Een open brief aan Sinterklaas.

Lieve Sinterklaas. Hoewel lief,.. nee ik bedoel beste Sinterklaas. U heeft de afgelopen jaren een ware gedaanteverwisseling ondergaan. En u bent nog steeds wel aardig, maar anders. Een beetje anders. Geeft niet hoor, ik ben ook een beetje anders dan pakweg 10 jaar geleden. En heel anders dan pakweg 30 jaar geleden. Toen had ik nog 2 schattige staartjes aan de zijkanten van mijn hoofd. Ik weet dat omdat ik een tijdje geleden een paar foto’s opgestuurd kreeg van mezelf als klein meisje. Ik heb er nu nog 1. Achterop mijn hoofd. Kan het ook los dragen, maar dan moet ik er ’s morgens crème insmeren en lak en daar heb ik ’s morgens geen zin in. Neem ik ook geen tijd voor. Ik ben dus ook veranderd. Van 2 staartjes en een lief meisje naar een 1 staartige ondeugende dame. Mamma van 3.

Maar nu bent u gister in Nederland gearriveerd en u heeft tegen iedereen gezegd dat ze hun schoenen mochten zetten. Hier in huize B stonden 2 pantoffels en een sportschoen voor de televisie. Met wortelen, tekeningen en niet eens verlanglijstjes. Mijn kinderen zijn tevreden en hebben geen wensen. Makkelijk voor u toch? Hoewel; ik heb mijn jongste beloofd dat ik aan u zou doorgeven dat hij graag groene krokodillenpantoffels wil hebben. Bij deze dus. Verlanglijstje. Groene krokodillenpantoffels. Ik snap ook wel dat u zuinig aan moet doen. Zeker nu u én geen pakjes boot mee heeft én uw Pieten gister uw geld hebben uitgestrooid.

Maar toch, toch zit mij 1 ding een klein beetje dwars. Gister hebben 3 kinderen wel 50 Sinterklaasliedjes gezongen. Door elkaar. Dwars door elkaar. Een typisch huize B. koor dus. En ja, ik heb ook meegezongen. Zo goed als ik kon. Tot grote ergernis van mijn kinderen, maar ik laat me mijn schoen zet moment natuurlijk niet afnemen. Zingen deed ik. Hoor wie klopt daar kinderen, het is de zak van Sinterklaas, Alle kindren hupplen, springen- uw trouwe paardje rijdt op onze daken- voorzien van Marsepein- ik ben een goede vriend- hoe huppelt het paardje- (hopelijk niet op ons dak)- gooi wat in mijn schoentje- Dank u Sinterklaasje!!! Echt alle liedjes hebben we gezongen. Heeft u dat wel vernomen? (En de Sinterklaas vlag wappert fier in top. Zodat uw knechten goed ons huis kunnen vinden)

Waarschijnlijk niet. Want vanmorgen, vanmorgen hadden we 3 blije kinderen. Springend op mijn bed. Sinterklaas had knetterchocolade gebracht. Van de smurfen mam, maar dan van Sinterklaas. Lekker, mompel ik en wat had mamma? Niets mam. U had niets roepen 3 vrolijke kinderen in koor. Niets? Hoezo niets? Klaarwakker sta ik in 1 keer naast mijn bed. Niets? Moet een vergissing zijn. Niets? Ik verdenk Ben. Chocolade en Ben. Niet zo’n goede beslissing om in bed te blijven liggen vanmorgen. Chocolade en Ben. Waar zijn mijn knetter chocolade Sinterklaas stokjes? Weg. Niet gekregen. Helemaal niets. En nu had ik weliswaar geen schoen gezet naast die van mijn kinderen, maar buiten op de tuintafel had ik toch echt een leeg aquarium staan. Konden best heel veel pepernoten in hoor, of een chocolade letter. Schuursponsjes? Veters? Iets? En nu weet ik ook wel dat ik 2 kilo gegroeid ben, is vast geen geheim voor u, want u weet altijd alles dankzij uw spionnen brigade, maar een mandarijntje dan? Een Sonja Bakker boek?

Nu had ik toch echt wel iets uit te leggen aan mijn kinderen Sinterklaas. Dat ik vast niet lief geweest was. Maar weet u wat nu het mooiste was Sinterklaas? 3 Kinderen riepen in koor dat ik de aller-aller-aller liefste mamma was! Dus ik wil even iets met u afspreken voor de komende periode. Ik laat mijn aquarium buiten staan, zing mijn liedjes, en dan doet u er gewoon telkens niets in. Helemaal niets oké? En dan krijg ik iedere keer het aller mooiste cadeau wat een moeder zich maar kan wensen. Een knuffel van mijn kinderen. Afgesproken? En dan zing ik op de avond van de vijfde gewoon heel hard “DANK U SINTERKLAASJE!”