Finn 5 jaar!!

Onze kleine grote man werd vandaag alweer 5 jaar. Vond ik grote broer Niels op die leeftijd al een hele grote jongen, mannetje Finn is nog een lekkere kleuter. Eigenwijs, slim, grappig en gewoon nog maar 5 jaar. En hij heeft een geweldige verjaardag gehad.

De taart. Finn wilde gewoon een piratentaart. 

Blazen. Zus helpt mee. Net op tijd, want na 7 verjaardagsliedjes smelt de kaars op de taart.

Wie iets bewaart heeft iets in tijden van nood. Ik had geen idee waar ik de paaseitjes nou had verstopt. In de thermosflessen dus. Altijd handig als je met 30 graden in de tuin een verjaardag viert. Paaseitjes.

Doorkijkje op het terras.

Zelf uitgezocht, maar alsof hij het spel voor het eerst ziet. Zo blij~!

Tussen en tijdens het uitpakken van de cadeau's lagen de kinderen vooral in het zwembad. Finn heeft een prachtige dag gehad. Sophie en Niels eveneens. Pappa had het zwaar. Voorafgaand aan de verjaardag en zeker ook tijdens deze verjaardag. Maar hij heeft het volgehouden en is er de hele dag bij geweest. En waarschijnlijk is dat het grootste cadeau geweest voor meneertje Finn.

Na het uitzwaaien van de laatste visite wilde Finn naar de pedonalds. Voor de speeltuin. Niet voor het eten. Maar mamma zag het niet zo zitten om tussen half blote mannen met overhangende bierbuiken en tatoeages en zwetende mamma's die achter smoezelige kinderen aan rennend op blote voeten gevallen patatjes plat stampend te gaan eten. 50 graden in restaurant door frituurpan.Veel te warm.

Pappa heeft kinderdoosjes gehaald bij de pedonalds en die hebben we heerlijk in de tuin opgegeten. Om 20.00 vond Finn het genoeg geweest. Hij at nog 3 mini tompoucen, pakte 1 van zijn nieuwe boeken en wilde naar bed. Het feest was ten einde. Welterusten lieve Finn. Mamma geniet van je.

Zwembad.

Ons zwembad is vorig jaar ontploft. Het prachtige tropische eiland dat het voorstelde kon de aanhoudende druk van springende kinderen op de luchtkamers niet meer aan. Palmboom zwiepte iedere keer vervaarlijk richting zwembad. Dus als er een kind inzat, kreeg die iedere keer een kokosnoot tegen zijn/haar hoofd. Tot hilariteit van broer of zus. Tot die finale sprong. Met een mooie aanloop werd er pardoes op de rand van het bad gesprongen waarna een harde plof te horen was. Water liep als een tsunami door de tuin. Kind in bad dreef verbaasd gillend door de tuin richting taxushaag. Springende broer stond op groen rubber lapje. Restant van eindeloos zwemplezier.

Met de tropische temperaturen van de afgelopen dagen werd het deksel van de zandbak toch enigszins klein. Er moest een nieuw zwembad komen. Vond mamma, want dan had mamma een smoes om lekker in de tuin te zitten. Genietend van de zomerzon. Je kunt als goede mamma natuurlijk niet je kinderen alleen laten zitten in dat bad.

Zwembaden uitverkocht stond er op de ramen van een aantal winkels in uitgestorven winkelcentrum. Mamma wilde de moed bijna opgeven toen er op de grond voor de deur van een winkel een doos stond. Met zwembad. Met roze zwembad. 3 meter bij 2meter bij 52 cm. Zoon was enthousiast. “Neem maar mee hoor mamma. Ik wil ook best in een roze zwemmen. Als hij maar in de achtertuin blijft.”

Op de fiets. Zwembad in het kinderzitje. Dozen met waterpistooltjes  in zijtassen fietsen we weg. Vervaarlijk hellend in de bochten. Intens gelukkig met mijn airbag als zoon en mamma van de brug razen. Of racen. Veel te hard over het smeltende wegdek. “Was hij self inflatabel?” Vraag ik zoon in het voorbijgaan. “Zelf wat?” Roept zoon terug. “Blaast dat bad zelf op?” “Nee, dat moet u vanavond doen.”

