De roze olifant.

Er waren eens 3 kinderen. En die kinderen hadden een mamma en die mamma schreef. Verhalen. Soms grappig, soms ontroerend, soms gewoon verhalen waar de kinderen niets van begrepen maar waar de andere pappa’s en mamma’s dan door geraakt werden. Het zal wel dachten de kinderen en gingen weer spelen.

Dat spelen deden ze ook regelmatig in hun huis in het bos. Hun huis in Zweden. Waar ze lekker de hele dag buiten konden spelen, ravotten in het bos, avonturenpaden ontdekken in de wildernis. Waar ze eindeloos konden rennen, lekker konden picknicken, met de auto routes rijden door nog nooit eerder ontdekte bossen. (Rijdend over kleipaden die daar echt niet zomaar lagen die toch echt door mensenhanden gecreëerd waren) Door de bomen zagen ze dan af en toe water glinsteren waarna ze hup hun kleding op een hoop gooiden en lekker gingen zwemmen in onderbroek of blote billen. Een Zweden waar ze in alle rust kind konden zijn. Een verlaten Zweden. Waar de buren geen overlast hadden van de kinderen simpel omdat er geen buren zijn.

In dat Zweden. In dat kleine rode huisje aan de bosrand, schreef mamma ook verhalen. En 1 van die verhalen liet mamma afspelen in de eigen tuin. In de eigen omgeving. Een heel spannend verhaal, want de kinderen mochten het niet eens lezen. “Is nog niet voor jullie geschikt.” Maar dan sloot mamma haar computer af en gingen ze lekkere Zweedse chocoladetaarten maken met versgeplukt fruit uit het bos.

’s Nachts was het aardedonker in het rode huis. Geen hand voor ogen zag je. Als pappa mee was verzuchtte hij altijd dat het net was of hij al begraven in een kist lag. Dat hij af en toe zijn hartslag voelde om te checken of hij nog wel leefde. Rare pappa. Pappa kreeg een nachtlampje. En oudste zoon ook. Konden pappa en oudste zoon lekker slapen. Maar mamma sliep op een nacht niet zo goed. Mamma lag te draaien in bed want mamma moest heel nodig naar het toilet. Dat hebben oude mensen wel eens. Dan moeten ze ’s nachts telkens plassen. Maar mamma dacht aan haar spannende verhaal, aan de deur die alleen maar dicht zat met een klein haakje. Aan de deur met raam zonder gordijntje. Aan de donkere buitenwereld en aan de mensen die vast allemaal in de tuin bij de deur door het raampje stonden te gluren. Mamma durfde de trap niet af. Had zich helemaal gek gemaakt. Maar mamma moest wel naar beneden. Er was geen houden meer aan. Mamma liep naar de slaapkamer van de kinderen en maakte ze wakker. 1 voor 1. “Mamma moet plassen.” “En?” Vroegen de kinderen slaperig. “Jullie moeten mee.” “Wij hoeven niet te plassen.” Maar mamma was onverbiddelijk. De kinderen liepen slaapdronken achter mamma de trap af. Jongste werd getild. Alle lichten gingen aan kinderen knipperden met hun ogen. Mamma kon plassen, dronk een glas water, en de optocht ging weer terug naar boven. De kinderen allemaal lekker bij mamma in bed. En mamma nam een paar besluiten:

Morgen zou er een nieuwe haak op de deur komen, mamma zou een buitenlamp instaleren, mamma zou gordijnen gaan maken. En vooral: Mamma zou voortaan geen spannende verhalen meer schrijven die zich afspeelden in de eigen veilige omgeving. Mamma draaide zich ook om en achter de wolken kwam de maan tevoorschijn. Die het slapende viertal vrolijk bekeek en over ze waakte.

Dit was het verhaal van de roze olifant. En nu hoor ik u allemaal denken; welke roze olifant? Nou, volgens pappa zou ik geen verhaal durven schrijven over een roze olifant. Bij deze!

Geen horizonvervuiling, geen lantaarnpalen alleen maar een diepe donkere  nacht.