O Pepernoot.

Pepernoten bakken op school. Wat komt er dan als eerste in me op? Lekker geurende school. Of nee, het eerste wat eigenlijk in me opkwam was het brandalarm. Brandalarm? Ja, het brandalarm en aan koukleumende kleuterkindjes die in ondergoed buiten staan vanwege de gymles die net bezig was. De oude ovens hadden een speciale gebruiksaanwijzing en die werd nooit helemaal goed gelezen. Gevolg: aan de ene kant bleke betten pepernoten en aan de andere zijde van de bakplaat zwart geblakerde knikkers. En een brandalarm dus. Want door die zwarte kooltjes ging het alarm steevast af. Maar goed. Ik dacht dus als eerste aan dat brandalarm en de ontruimingsoefening die daarop volgde. Ten tweede aan de rillende kindjes, ten derde aan alle ziekmeldingen the day after en ten vierde aan de geur van pepernoten. Ik dacht wat af in korte tijd.

Als vijfde dacht ik aan….. de schrik sloeg me om het hart. HOE bak je pepernoten? De kinderen bakken wat af bij ons thuis, maar pepernoten bakten ze altijd met hun pappa. En ik ben niet hun pappa. Ik had dus nog nooit pepernoten gebakken. En daar zou nu verandering in komen. Iets ouder dan de gemiddelde leerling op school, maar wie merkt dat? Ik kan ook nog wel huppelen en van de glijbaan. Hoewel, dat laatste doe ik maar niet voor. Blijf ik met mijn heupen steken. File van wachtende kinderen na mij. Moet de brandweer alsnog komen. Ik kan best nog wel huppelen en kom maar op met die piepjes test. Maar nee, die stond niet op het rooster. Pepernoten stonden op het digi bord.

De leerlingen van groep 7 haalden een leerling uit groep 3. Vormden groepjes van 4 of 6 en gingen aan de slag met recept. U leest het goed. Er was gewoon een recept voorhanden. En laat ik nou ook nog eens goed kunnen lezen. Eitje zou het worden. Of pepernoten. Net hoe goed we zouden opletten. De kinderen hadden boter nodig. 60 gram boter en dat moesten ze dan uit een pakje van 250 gram halen. “Is dit nou een rekenles of gingen we iets leuks doen?” Beide, we combineren het. 3 kopjes bakmeel en 1 kopje basterdsuiker. Snufje zout, maar wat is dan een snufje zout? Is dat een eetlepel of een theelepel of een kommetje. “Een snufje is een snufje. Zo simpel is dat!” Deze leerling komt er later wel. Dan missen we nog een theelepel speculaaskruiden. Mengen met 3 eetlepels melk. Eetlepels, jongens van groep 7. Eetlepels. Geen kopjes. En ook geen 3 scheuten. Krijg je kleverig deeg en natte pepernoten. We hebben het allemaal voorbij zien komen. En dan loopt er een pappa rond die vraagt of je wel geproefd hebt van het deeg. Deeg drupt vloeibaar in onbestendige kleur op tafel. Proeven? “Nee, bedankt. Straks maar als ze klaar zijn. Misschien.” Aldus een leerling uit groep 3 kijkend naar natte bruine hoopjes voor hem op tafel.

Deeg kneden met beide handen of voor de kinderen die dat maar heel vies vonden met 2 lepels. Echt waar. Er waren kinderen die hun handen niet in het deeg durfden te zetten, die ook nog nooit gehaktballetjes hadden gekneed en die dit bruine deeg net op iets anders vonden lijken. Kneden wilden ze niet, maar toen het een mooie compacte massa deeg was, kwamen ze toch los. Draaiden pepernoten balletjes alsof ze alle dagen niets anders deden. Leermoment. Je mag best met je handen aan je eten zitten. En je mag ook best met je eten spelen, leer je het beter te waarderen. Alhoewel de meeste mamma’s het niet leuk zullen vinden als vanavond de aardappelen tot balletjes worden gekneed. Maar met pepernoten deeg mag dat. Leer je zomaar op school.

Het werd gezellig in de aula. Grote stoere groep 7 leerlingen ontfermden zich over hun schoolgenootjes uit groep 3. Zongen gezamenlijk Sinterklaas liedjes. De aardige. Niet die van groep 7. Gewoon Sinterklaas Goedheiligman. Niets met een zak en niets met een pot. Portie na portie verdwenen de ronde bolletjes in de ovens om er mooi bruin gebakken en heerlijk geurend uit te komen. O Pepernoot, o pepernoot. De school rook heerlijk. En sommige meisjes uit groep 7 hadden spontaan een zwakke blaas. Kwamen om de paar minuten polshoogte nemen. Kwamen kijken of de pepernoten klaar waren, en hoopten stiekem een beetje dat ze mochten voorproeven.

Ruim 50 leerlingen die in een ochtend zelfstandig; samen gingen bakken. Samen. Naast elkaar en met elkaar. Het was gezellig. En dat brandalarm? We hebben nieuwe ovens. Niets brandalarm, niets ontruimingsoefening en niets koukleumende kinderen op het winterse schoolplein. Gelukkig maar. Nog niet te vroeg juichen. Er zijn namelijk 2 klassen geweest. Nog 14 te gaan. O Pepernoot!