Tot zover het makkelijkste gedeelte van dit verhaal. Thuis aan gekomen lees ik de instructie.  Plaats het zwembad op een vlakke ondergrond zonder kuilen en verhogingen. In mijn tuin? Met 3 kinderen die naar China willen ontsnappen? Op de tegels dan maar. Plaats het zwembad nooit op een scherpe ondergrond zoals een terras of de tuinsproeier. De tuinsproeier? Waarom zou ik mijn bad op de tuinsproeier willen zetten?

Plaats het zwembad minstens 3 meter van bomen, muren en andere zwembaden vandaan. Andere zwembaden? Welke andere zwembaden? En 3 meter van alles verwijderd? We leven in Nederland makers van roze zwembad! In Nederland waar iedereen hutje mutje bij elkaar geplakt zit. Waar de barbecue dampen van de buren zorgen voor laaghangende smog. Waar postzegels als achtertuin gemeengoed zijn.

Controleer het zwembad op gaten. Hij is nieuw mensen! Net nieuw uit jullie fabriek. Weinig vertrouwen in eigen fabricaat klaarblijkelijk.

Gebruik geen perslucht! Boem!!

Laat de kinderen niet in het zwembad zwemmen met sleutels, sieraden, en gereedschap. Sieraden? Dragen kinderen tegenwoordig sieraden? En welk gereedschap? Waterpomptang Voor als de buitenkraan klemt? Wat moeten kinderen met gereedschap?

Niet duiken!  Logisch. Die kan ik helemaal helder doorgeven aan mijn kinderen. Zullen ze ook begrijpen.

Laat kinderen NOOIT zonder volwassen toezicht in het bad spelen.  Ik pak de krant en een glas water. Mooi excuus om de was de was te laten. Kinderen tot 5 jaar hebben de grootste kans om te verdrinken. Tot 5 jaar? “Snel, kinderen. Pak jullie zwemkleding, handdoeken, en zwemmen. 1 dag alleen maar zwemmen. Kan mamma in de zon zitten”.  Nog 1 dag. Nog maar 1 dag heb ik een smoes. Morgen wordt jongste namelijk 5 jaar. En dan kan hij klaarblijkelijk opeens helemaal alleen zwemmen in zwembad met roze luchtkamers. Zonnebrand! Waar is mijn zonnebrand?

Robotmamma.

Hemelvaartsdag. Vrij dus. Kan ik uitslapen. 01.36: jongste zoon staat naast mijn bed. "Ga ik nu naar Thomasland?" (Thomas de trein museum red.) "Nee, we gaan nog even slapen." 06.00: Zoon is wakker en blijft wakker. Gaat gelukkig naar beneden en mamma valt weer in een diepe slaap. 7.00: van alle kanten vallen de ruimtewezens aan. Ik hoor gebliep, gepiep, muziek en er wordt aan alle kanten aan mijn lichaam getrokken. Warm dekbed verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik zie vervormde enge blauwe gezichten. Jongste zoon en pappa. Zijn zenuwachtig want ze gaan. Maar of mamma eerst nog even de kadetjes klaar maakt. Doet mamma. Met halfopen ogen en tollend op haar benen. Dat dan weer wel.

De ruimtewezens dalen af naar aarde. Aarde voor mamma. 

7.30 auto met 2 opgewonden mannen rijdt weg. Mijn bed roept. Maar bed klinkt als dochter. Dochter is wakker en wil ook wel ontbijten. Maakt oudste broer wakker. Wil ook ontbijt. En muziek luisteren en op de ergometer en drinken en kleding en buiten spelen en.... mamma gaat douchen en kleed zich aan. Piep piep piep piep hoor ik. Toch mijn bed weer. Of die ruimteschepen. Of nog een wekker. Of een bodyscan. Bodyscan van oudste zoon. Zoon scant alles in huis op Security. En mamma moet er ook aan geloven.

