Sophie en de Muizen mevrouw.

Sophie gaat naar de muis. Zonder piep. Zonder cursus, zonder andere kinderen. Maar met mamma. Mamma baalt, want we staan een uur in de file, en aangekomen bij het muizennest zijn er geen parkeerplaatsen. Bij een supermarkt mogen we parkeren, maar mamma treft het, de betaalautomaten zijn kapot. En er moet wel een kaartje achter het raam. Mamma rent heen en weer van parkeerautomaat naar parkeerautomaat, maar komt telkens zonder kaartje terug. Goede oefening voor mamma. Mamma gaat de Kika loop doen, en zoekt nog sponsoren. Zien mamma nu allemaal live lopen. In bewegend beeld. Mamma zet de auto in parkeergarage. Verschuift het probleem, want hoe gaat mamma betalen als mamma niet kan chippen en geen kleingeld heeft? Is van later zorg en eindelijk lopen Sophie en mamma dan naar mevrouw Muis. Die eigenlijk mevrouw M. heet. (Ja, duh. Mevrouw Muis dus)

Binnen door de draaideuren die niet draaien, maar in 1 klap tot stilstand komen, zodat mamma nu rondloopt met een rode neus. Sophie giechelt hardop. Rare mamma in de bocht. Of eigenlijk dus vast in een draaideur. Bij de entree hebben ze vissen. Gele vissen. Goudvissen zegt mamma. Kun je haar niet kwalijk nemen. Mamma heeft geen verstand van kleuren. Er komt een grote meneer op Sophie af. Die meneer stinkt een beetje en hij heeft een vieze broek. “De politie komt!”Roept hij dreigend naar Sophie. Mamma gaat voor de meneer staan. Sophie kijkt naar de vissen en tussen mamma’s benen door naar de meneer die roept dat de politie komt. De meneer heeft vast in zijn broek geplast. Een mevrouw duikt door een deur die met een harde klik in het slot valt. Kijkt verschrikt achter glas naar meneer. Heeft vast te snel gereden en is bang voor de politie. Sophie niet. Sophie zat netjes in de gordel. De politie mag best komen. Misschien hebben ze dan ook wel een schone broek voor de meneer.

Nog een mevrouw komt. Die zegt tegen de meneer dat zijn moeder hem op komt halen. Zijn moeder? Werkt zeker bij de politie. Meneer verdwijnt achter een deur.  Mevrouw 2 gaat ook achter glazen scherm zitten. Mamma neemt Sophie mee om het hoekje. Schilt een mandarijn en geeft die aan Sophie. Mevrouw M. komt. Sophie begint te stralen. Dat is de mevrouw met die leuke knutselspullen. We klimmen 3 trappen op, en mevrouw en mamma zijn buiten adem. Sophie niet. Sophie huppelt en kletst en heeft totaal geen last van ademnood. Mevrouw M. en mamma wel. En dan moet mamma nog hardlopen ook. Zal er wel niet uitzien.  Moet je op die leeftijd ook niet meer doen.  Rollator parcours is beter. Of gewoon een buskaart kopen. Zegt mamma altijd zelf.

Mamma gaat naar de wachtkamer. Mamma zit daar met een heeeeeeeelllllleeeeeeee grote zware donkere meneer. En die meneer stinkt ook. Die meneer maakt ook nog rare geluiden. De reuzen man loopt naar een automaat, pakt een bekertje, drukt op de knop, drinkt met gekke geluiden koffie op. Zet leeg bekertje op tafel, staat op, mamma zucht. Een zucht van verlichting. Verlichting is van korte duur. Meneer komt na een minuut weer terug, loopt naar de machine, pakt een bekertje, drukt op de knop, drinkt met gekke geluiden koffie op. Zet leeg bekertje naast eerste bekertje en loopt weer weg. Mamma zucht weer. Nu niet van verlichting. Gaat een lang uur worden zucht mamma. Sophie mag met mevrouw M. mee naar binnen. Sophie mag tekenen en praten en met vingerpoppetjes spelen.

Mamma zit in de wachtkamer. Tussen kunststof plant met laagje stof, op stoel met chocoladevlekken. Mamma hoopt dat het vlekken zijn van chocolade. Is mamma thuis echt niet blij mee, maar hier opeens wel. Begrijpt Sophie ook al niets van. Mamma komt na een uurtje ook bij mevrouw M. in kamertje. Gaat tekeningen van Sophie bekijken. Luistert naar wat Sophie heeft gezegd en gedaan. Sophie heeft eigenlijk niet zoveel gezegd, heeft gewoon lekker getekend en de posters bekeken en gelezen die achter mevrouw M. hingen. Heeft bijna geen antwoord gegeven op vragen van mevrouw. Mamma herkent Sophie weer. Recalcitrante eigenzinnige, eigenwijze, lieve, kwetsbare, sociale, slimme Sophie. Mamma straalt van oor tot oor. Waarschijnlijk ook van opluchting dat we weer naar buiten kunnen. De frisse lucht in. Weg van wachtruimte met tafel waar 15 drinkbekers op staan, weg van om politie roepende meneren. Weg van bedompt gebouw. Weg uit drukke stad. Gewoon lekker naar huis. Gaan we lunchen in de tuin. 

En de auto? Dat is een verhaal apart, maar uiteindelijk kreeg mamma haar eigen auto weer mee naar huis en Sophie? Sophie was opeens een hoepel rijker. 

Wordt vervolgd? Nee, ik red het zelf wel met dochter. All You need is tijd, aandacht, liefde en af en toe een extra knuffel. O ja, en rust. En laten we nu met zijn allen heel moe zijn. Met dat rusten komt het dus ook wel goed.