het erom doen, vanmorgen dus niet. Ik wel. En ik was dus de hele vakantie NIET voor 7 uur mijn bed uit. Broodjes klaargemaakt, haren gekamd, tanden gepoetst en op de fiets naar school. Nog nooit gebeurd. Na de vakantie op de fiets naar school. Maar ik had drie kinderen die ontzettend veel zin hadden om weer te beginnen. Toen ze eenmaal hun bed uit waren wel te verstaan. Op school moest Niels zijn fiets achter de school parkeren. Geen probleem, hebben we de laatste vakantieweek geoefend. Ik bracht Sophie en Finn naar hun klas en dat ging prima. Sophie zat voorzichtig te stralen in de klas. Alleen een beetje jammer dat mamma haar nieuwe pen thuis had laten liggen. Dikke kus kreeg ik evengoed en Sophie ging tekenen, en later kletsen, want we hebben nog even door het raam gespiekt. Finn vond het maar raar dat mamma hem weer wegbracht naar die juf die de hele vakantie in school was gebleven. (Toen we vorige week op school waren om het ritme weer te oefenen met Niels, zag Finn zijn juf in de klas zitten om alvast het nieuwe schooljaar voor te bereiden.) Finn had een map mee met zijn vakantie verhalen. De kleuters beginnen het schooljaar met praten over de vakantie en wat ze allemaal mee gemaakt hebben. Hartstikke leuk, maar de vakantie van Finn paste niet in het geknutselde koffertje en wij hadden alles alvast in een boek geplakt. Wel raar hoor mam! Finn wilde nog niet meteen in de klas, want zijn zus zat ergens anders en waar was zijn broer dan in dat enorme gebouw? Naar boven dus. Alles loopt soepel deze eerste ochtend.

En ja hoor. Het was toch niet goed gegaan. Niels moest door een andere ingang de school in en dat had mamma niet verteld. Dat wist mamma ook niet, maar dat is natuurlijk een slap excuus. Ik trof dus een klas met apatisch starende ouders aan, een juf die zei dat Niels een beetje hulp nodig had en een pappa van Niels die op de stoel van Niels zat tussen 3 meisjes. Hmmm, niet zo'n handige plek voor Niels en dus ging Niels weer weg, maar Pappa stond in de deur en Niels mocht niet weg "en toen heb ik pappa een vuistslag gegeven." Zei mijn stoere zoon op de gang tegen mij, nadat ik hem van de grond af had geplukt waar hij tussen de benen van zijn vader in een soort houtgreep lag. (Krijg ik vanmiddag allemaal weer te horen van ouders die zich altijd overal mee bemoeien. En daar moet je mee uitkijken, want voor je het weet gaat het verhaal de rondte dat Niels zijn vader een bloedneus en een blauw oog heeft geslagen en dat hij in therapie moet vanwege zijn agressie. Ouders die zelf echt de meest geweldige engeltjes hebben gekweekt.) Maar juf is een hele slimme juf, dus juf gaat straks in de kring en na de kring worden er tafel indelingen gemaakt.

Niels bedaarde en schoof zo de klas weer in. Vanmiddag wel meteen mijn eerste gesprek van dit jaar op school. Moet kunnen toch? Je moet een geweldig schooljaar wel vertrouwd beginnen. Met het zweet op je rug verlaat je de school, met spanning wacht je kwart over 3 af, maar met een zeer goed gevoel fiets je tussen de middag naar school waar je drie stralende kinderen ophaalt om te lunchen. En zelfs de eettafel staat al netjes gedekt. Op alles voorbereid aan het begin van een geweldig schooljaar. Vanmiddag nog even de schoenen poetsen.

Behangen.

Onze Niels heeft, zoals u vaker heeft kunnen lezen, een vorm van autisme. Toen we 7 jaar geleden in dit huis kwamen wonen, kreeg hij een echte jongenskamer. Een wit wandje, een hele brede wand met blauw-witte zeilscheepjes en verder kregen alle muren blauw-witte strepen. Ontzettend druk vond ik de kamer vanaf dag 1. Maar aangezien ik niet kan behangen, lever ik natuurlijk geen commentaar. Maar toen kreeg Niels nachtmerries en sliep hij alleen nog maar in ons bed. Tot zijn zusje geboren werd, maar ook daarna bleven de nachtmerries zijn nachtrust verstoren. Als ik boos op hem was en hem naar boven stuurde, smeekte hij zo klein als hij was om maar niet naar zijn kamer te hoeven. De mate van onrust werd ook bepaald door de locatie van zijn bed. Op de ene plek werd hij rustiger als op de andere. Maar toen zijn jongste broertje een jaar was, vroeg hij of hij alstublieft, alstublieft bij zijn broertje op de kamer mocht slapen. En dat vond ik een prima idee. dan maken we van jouw slaapkamer een speelkamer. En dat ging goed. Niels kreeg steeds beter een slaapritme. En nog steeds is het heel belangrijk dat zijn dag rustig is verlopen en dat zijn avondritueel soepel loopt, maar Niels sliep en ging steeds makkelijker zlef naar bed en zelf slapen. Een verademing was dat voor ons, want we hebben er natuurlijk nog 2.
Maar Niels van anderhalf is nu bijna Niels van 9. En Niels heeft andere interresses als zijn kleine broertje. Niels wil af en toe zelfs uitslapen. En zijn kleine broertje staat om 06.00 al naast zijn bed te springen, want de zon is op en dus is het een nieuwe dag en een nieuwe dag betekent spelen! En muziek maken en vooral op het bed van grote broer springen. En zo krijgt Niels weer geen rust. Voor de vakantie vond ik een uitdraai van de Ikea Home planner. Van een hele stoere jongens slaapkamer en die kamer herkende ik. Inclusief zijraam en smal staand raam. Alleen de meubelen kwamen mij onbekend voor. Niels had zijn droom kamer getekend. En wie ben ik om zijn droom niet door te laten gaan. Vanmorgen werd ik wakker en zei tegen Ben: "Vandaag gaan we de speelkamer opnieuw behangen, zodat Niels weer een eigen slaapkamer krijgt."Ben was perplex, hij dacht nog 2 dagen vakantie te hebben, maar hij weet inmiddels ook dat hij maar gewoon aan de slag moet.   En het resultaat? Na een hele dag hard werken in tropische temperaturen zweet pappa zich te pletter en zijn de muren wit. Gewoon rustig wit. Totaal ander gezicht. Maar Niels is ook een skateboarder en hij houdt van muziek, dus moet er nog een poster komen. Van Parijs, want hij is geobsedeerd door de Eiffeltoren. Maar eerst maar oefenen met 1 wand ander behang. Waar eerst de zeilbootjes voeren, is nu de skyline van Manhattan verrezen. Een dag kneiter hard werken door pappa en vanaf morgen gaan we schuiven met bedden, speelgoed kasten, boekenkasten en bureau's, want Niels wil ook nog een bank om te kunnen chillen met zijn vrienden. Bijna 9 is mijn zoon. En klaar voor het nieuwe schooljaar. Wordt ongetwijfeld vervolgd.