"Benen wijd! Handen iets omhoog langs de kant van uw lichaam." Eerst mijn rug. Zoon neemt zijn taak serieus. Rug geeft geen alarm. Smokkel dus geen ijzer door mijn eigen huis. Buik dan. Piep-piep-piep. ?? "Oké, dat is vast mamma's oliefilter." Zoon fronst, kijkt bedenkelijk naar mamma en gaat verder. Rechterbeen is ook in orde. Linker enkel. Piep-piep-piep. "Dat is mamma's batterijvak." Zoon fronst opnieuw en kijkt nog bedenkelijker. Scant arm. rechts is in orde. Links niet. Piep-piep-piep. "Dat is mamma's laadklep. Als accu leeg is, kan ik aan de netstroom." Zoon fronst, kijkt met diepe rimpels naar zijn mamma. Zijn mamma die vreemd piept. "Hoe kan dat nu mamma?" "M.a.m.a. i.s. r.o.b.o.t.m.a.m.m.a. R.o.b.o.t.m.a.m.m.a. h.e.e.f.t o.l.i.e n.o.d.i.g. R.o.b.o.t m.a.m.m.a h.e.e.f.t n.i.e.u.w.e b.a.t.t.e.r.i.j.e.n n.o.d.i.g. R.o.b.o.t.m.a.m.m.a h.e.e.f.t e.e.n l.e.g.e a.c.c........." Hoofd van mamma zakt op borst. Zoon deinst verschrikt naar achter. Kijkt naar robotmamma met lege accu. Ziet mamma's ooglid omhoogkomen en schiet in de lach. Rare mamma. Rare robotmamma!

En u zult allemaal denken: er gebeurt altijd wel iets daar in dat gezin. Inderdaad. Wij leven ons leven met volle teugen. En als ik straks dood ben mag er op mijn grafsteen komen te staan: Ze heeft haar leven volledig geleefd. En van iedere dag genoten!

Het lichaam in de waterput. Hoe een Zweedse idylle verandert in een Zweedse crimi.

Er was eens een stoffig en grijs gezin. Voor de rust, de ruimte en de groene gezonde omgeving kochten ze een tweede huis in Zweden. Een echt Zweeds huisje met scheve deurkozijnen en kierende ramen. Een huis met een laag plafond en zonder waterleiding. Dat gezin had vakantie na vakantie een geweldige tijd. Totdat de mamma het nodig vond om detectives te gaan schrijven in de tuin. De omgeving leende zich er namelijk prima voor. Een huis aan de rand van een veenafgraving, aan de rand van een bos. Zonder telefoon, zonder telefoonsignaal en bereik, zonder televisie en vooral van God en alleman verlaten. En de nachten zijn echte nachten. Donker. Heel erg donker! Van sloten op deuren hadden ze in Zweden nog nooit gehoord, dus het huisje had geen deugdelijk slot. Gaf niets, want wie komt hier nu? Wat de gevolgen van dat schrijven in de eigen achtertuin waren, heeft u hier: De roze olifant. kunnen lezen. Maar niemand, echt niemand, en zeker niet deze ingeslapen mamma had kunnen vermoeden wat er vervolgens gebeurde.

Zaterdagochtend 12 mei. Eega komt slaapkamer binnen. Ziet er bedrukt en grijs uit. "Er is een man vermoord aangetroffen op de Omberg". Oké, dat is niet zo mooi. Komt wel heel dichtbij. Gelukkig een stukje bij ons huis vandaan. Na het ontbijt lezen we de Zweedse kranten, en kijken naar het Zweedse nieuws. De foto's die we zien plaatsen we al snel bij het huis aan de overkant van de weg. De foto's van zoekende rechercheurs met politiehonden op ons perceel doet onze harten sneller slaan. Waarom kijken ze bij ons op het erf? Waarom is ons pad afgezet met linten? Hij ligt toch niet in onze waterput? Toch? Een rondje foto's verder denken we te weten dat hij niet in onze bron gevonden is, maar waarom dan toch al die rechercheurs op ons pad? En lezen we nu dat er nog gezocht word naar bewoners van een huis in de omgeving? Vast niet. Laten we ons nu niet gek maken. Niet gekker dan we al zijn in ieder geval. De schoolkorfbalwedstrijden doen onze gedachten even naar iets anders uitgaan.

Foto van internet. Honden patrouille op ons oprijpad.

's Middags: bij thuiskomst Zweedse televisie kijken. En ja toch wel. We worden opgeroepen om ons te melden bij onderstaand telefoonnummer. Zweet breekt me uit. Waarom willen ze ons spreken? We zijn heel 2012 niet in Zweden geweest. Eindelijk ben ik blij dat ik vorige week in Nederland ben gebleven. Ben ik blij dat ik zo moe was en het risico niet wilde lopen om wel naar Zweden te rijden, maar dan niet meer terug te komen. Gewoon omdat ik zo moe was. Nu ben ik klaarwakker en ik bel Ben. "We worden gezocht." "Niet meer, ik heb al gebeld en doorgegeven dat we al een paar maanden in Nederland zijn. En dat als ze een sleutel willen hebben, ze die bij de buurman kunnen halen." De buurman waar we bij nader inzien ook al een tijd niets meer van hebben vernomen. We worden tegelijk stil aan de telefoon. "De Zweedse politie was erg blij om te horen dat we veilig in Nederland zaten."

