De laatste loodjes.

Dat het hier in huize B. al een paar jaar niet goed gaat, heeft u inmiddels allemaal al kunnen lezen. Het gaat op en neer, op en neer, op en neer en niemand weet wanneer de weg gewoon op gaat en niet meer neer. Wij niet, niemand niet. In goede dagen slapen we bij, of althans dat proberen we. En in slechte dagen houden we de schone schijn op. Want je hangt nu eenmaal geen vuile was buiten. Eerst wassen, dan drogen. Dus: als je naar buiten gaat: lach op je gezicht toveren. Ik heb nog nooit zo vaak voor de spiegel gestaan als de afgelopen 2 jaar. Glimlachende gezichten oefenen. Ik krijg een gerimpelde oude kop, lachrimpels noem je die dan, want je schijnt overal een positieve draai aan te moeten geven. Ik heb een gegroefd gezicht met lachrimpels. Jaja. Wie houdt wie nu voor de gek? De afgelopen 2 weken waren waardeloos. Lood en loodzwaar. Niet doorheen te komen. Net een taaie biefstuk. (Nu zijn alle biefstukken die ik in mijn leven gebakken heb altijd taai uit de pan gekomen, dus misschien ligt alles toch echt aan mij.) Goed, vrijdag barstte de bom. Ik kon niet meer. Was dodelijk vermoeid. De kinderen waren druk (en 1 ziek) en ik kon met geen mogelijkheid contact met ze krijgen. Antwoord op vragen kreeg ik dan ook niet. En nu ben ik altijd, echt altijd in mezelf aan het praten, of met mezelf aan het praten, maar dat is anders. Als je een gesprek wilt aangaan met je echtgenoot of met je kinderen en je krijgt gewoon standaard geen antwoord, dan voel je je zo waardeloos, zo nutteloos, zo overbodig. En het ligt niet alleen aan mij, vrijdag zag ik dochter met iemand anders praten. Op de eerste 2 vragen gaf mevrouw nog antwoord, maar daarna trok ze een scherm op, keek over haar gesprekspartner heen en begon folders te lezen die aan een muur hingen.

's Avonds had ik een wedstrijd, maar opeens geen opvang voor de kinderen. Toen knapte er bij mij iets. De laatste wedstrijd was een maand geleden. Voor het eerst in een maand had ik iets voor mij. Helemaal voor mij! Doel verdedigen. En ik zat weer thuis. Opgesloten met de kinderen. Helemaal kapot ging ik. Om iets futiels als een voetbalwedstrijd. Maar die stomme wedstrijd is wel even mijn ontspanning. 2 uur niet aan thuis denken, niet aan artsen, niet aan kinderen die het zwaar hebben en verdrietig zijn en nergens naar toe kunnen met hun verdriet. Allen maar bij mamma en mamma kon het even niet meer aan. Ik wilde even alleen maar denken aan die bal die je doel uit moet. IK was even heel egoïstisch. Pappa kwam toch snel naar huis. Ook volledig doorgedraaid, maar hij kwam thuis en ik ging. Huilend. Rust wilde ik. Eigenlijk alleen maar rust. Slapen en nooit meer wakker worden. Dat leek me eigenlijk wel wat. Dat helemaal niemand meer aan mijn kop kwam zeiken en zeuren met stomme onbenulligheden over belkosten of rentestanden of uitverkoop, of panty's die niet meer waren wat ze ooit geweest waren. Over hypotheken die zo moeilijk op te brengen zijn tegenwoordig. Over blauwe tenen; grijze haren; rode konen en  klotsende oksels. Dat mensen eindelijk eens zouden begrijpen dat we 's avonds en in het weekeinde kneiterkapot zitten. Week na week na week na week. Kapot zitten en met zijn vijven rust willen. Gewoon lekker ontspannen met zijn vijven of zijn vieren bij willen tanken. Bij moeten tanken om een nieuwe week aan te kunnen. RUST. Want wie zou mij nu eigenlijk gaan missen? Niemand. Want ik krijg toch nooit antwoord. Gewoon in de auto stappen en wegrijden. Weg naar rust.

Ik ging voetballen en kwam enigszins ontspannen thuis. En gespannen, want pappa en de kinderen waren thuis. Alleen.
Zaterdag was pappa jarig en het werd zijn slechtste verjaardag ooit. Kwam door mij en door hem en door de kinderen. Klote dag in optimum forma.
Vandaag gingen we weg. Doken we onder. Telefoons uit. Niemand wist waar we zaten. We zijn nog steeds moe en kapot, maar het einde is in zicht. Er gloort hoop deze week. Deze week gaan er grote veranderingen plaats vinden en misschien, misschien gaan we het toch redden, maar de komende tijd gaat het heel zwaar worden. Mensen zijn de eerste tijd altijd geïnteresseerd en denken met je mee, maar het moet niet te lang duren. Dan zeur je. Inderdaad ik zeur.Maar het is zo ontzettend zwaar allemaal. Ik wil alle mensen die om wat voor reden dan ook (mantel) zorger zijn voor echtgenoot, echtgenote, kind, ouders, vrienden of voor wie dan ook een hart onder de riem steken. Ik weet hoe zwaar jullie het hebben. En het gaat niet over. Het gaat niet over mensen. Pappa is ziek en oudste zoon heeft een ASS. Dochter sluit zich af, maar wil gelukkig toch nog regelmatig even knuffelen met mamma.  Het sluimert altijd onder de oppervlakte en soms ben je sterk en kun je alles aan, maar we zijn maar mensen. Mensen van vlees en bloed. Mensen met emoties, met gevoelens en mensen met slaapgebrek. We hebben zo'n ontzettend slaapgebrek.  Ik klaag niet hoor, laat ik dat vooropstellen, maar ik kan niet altijd maar mevrouw Bouquet spelen. Af en toe ben ik gewoon mevrouw vuilnisbak. En dat heeft u maar te accepteren. En anders maar niet. Dan groet ik u. Tot ziens!

We sluiten positief af. Niet alleen omdat dat sociaal wenselijk is, maar omdat mijn kinderen vanavond ook positief zijn gaan slapen. We kunnen echt zoveel van onze kinderen leren. Kinderen zijn flexibel en gaan maar door. Houden zich ondanks alles vast aan hun ouders. En dan kunnen wij maar 1 ding doen. Volhouden. Nog even volhouden. De finish is in zicht. (En het schijnt ook nog lente te worden.)

Goed, we zijn vandaag dus ondergedoken en waar kun je dat beter doen dan in Friesland? Het scheepvaartmuseum in dit geval. In Sneek. En het was geweldig. Er mochten geen foto's gemaakt worden. (Zei de mevrouw toen we het museum verlieten.)

Zo kan ik ook in een museum staan.

Een opgezette dode mevrouw met ingebouwde paraplu. Ook handig voor criminelen.

De pannenkoekenpan van de opgezette mevrouw.  (Beddenpan voor hete kooltjes)  Antieke kruik dus.

Die anonymus heeft wel heel veel geschilderd in dit museum mamma.

Sophie als trekpaard.

30 knopen. Ze kreeg een racehelm op. Sneller kon niet.

Vissen vangen.

En we hebben nog veel meer foto's van stralende kinderen. Leuk museum. Tot van de week mensen. Ik lees alleen niet zo veel op jullie blogs deze week. Sorry daarvoor, maar ik kom terug. Bedankt!