Het licht op de maan staat aan.

Na te zijn weggebrand van het balkon heb ik eigenlijk geen zin meer om achter het fornuis te gaan staan. Laat staan dat ik dan ook nog eten ga koken. Het is vakantie en pappa en de kinderen eten de hele week lekkere dingen op de berg terwijl ik me beperk tot een kadetje chocopasta en bouillon. We gaan uit eten. Besluit ik en pappa belt naar een lokaal toprestaurant. Een restaurant die altijd weken van tevoren al volgeboekt zit, maar waar pappa al 20 jaar komt. Hij sjanst ook al 20 jaar met de eigenaresse. We kunnen komen om 5 uur. Er is spontaan nog een tafeltje vrij. Ik denk er het mijne van, maar ik denk vooral aan de man van de vriendelijke mevrouw. Haar man die kok is en de meest geweldige gerechten maakt. De liefde van de vrouw gaat door... o nee, dat was de maag van de man. Lopend gaan we door de sneeuw en door de buitenwijken naar de stad. Het heeft vreselijk gedooid vandaag, maar nu zijn de temperaturen alweer flink gedaald. Het gevolg is dat er flinke ijsplaten ontstaan tussen de huizen. Zo waarschuw ik het ene moment mijn kinderen dat ze moeten oppassen en niet mogen rennen, het volgende moment beland ik met een flinke klap in de houtvoorraad van een huis. Ik klamp me vast aan een blok hout; die begint te rollen en brengt zo een domino effect op gang. Verbijsterd aanschouw ik de bende die ik heb veroorzaakt. Kinderen vinden het prachtig. Welk ander kind heeft nu een mamma die met blokken hout gaat gooien? Welke mamma hangt er met bovenlichaam in een houthok, terwijl onderlichaam spartelend op zoek is naar houvast? Mijn kinderen dus. (Helaas) Na een prachtige wandeling over besneeuwde en beijzelde paden komen we toch nog redelijk ongeschonden bij restaurant aan. Mevrouw komt glimlachend en stralend op pappa af, maar draait zich opeens om, om ons onze tafel te wijzen. Pappa staat te grijnzen als een boer met kiespijn. Vrolijk ontmoetingsritueel gaat niet door. Wat pappa niet zag was mijn donkere blik en mijn gebalde vuisten achter zijn rug. Vrolijke vriendin zag die wel.

Langs het bos. Nu nog met licht.

Kinderen bestellen alsof ze de hele week niet hebben gegeten. En dat hebben ze duidelijk wel, want op de ski school wordt er gewoon gegeten wat er in de pan zit. Pasta met saus en vlees en groentes. Soep met patatjes en worstjes, pannenkoeken met rozijnen. Eten moeten de kinderen. Maar dit is anders. Nu mogen ze van de echte grote mensen kaart een eigen keuze maken. Kinderen hebben op hun bord witte Sesamstraat bomen. En nu hoeft u echt niet te reageren. Ik weet dat de bomen in Sesamstraat groen zijn. Maar we eten geen broccoli, we eten bloemkool. En de kinderen genieten. Mamma heeft ook een besneeuwde Sesamstraat boom op haar bord liggen. En mamma staart terug. Mamma lust geen spruitjes. (Nu heb ik die al 25 jaar niet meer gegeten, dus misschien lust ik ze eigenlijk nu wel) En ik besef me opeens dat ik geloof ik ook geen Sesamstraat boom lust. 3 kinderen kijken me aan. Hebben hun bord al leeg. Even denk ik aan de bloempot methode, maar geen bloempot in de buurt. Geen hond onder tafel ook. Mamma zal bloemkoolboom moeten eten. Met lange tanden. Dat wel. En eigenlijk viel het mee. Stralende kinderhoofden. "Gaan we dit in ons gewone huis ook eten mam?" Daar moet mamma even over nadenken.

En een ijsje met smarties. Dan wil je morgen wel weer mee.

De rest van de maaltijd zitten de kinderen te kleuren aan tafel en drinken ski water. (Limonade) Mamma drinkt wijn. Een glas wijn. Waar de kinderen nog wel even op moesten reageren. "U moet straks nog naar huis wandelen hoor!" De wandeling naar huis is bijzonder te noemen. Pikkedonker is het. Op straat verlichting is bezuinigd en zo lopen we door een besneeuwd donker landschap terug. Over nog steeds beijzelde paden. Bovenaan de heuvel draaien we ons om en kijken naar het dorp. Het dorp met de verlichte huizen. Doorlopend langs het bos voel ik 2 handjes in mijn handen schuiven. Stille kinderen lopen naast me. Zijn stiekem een beetje bang voor de schaduwen in het bos. Voor het donker. Zoeken bescherming van mamma. Bij de laatste buitenwijk aangekomen durft Finn weer iets te zeggen. "Gelukkig staat in dit land het licht op de maan aan als het donker is. Kunnen we toch nog iets zien". Zingend vervolgen we onze route. Rare mensen die Nederlanders zullen ze hier wel denken. Laat ze allemaal maar lekker denken. Ik heb een pracht avond gehad met mijn kinderen. Pappa ook. En morgen mogen we terugkomen van zijn vriendin. Er was op miraculeuze wijze wederom een tafeltje vrij. Toch handig om pappa mee te nemen op vakantie.

Terugblik. Best gezellig. Het lijkt hier wel kerst he mam?