Ik leg de telefoon neer. Waarom waren ze zo opgelucht? Dachten ze ons ook in een put aan te treffen? Wat is er gebeurd op ons perceel wat de politie doet besluiten om alles af te zetten en met honden te zoeken? Waarom hebben ze de deuren opengebroken van huizen waar niet open gedaan werd? Is ons huis ook opengebroken? Hoe tref ik mijn huis straks aan? Met gebarricadeerde deur of zonder deur, maar met slangen en ander ongedierte? Met een zwerver? Zijn de deksels weer teruggeschoven op de putten? Hebben ze nog meer aangetroffen? Waarom is de overbuurman vermoord? Waarom is hij in zijn eigen waterput gegooid? Is er iemand in paniek geraakt? Zijn we daar straks nog wel veilig? En ik moet echt vandaag een slot kopen voor die deur. In trance volg ik de berichtgevingen vanuit Zweden. En ik kijk naar de foto's die geplaatst worden. Naar de foto's die ik zelf heb gemaakt van hetzelfde stuk grond. Maar dan met lachende kinderen die genieten. Ik denk aan de geweldige vakanties. Aan de prachtige natuur, aan de vervallen huizen, aan mijn geliefde huisje aan de rand van het bos. Mijn rode huisje.

Ik ruim de boeken naast mijn bed op. Zonder uitzondering Scandinavische thrillers. Zal ik voorlopig even links laten liggen. Wij bevinden ons namelijk midden in een echte detective. En ik kan u verzekeren; dat is een stuk minder leuk opeens. En ja, de eerlijkheid gebied me te zeggen dat mijn schrijversgeest gaat dwalen. Maar mijn gevoel, mijn medemenselijkheid vind het verschrikkelijk. Ik denk aan de nabestaanden die zonder vader verder moeten. En ik denk aan de putten op mijn terrein. Aan wat daar allemaal misschien wel ligt. Aan wat er in vredesnaam allemaal heeft gespeeld in de omgeving van mijn huis. Terwijl ik niets gemerkt heb. Gelukkig maar.

En nu moet ik gaan nadenken of ik wel met de kinderen naar mijn huis durf deze zomer. Durf ik de confrontatie aan met de omgeving, durf ik mijn kinderen bloot te stellen aan gevaren die er misschien zijn? Eerst maar de ontwikkelingen volgen. En dan maar hopen dat ik de dader/ daders niet ken. De politie tast nu volledig in het duister, heeft ingezet op een breed onderzoek. Tussen de regels lezend betekent dat niet anders dan dat ze geen idee hebben in welke hoek ze het moeten zoeken.

Vandaag gekeken op de Zweedse makelaarssites. Voor een huis in de stad. 3 hoog 4 achter. Maar dan wel een stad zonder criminelen. Gewoon een Zweedse veilige stad. Misschien doen ze zelfs wel aan huizenruil. Een veilige idylle of toch een utopie? Hoe je opeens in een boek van W.allander terecht bent gekomen zonder daar blij mee te zijn. Ik vond het bij nader inzien helemaal niet erg om een stoffig en grijs en ingedut gezin te zijn.

Bijschrift toevoegen

Moederdag deel 2.

Op Moederdag mag je altijd uitslapen. Lopen je kinderen op kousenvoeten door het huis om het ontbijt klaar te maken. Muisstil om mamma niet wakker te maken. Komen ze om een uur of 10 een ontbijt brengen die gezien het tijdstip dus eigenlijk een brunch geworden is. Hebben ze prachtige geknutselde cadeaus en mooie kleren aan. Komen ze een kop koffie brengen van versgemalen bonen en hoef je als mamma de rest van de dag niets meer te doen. Zoiets.

