Sint Maarten 2012

Gisteravond was het dan eindelijk zover. De kinderen konden zingend langs de deuren. Met zelfgemaakte lampionnen. De hele week vroeg jongste telg of het al 11 november was. De hele week oefende hij zijn liedjes. Van mamma is een dikzak tot het kunstgebit van de geit en alles wat daar tussen zat.

Om 5 uur werd het schemerig en trok meneer zijn jas aan. Klaar om te lopen. 5 minuten later was hij klaar. Hij had zijn snoepjes en vond het genoeg. Later toch nog een rondje samen met zijn oom, maar de oogst was klein. Genoeg vond Finn. Na een paar deuren had hij ook door dat als hij slechts een half liedje zong, hij ook beloond werd met iets lekkers, dus werd het nummer ingekort tot: mijn moeder is een dikzak en mijn vader is een hamer die smijt ik door de kamer. Snoepje in tas en door de voortuin naar de buren.

Sophie deed een langer rondje. Snoepjes!!!!! Snoepjes en Sophie. Top combi! Maar Sophie werd na een uurtje koud en kwam ook terug. Samen met pappa en oom. Genoeg snoepjes. Prachtige liedjes gezongen, heel veel lekkers.

Niels ging alleen verder, maar kwam op een bepaald moment wel zijn tas ruilen. Sneed in zijn schouders, maar was nog niet klaar. Wilde nog wel verder. Mamma trok haar jas aan, muts op, handschoenen aan. Incognito. En toen begon het feest. Of misschien ging het de hele avond wel zo, maar dat had ik dan gemist. Niels drukt bij een huis op de bel. Blijft hangen. TRINGGGGGGGGGG Galmt door huis. Niels schrikt, kijkt naar bel, kijkt naar mij. Ik begin te grijnzen. Niels ook. En bel doet TRINGGGGGGGGGGGGG. Licht in de gang gaat aan. Mevrouw komt de trap afgestormd, slaat tegen de bel, trekt deur open, kijkt woest, ziet lachende Niels die snel zijn mooiste nummer gaat zingen en ziet op de achtergrond een moeder met een fluoriserende muts achter lantaarnpaal staan. Gierend van de lach. Mevrouw mompelt nog iets, werpt chocolade in tas van Niels en smijt de deur weer dicht. Tijd voor de klussenbus mevrouw. Of tijd voor een nieuwe bel.
Een paar deuren verder zakt een hele oude meneer net terug in zijn luie leunstoel. Snuit zijn neus en nog voor zijn billen het zitvlak raken, belt Niels aan. Tring. Meneer kraakt weer omhoog, propt zakdoek in zijn zak en loopt naar de deur. Opent de deur, kijkt naar jongen met lampion, kijkt naar oplichtende mamma en zegt: "Ja???" Niels schiet weer in de lach, maar doet toch nog een mooie auditie daar voor die deur in de kou. Niels krijgt van meneer een halve zak banaantjes. Verdeeld in boterhamzakje. Mamma denkt aan zakdoek en ongewassen handen en hoopt dat ze onthoudt dat banaantjes de prullenbak in gaan.
4 meisjes achter ons doen hun uiterste best op hun liedje bij de oude man. Denken allemaal aan de zak banaantjes. Krijgen er ook 1. Om te delen met zijn vieren! De echte Sint Maarten gedachte!

We lopen wederom door. Zien bij een huis de lichten uit staan, maar wel een zwak licht afkomstig van de televisie. Horen blaffende hond. Gluren door het voorraam en zien 2 hoofden achter bloempotten zitten. Zittend op de grond in donker huis. Kijkend naar televisie. Proberen hond in toom te houden. Niels belt nog eens. Hond slaat wederom aan. Ik sluit me bij hem aan. Ga naast hem staan en klop op het voorraam. 2 verschrikte hoofden komen omhoog. We zwaaien vriendelijk naar geschrokken mensen en lopen door naar het volgende huis. Doe dan in ieder geval de gordijnen dicht als je op de grond gaat zitten omdat je niet mee wilt doen met Sint Maarten. Vroeger vast alleen maar mandarijnen gekregen.

Bij een volgende deur begon Niels te zingen over de geit met het kunstgebit. "Wat zeg jij me nou?" Vroeg een boze meneer. Nee, niet uw kunstgebit. Die van de geit. De geit met zijn kunstgebit.

Na ruim 2 uur is Niels er wel klaar mee. We lopen terug en meneer komt thuis tot de ontdekking dat hij een pan vol snoep heeft opgehaald. Toch knap voor een jongen die eigenlijk helemaal niet van snoep houdt. Ach, gelukkig heeft hij nog een moeder.