Konijn. Konijnen.

Sophie wil heel graag een konijn. En normaal gesproken krijgen de kinderen echt niet zomaar dat wat ze willen, maar Sophie is jarig en het allerliefste wil ze een konijn. Een witte. En Sophie heeft iets nodig waar ze voor kan zorgen, waar ze mee kan knuffelen en waar ze van kan genieten.

Een konijn. Mamma gaat overstag. Kost niet eens zoveel moeite. Mamma ziet het wel zitten een konijnen grasmaaier.  Sophie heeft al zakken met voer in huis. Waarom? Waarom? Als er 1 ding is wat ik de afgelopen negen jaar heb geleerd is dat je soms niet moet vragen Waarom? Krijg je namelijk geen antwoord op. Het alvast hebben van konijnenvoer is helemaal logisch in de kinderlogica. Doe je gewoon soms net of je kinderen helemaal begrijpt. Soms.  Er zijn ook koekjes voor het konijn. Gestampte worteltjes in de vorm van hartjes en geperste appeltjes in de vorm van: jawel, appeltjes. Ook nog een zak met gevulde koeken. Ingrediënten: groenten en mineralen. Een stuk gezonder als de schoolkoekjes van dochter derhalve.

Konijn krijgt beter te eten als bazin. Of beter gezegd: eten beter als bazin. Bazin weigert tegenwoordig alles te eten waar broodnodige vitamines in zitten. En of het nu rood, groen of geel is, maakt allemaal niet uit. Groente is groente en hoeft niet perse groen te zijn. Maar gegeten word het niet. Komen we straks nog even op terug.

We gaan voor een konijnenhok kijken. 1 met een onderren. Kun je het hok op het gras zetten en knaagt het konijn stukje voor stukje mijn gras kort. Hoef ik niet meer met snoeren en machines in de weer. Konijn maait het gras. Pappa gooit roet in het eten. “Dat gaat hem dus niet worden. Ontsnapt dat beest.” “Natuurlijk niet werp ik tegen. Er zit toch gaas om het onderste gedeelte? Blijft hij keurig zitten waar hij zit.” Pappa buldert het uit. Mensen draaien zich om, kijken van mij naar pappa en weer terug. Ik haal niet begrijpend mijn schouders op. Typisch pappa. Niemand snapt ooit zijn grappen. Best wel zielig voor pappa. Pappa is uitgelachen. “Wat doen konijnen?” Die weet ik, ik heb opgelet tijdens biologie. “Nou, die knagen gras, leggen zwarte dropjes, drinken water en slapen.” “Ja, en ze graven holen!” “En?” vraag ik. Pappa buldert weer verder. Ik begin me nu een beetje zorgen te maken om pappa. Mensen staan een stuk verder verwonderd naar ons te kijken. “Een konijn graaft een hol! Leven onder de grond! Graven dus zo een gang door het gras onder hok door. En zijn dan dus foetsie!” Dom, dom, dom. Hoe dom kun je zijn als mamma? Heel dom weten we inmiddels allemaal. Inderdaad. Een konijn graaft een gang. Ondankbaar beest. Weet vast nog niet van die appelkoekjes en lief meisje die met borstel en speldjes klaar zit om beest te versieren. Ehh, te verzorgen.  Ik loop weer door. Ik koop hier al geen hok meer. De lol is er voor mij af. Pappa hikt nog na in de auto.

De volgende dag is er toch een hok. En ik moet zeggen, het is een hele mooie. Dochter is verguld met haar cadeau. Er moet wel nog hooi in en stro en dus gaan we samen op pad om die in te slaan. Weer sla ik van verbazing achterover. Er is hooi; geperst hooi; en hooi met smaakjes. Met smaakjes? Ja. Met smaakjes. Wilde rozen, met kamille, met brandnetels, met paardenbloem en met munt. Zoveel smaken thee heb ik niet eens. Ik weet mijn plaats weer. Dochter kiest een drinkfles en een voederbakje uit en mamma wil weglopen. Dochter kiest echter ook nog een metalen bal uit, waar het hooi in moet; een speelgoedje voor het konijn om mee te spelen als ze zelf op school zit, en wil ook nog een riem in het karretje gooien. Dat gaat mij te ver. Ik ga natuurlijk niet met een konijn aan een touwtje over straat lopen. Ik inderdaad. Want wie krijgt deze klus in de schoot geworpen? Juist. Ik dus. Riem gaat terug. Konijn mag achter in de tuin lopen. Op het gras. Als we er bij zijn. Dochter haalt haar schouders op. “Dan zet ik die wel op mijn lijstje.” Aan alle familieleden die dit lezen: IK ben NIET blij met een konijnenriem! (Zal waarschijnlijk niets uithalen.) Aan iedereen die dit leest: Ik ga NIET met konijn aan de wandel. Fotocamera’s kunnen opgeborgen blijven.

Dochter kiest 2 konijnen uit die ze wel heel lief vind. “Gelukkig heb je nog een week om je keuze te maken welke van de 2 je wilt hebben.” “Nee, ze moeten allebei. Konijnen zijn gezelschapsdieren en moeten altijd met zijn tweeën zijn. Anders worden ze eenzaam. We kopen ze dus gewoon allebei.” We kopen ze dus gewoon allebei. Achter mijn rug hoor ik Ben rare geluiden maken. Loopt rood aan. Is duidelijk ziek. Duikt bij het zien van mijn vernietigende blik achter vogelkooi. Hoor ik hem evengoed lachen, maar zie ik hem gelukkig niet. 1 konijn, wordt binnen een half uur 2 konijnen. Kinderen zoeken gezamenlijk nog een voerbakje uit. Intens gelukkig. Verdwaasd loop ik naar de kassa. Begint aardig op een dierentuin te lijken bij ons thuis op deze manier. Ach, kan allemaal. We zijn net het huishouden van Jan Steen en daar kunnen een paar konijnen best bij. Smaken erg goed bij gepofte aardappelen toch?

Vanavond tijdens het eten kwam de aap uit de mouw. Of het konijn uit de hoed. Sophie wil het allerliefste een konijn omdat die over een half jaar haar groenten kan opeten. Groenten waar ze helemaal niet goed van wordt, maar die mamma en pappa toch iedere dag op haar bord scheppen. Nog een half jaar en dan mogen de konijntjes haar portie hebben. We zullen zien. Ik ben de laatste die zal zeggen dat dat niet gaat gebeuren. Dat zult u allemaal begrijpen.