Kwart over 7. Rare nacht gehad. Door gebeurtenissen van afgelopen week, bericht van gister, (schrijf ik van de week wel een blog over, kom dus vooral allemaal nog een keer langs deze week) en zieke dochter die met hoge koorts naast me ligt te woelen. Kwart over 7 staan er 3 kinderen te stralen in pyjama's aan de rand van mijn bed, en even later allemaal in mijn bed met mooie kleurige cadeaus. Alleen Sophie weet nog steeds niet waar ze haar cadeau heeft verstopt. Van de jongens krijg ik een zelfgemaakte fotolijst met prachtige foto (zoon1) en een mooi bewerkt doosje met zelfgemaakte broche (zoon2) Van beiden krijg ik ook nog een gedicht. Zoon 2 blijkt het gedichtje van de week al in mijn oor te hebben gefluisterd. (Weet u nog dat hij zo veel van me hield? Was niet spontaan, nee, gewoon geleerd van de juf) Evengoed schoot ik weer vol. Tranen zitten hoog tegenwoordig. Dochter rende weg om even later blij terug te komen met een versierde kartonnen bekerhouder van de MC. D. geen idee hoe we daar aankomen. Echt geen idee!Komen we werkelijk nooit! *Kuch!* Het is dat mijn naam geen Pinoccio is. Haar gedicht kende ze gelukkig ook nog.

Van eega kreeg ik een nieuwe laptop. Een waar de toetsen niet aan elkaar plakken van de jam en de gesmolten muisjes. 1 die helemaal van mij is. 1 waar de kinderen niet aan mogen komen. 1 voor mamma zodat mamma haar verhalen kan schrijven zonder hinderlijke rode strepen, omdat de toetsen continue blijven plakken en er dus verhalen ontstaan vol taalfouten. Prachtcadeau helemaal voor mij. (Benieuwd hoelang ik dit vol houd) Wel even uitgelegd aan de kinderen dat T.oshi.ba betekend: afblijven! Alleen voor mamma!

Na het ontbijt lekker uitgebreid  douchen en dan naar oma. Oma wilde graag een sering. Wij hebben namelijk prachtige seringen in de tuin die ook nog eens heerlijk ruiken. Maar oma woont in een rijtjeshuis en heeft een iets kleinere tuin. De markt is daar echter mooi op ingesprongen en zo stonden we bij oma aan de deur met een dwergsering.  Ideaal voor de kleine stadstuin. Het is maar goed dat oma geen internet heeft en dus niet meeleest. 3 kinderen vroegen na het aanbellen of ik mijn gedicht nog uit mijn hoofd wist. Gedicht? "Ja, gedicht. Als het Moederdag is, moet je een gedicht vertellen aan je mamma." Tijd om na te denken had ik niet, want oma deed de deur al open. "Lieve mamma, moet u horen, wat heeft u toch een ontzettend grote oren!" Ik liep opgelucht naar binnen, kinderen keken gechoqueerd naar oma. We kregen evengoed koffie.

Koekjesbakken. Dan strooi je bloem op het aanrecht en daar plak je het deeg aan vast. Snijplank gebruiken? Waarvoor dan?

En daar hield Moederdag een beetje op. Wassen; zuigen; strijken; lunch in het zonnetje; ziek meisje. Maar is dat niet waar het eigenlijk om draait? Dat je moeder bent? Dat je gewoon echt moeder bent met 3 kinderen die van je houden (en ik van hun) en dat je ze mag begeleidden op hun weg naar volwassenheid?Dat je voor ze mag zorgen, dat je getuige mag zijn van hun ontwikkeling, van hun spontane acties, van hun pijn, van hun verdriet, van hun trots, van hun schaterbuien? Van hun ondeugende acties en vooral dat je mag meegenieten van de zelfgemaakte moederdagkoekjes. Daar draait het uiteindelijk allemaal om. Waanzinnig trots ben ik op mijn kinderen, op hun flexibiliteit en op hun kind zijn. Ontzettend trots om Moeder te zijn. Moeder van de 3 allerliefste kinderen die een mamma zich kan wensen. (Nu gaat u allemaal reageren dat jullie kinderen de liefste kinderen zijn, en dat mag ook. Iedere ouder heeft zijn eigen allerliefste kinderen. En ik heb er zelfs 3)

En ik denk vandaag in het bijzonder aan 1 van mijn volgsters die helaas geen eigen kinderen heeft. Hopelijk geniet ze op afstand een beetje mee van mijn kinderen.

