Moederdag deel 2.

Op Moederdag mag je altijd uitslapen. Lopen je kinderen op kousenvoeten door het huis om het ontbijt klaar te maken. Muisstil om mamma niet wakker te maken. Komen ze om een uur of 10 een ontbijt brengen die gezien het tijdstip dus eigenlijk een brunch geworden is. Hebben ze prachtige geknutselde cadeaus en mooie kleren aan. Komen ze een kop koffie brengen van versgemalen bonen en hoef je als mamma de rest van de dag niets meer te doen. Zoiets.

Kwart over 7. Rare nacht gehad. Door gebeurtenissen van afgelopen week, bericht van gister, (schrijf ik van de week wel een blog over, kom dus vooral allemaal nog een keer langs deze week) en zieke dochter die met hoge koorts naast me ligt te woelen. Kwart over 7 staan er 3 kinderen te stralen in pyjama's aan de rand van mijn bed, en even later allemaal in mijn bed met mooie kleurige cadeaus. Alleen Sophie weet nog steeds niet waar ze haar cadeau heeft verstopt. Van de jongens krijg ik een zelfgemaakte fotolijst met prachtige foto (zoon1) en een mooi bewerkt doosje met zelfgemaakte broche (zoon2) Van beiden krijg ik ook nog een gedicht. Zoon 2 blijkt het gedichtje van de week al in mijn oor te hebben gefluisterd. (Weet u nog dat hij zo veel van me hield? Was niet spontaan, nee, gewoon geleerd van de juf) Evengoed schoot ik weer vol. Tranen zitten hoog tegenwoordig. Dochter rende weg om even later blij terug te komen met een versierde kartonnen bekerhouder van de MC. D. geen idee hoe we daar aankomen. Echt geen idee!Komen we werkelijk nooit! *Kuch!* Het is dat mijn naam geen Pinoccio is. Haar gedicht kende ze gelukkig ook nog.

Van eega kreeg ik een nieuwe laptop. Een waar de toetsen niet aan elkaar plakken van de jam en de gesmolten muisjes. 1 die helemaal van mij is. 1 waar de kinderen niet aan mogen komen. 1 voor mamma zodat mamma haar verhalen kan schrijven zonder hinderlijke rode strepen, omdat de toetsen continue blijven plakken en er dus verhalen ontstaan vol taalfouten. Prachtcadeau helemaal voor mij. (Benieuwd hoelang ik dit vol houd) Wel even uitgelegd aan de kinderen dat T.oshi.ba betekend: afblijven! Alleen voor mamma!

Na het ontbijt lekker uitgebreid  douchen en dan naar oma. Oma wilde graag een sering. Wij hebben namelijk prachtige seringen in de tuin die ook nog eens heerlijk ruiken. Maar oma woont in een rijtjeshuis en heeft een iets kleinere tuin. De markt is daar echter mooi op ingesprongen en zo stonden we bij oma aan de deur met een dwergsering.  Ideaal voor de kleine stadstuin. Het is maar goed dat oma geen internet heeft en dus niet meeleest. 3 kinderen vroegen na het aanbellen of ik mijn gedicht nog uit mijn hoofd wist. Gedicht? "Ja, gedicht. Als het Moederdag is, moet je een gedicht vertellen aan je mamma." Tijd om na te denken had ik niet, want oma deed de deur al open. "Lieve mamma, moet u horen, wat heeft u toch een ontzettend grote oren!" Ik liep opgelucht naar binnen, kinderen keken gechoqueerd naar oma. We kregen evengoed koffie.

Koekjesbakken. Dan strooi je bloem op het aanrecht en daar plak je het deeg aan vast. Snijplank gebruiken? Waarvoor dan?

En daar hield Moederdag een beetje op. Wassen; zuigen; strijken; lunch in het zonnetje; ziek meisje. Maar is dat niet waar het eigenlijk om draait? Dat je moeder bent? Dat je gewoon echt moeder bent met 3 kinderen die van je houden (en ik van hun) en dat je ze mag begeleidden op hun weg naar volwassenheid?Dat je voor ze mag zorgen, dat je getuige mag zijn van hun ontwikkeling, van hun spontane acties, van hun pijn, van hun verdriet, van hun trots, van hun schaterbuien? Van hun ondeugende acties en vooral dat je mag meegenieten van de zelfgemaakte moederdagkoekjes. Daar draait het uiteindelijk allemaal om. Waanzinnig trots ben ik op mijn kinderen, op hun flexibiliteit en op hun kind zijn. Ontzettend trots om Moeder te zijn. Moeder van de 3 allerliefste kinderen die een mamma zich kan wensen. (Nu gaat u allemaal reageren dat jullie kinderen de liefste kinderen zijn, en dat mag ook. Iedere ouder heeft zijn eigen allerliefste kinderen. En ik heb er zelfs 3)

En ik denk vandaag in het bijzonder aan 1 van mijn volgsters die helaas geen eigen kinderen heeft. Hopelijk geniet ze op afstand een beetje mee van mijn kinderen.

De komende week hervatten we de zoektocht naar het cadeau van Sophie en zal ik u meenemen in een Zweedse idylle die helemaal niet zo idyllisch bleek te zijn. 

En aan het einde van de dag stonden er zomaar 3 kippen op tafel. (Vergeten met Pasen)