De komende week hervatten we de zoektocht naar het cadeau van Sophie en zal ik u meenemen in een Zweedse idylle die helemaal niet zo idyllisch bleek te zijn. 

En aan het einde van de dag stonden er zomaar 3 kippen op tafel. (Vergeten met Pasen)

Moederdag.

Moederdag. Een dag voor moeder. De week voorafgaande aan de grote dag zijn de kinderen al gespannen. Mamma mag deklas niet in. Verboden voor moeders. Staat er op geknutselde bordjes. Kinderen verdwijnen onder een kleed de klas in. Een klas die opeens helemaal nieuw en spannend is. Kinderen gaan hun eigen weg en verdwijnen in klas met ergens verstopt de Moederdag knutsels. Mamma spiekt door raam, maar ziet niets. Wel verschrikt wijzende kleuterkindjes. Een spiekende mamma! Mamma loopt snel door. Traan prikt in ooghoek. Kinderen gaan ook gewoon zonder mamma klas in. Loslaten voor 1 week. Als voorbode op het grote loslaten.

Donderdag. Jongste 2 komen met kleurrijke pakjes naar buiten. Wapperende strikjes piepen achter hun ruggen vandaan. “Dit moeten we straks thuis verstoppen mam. Dan kunt u het niet vinden.” Jongste zoon oefent ’s avonds gedicht met pappa. Blijkt hij al de hele week te doen. Mamma staat weer buitenspel. Pakje ligt verstopt op de eettafel. Cadeau van dochter is onvindbaar. Nu al. Dochters hoofd loopt over. Is avond na avond uitgeput, verdrietig en kan niet meer bedenken waar cadeau is. “Maar u wilt toch alleen maar een kus eigenlijk. Toch?” Ja hoor schat. Mamma wil gewoon alleen maar een knuffel en een gezellige dag.

Vrijdag. Oudste zoon komt uit school. Met roze papier om pakje. Met paarse rol gedicht. Mamma kijkt voor de zekerheid nog even of dit de juiste zoon wel is. Oudste zoon met roze en paars. Moet niet gekker worden. Maar zoon is de juiste zoon. Zoon verstopt snel cadeau in mamma’s fietstas. Kijkt om zich heen, maar niemand kijkt op van roze papiertjes en paarse gedichten. We fietsen trots naar huis. Vooral mamma. Mamma heeft 3 kinderen met 3 knutselwerkjes. Uit liefde gemaakt. (Of onder lichte dwang van juf. “Je moet knutselen!”” Ik wil niet, mamma is niet lief!” Gedachte verdring ik. Beeld van noest knutselende kinderen met tong uit de mond staat leuker op mijn netvlies.)

Thuis aangekomen wil jongste opgetild worden. Begint in mijn oor te fluisteren. Heel zacht, dus ik versta er niets van. Zoon knuffelt en herhaalt zijn gefluister. Ik schiet in de lach want het kietelt. Oudste 2 kijken jaloers. Willen ook opgetild. Jongste geeft mamma een grote kus. “Verstond u me?” “Nee lieverd mamma verstond er niets van.” Ik zei: “weet u wel hoe ontzettend veel ik van u hou?” Ik begin weer te huilen. Voor de zoveelste keer vandaag. Emotionele dag. “Is het nu Moederdag?” “Nee nog 2 nachtjes slapen.” Cadeau van zoon 1 gaat naast die van cadeau andere zoon. Dochter vraagt nog maar eens: “U wilt alleen maar een kus toch?” Heeft duidelijk haar pakje te goed verstopt.

En zondag? Zondag hoort u meer van mij. En van de verrassingen van de kinderen. Hoort u ook het vervolgverhaal van verstopt cadeau van dochter.

Naast een kus, lust ik dit ook erg graag. (Dit is een stille hint)

De roze olifant.

Er waren eens 3 kinderen. En die kinderen hadden een mamma en die mamma schreef. Verhalen. Soms grappig, soms ontroerend, soms gewoon verhalen waar de kinderen niets van begrepen maar waar de andere pappa’s en mamma’s dan door geraakt werden. Het zal wel dachten de kinderen en gingen weer spelen.

Dat spelen deden ze ook regelmatig in hun huis in het bos. Hun huis in Zweden. Waar ze lekker de hele dag buiten konden spelen, ravotten in het bos, avonturenpaden ontdekken in de wildernis. Waar ze eindeloos konden rennen, lekker konden picknicken, met de auto routes rijden door nog nooit eerder ontdekte bossen. (Rijdend over kleipaden die daar echt niet zomaar lagen die toch echt door mensenhanden gecreëerd waren) Door de bomen zagen ze dan af en toe water glinsteren waarna ze hup hun kleding op een hoop gooiden en lekker gingen zwemmen in onderbroek of blote billen. Een Zweden waar ze in alle rust kind konden zijn. Een verlaten Zweden. Waar de buren geen overlast hadden van de kinderen simpel omdat er geen buren zijn.

In dat Zweden. In dat kleine rode huisje aan de bosrand, schreef mamma ook verhalen. En 1 van die verhalen liet mamma afspelen in de eigen tuin. In de eigen omgeving. Een heel spannend verhaal, want de kinderen mochten het niet eens lezen. “Is nog niet voor jullie geschikt.” Maar dan sloot mamma haar computer af en gingen ze lekkere Zweedse chocoladetaarten maken met versgeplukt fruit uit het bos.

’s Nachts was het aardedonker in het rode huis. Geen hand voor ogen zag je. Als pappa mee was verzuchtte hij altijd dat het net was of hij al begraven in een kist lag. Dat hij af en toe zijn hartslag voelde om te checken of hij nog wel leefde. Rare pappa. Pappa kreeg een nachtlampje. En oudste zoon ook. Konden pappa en oudste zoon lekker slapen. Maar mamma sliep op een nacht niet zo goed. Mamma lag te draaien in bed want mamma moest heel nodig naar het toilet. Dat hebben oude mensen wel eens. Dan moeten ze ’s nachts telkens plassen. Maar mamma dacht aan haar spannende verhaal, aan de deur die alleen maar dicht zat met een klein haakje. Aan de deur met raam zonder gordijntje. Aan de donkere buitenwereld en aan de mensen die vast allemaal in de tuin bij de deur door het raampje stonden te gluren. Mamma durfde de trap niet af. Had zich helemaal gek gemaakt. Maar mamma moest wel naar beneden. Er was geen houden meer aan. Mamma liep naar de slaapkamer van de kinderen en maakte ze wakker. 1 voor 1. “Mamma moet plassen.” “En?” Vroegen de kinderen slaperig. “Jullie moeten mee.” “Wij hoeven niet te plassen.” Maar mamma was onverbiddelijk. De kinderen liepen slaapdronken achter mamma de trap af. Jongste werd getild. Alle lichten gingen aan kinderen knipperden met hun ogen. Mamma kon plassen, dronk een glas water, en de optocht ging weer terug naar boven. De kinderen allemaal lekker bij mamma in bed. En mamma nam een paar besluiten:

Morgen zou er een nieuwe haak op de deur komen, mamma zou een buitenlamp instaleren, mamma zou gordijnen gaan maken. En vooral: Mamma zou voortaan geen spannende verhalen meer schrijven die zich afspeelden in de eigen veilige omgeving. Mamma draaide zich ook om en achter de wolken kwam de maan tevoorschijn. Die het slapende viertal vrolijk bekeek en over ze waakte.

Dit was het verhaal van de roze olifant. En nu hoor ik u allemaal denken; welke roze olifant? Nou, volgens pappa zou ik geen verhaal durven schrijven over een roze olifant. Bij deze!

Geen horizonvervuiling, geen lantaarnpalen alleen maar een diepe donkere  nacht.

Sprookjeswonderland.

Lachen, want het zwaard van Excalibur komt al omhoog als Niels alleen nog maar gekeken heeft.

Zingende poppen en dansende kinderen.

Klein duimpje en de reus.

De mannen in de toren om de prinses te bevrijden. Prinses stond al buiten.

Lekker dan. Moet je heel nodig, is het toilet alleen voor damesheksen. En nee, ik  voelde me niet aangesproken.

Autorijden in een oldtimer. 3 verbaasde gezichten.

Een hele leuke dag gehad. Op naar de vis! En pappa op naar zijn bed. Sliep om half 6 op de bank.

16+

Ik ben niet zo van de technische snufjes. Telefoons die internetten, i-pods die gratis kunnen praten met vriendjes van school. Je kunt gewapt worden en gesmst. Het zal allemaal wel. Ik interesseer me er niet voor en het maakt me allemaal niet uit. U heeft daar allemaal al over kunnen lezen. Onze televisie had geen ontvangst meer. En als er ontvangst was, stond het beeld regelmatig stil, liepen de ondertitelingen niet synchroon, had ik wel beeld maar geen geluid. En andersom. Kortom ik keek steeds minder televisie. Steeds minder als al helemaal niets. Gaf niet, want ik hou van lezen. De televisie beneden deed het nog redelijk, dus de kinderen hoorde je niet klagen. Mamma ook niet. MAAR!! Er komt een prachtige sportzomer aan. Giro-Tour de France-EK's in verschillende sportdisciplines (ja ook de voetbal) en als klap op de vuurpijl: De Olympische Zomerspelen! Kijk, en dan word ik niet vrolijk. Sacherijnig zeg maar, want ik kon niet kijken.

Er kwam dus een nieuwe televisie provider bij ons in huis. Televisie van K.PN. Prima! Eega had alles geïnstalleerd, zette de televisie aan, ik pakte de telefoon en ging er eens voor zitten. Met de hoorn van de telefoon tegen mijn oor. "Wat doe jij nu weer?" Simpel. Ik wil niet altijd de domste in mijn gezin zijn en ik had 1 en 1 bij elkaar opgeteld. Televisie van K.pn. Dan zou de tekst vast via je telefoon je oor binnen komen. Ik snap die technische vernieuwingen echt wel. Met rechte schouders zat ik op de bank. Oudste zoon schudde nog eens zijn hoofd, pakte afstandsbediening nummer 7, drukte op een paar knopjes en ik had geluid via de televisie. Hoezo vernieuwend? Hoezo hip? Hoezo digitaal? Ik loop mijlenver voor met mijn telefoon.

Regelmatig zit ik zonder beeld als de kinderen op school zitten, want ik heb geen idee welke afstandsbediening bij welk kastje hoort en waar die voor dient. Ik heb namelijk voor Sinterklaas ook nog een apparaat gekregen waar ik via de televisie Youtube muziek op kan kijken en beluisteren, (we hebben geen radio in huis) en ik schijn mijn studies op de laptop te kunnen laden en dan via dat apparaat door de kamer te kunnen laten schallen. Is handig, want dan kan ik gewoon ondertussen het huishouden doen. U weet meteen wie dit ding bedacht heeft. Ik geef een hint. Het is GEEN vrouw. Allemaal leuk en aardig maar ik krijg dus helemaal geen beeld op al die kastjes en dus ook niet op mijn televisie. Wel schalt af en toe een cantate van Bach door mijn kamer. Of dat leuke nummer van Train: Drive By. Ja inderdaad iedereen drived by en ze zijn vergeten dat ik ook een kaartje heb. Loop met de handen in mijn haar ijsberend door mijn kamer drukkend op knopjes.

Gister lag ik op tijd in bed. Een paar rotdagen achter elkaar gehad en ik was zeg maar moe. Ernstig moe. Ik lag boven te kijken naar een crimi. Leuk even ontspannen. Normaal lig ik te lezen in bed, maar ik kon me niet concentreren. Simpel televisie kijken via de digitale snelweg. Of iets dergelijks. Toen de crimi af was kreeg ik opeens in beeld: het volgende programma is geschikt voor kijkers van 16 jaar en ouder. Ik keek op de klok: half 10. Logisch toch? Moeten die kinderen niet al naar bed? Geen probleem verder, ik ben al een tijdje 16+. Al een hele tijd zelfs. Maar tot mijn stomme verbazing plofte mijn televisie gewoon BAF op zwart beeld. Mijn televisie werd uitgezet door iemand bij de K.PN. Hoe durven ze! Ik bepaal altijd graag zelf wat ik doe, heb ik niemand bij nodig. Een beetje voor mij bepalen dat ik bepaalde programma's niet mag zien!!

Boosheid duurde een minuutje. Toen begon ik te stralen. Die meneer van de televisie had natuurlijk vast digitaal gezien dat ik er wel erg jong uitzag. Ik kon vast geen 16+ zijn. Ik zwaaide vrolijk naar die meneer die in mijn televisiekast zat verstopt, draaide me om en droomde fijne dromen. Leve de digitale wereld en leve de digibeten!

Mamma, er hangt een camera achter. We worden gewoon opgenomen. Ja Finn, the world is watching you!