VRIJ!!!!!

Precies 2 jaar en 1 maand na het begin zijn we vrij. Vrij van alle hulpverlening. Weer 1 gezin. Gewoon weer 1 gezin. En het voelt waanzinnig!!!!

Ben is nu ongeveer 3 maanden thuis. En hij komt steeds meer tot rust. Is de berging gaan opruimen, heeft een konijnenhok gebouwd, leest soms weer, is sociaal op internet en gaat met de kinderen naar school. Ben krijgt steeds meer rust in zijn lijf. Is kilo’s afgevallen en heeft arts na arts opgezegd.

Maar voor de kinderen en voor mij hing er sinds dit schooljaar nog wel een instantie achter de gezinsauto. En wat begon als een boswandeling als zijnde Indiana Jones, eindigde met diepe, heftige gesprekken. Ergens wel prettig, maar het diende geen doel meer. Ik sta sterk in mijn schoenen, en wat veel belangrijker is: de kinderen zitten lekker in hun vel. Stralen weer, gaan met plezier naar school en maken weer ruzie met elkaar. Gaat super dus! En de aardige mevrouw hing als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Ga ik door met de gesprekken, en diepen we zaken op die al niet meer spelen of schrappen we de afspraken? Dat laatste. Na beraad met mezelf en belangrijker; na beraad op school heb ik besloten dat we ook zonder deze laatste hulp konden. Helemaal vrij zijn.

Het sturen van een email was best moeilijk, want hoe zeg je iemand af zonder die persoon persoonlijk te kwetsen? Ben ik niet zo goed in. Mensen kwetsen. In mijn achterhoofd staat mijn gezin en mijn 3 lachende kinderen en daar zie ik geen derde figuur bij. Ik stuur dus een aardige “ik heb niemand meer nodig”mail en wacht af. Een soort Juffrouw Janny wacht op antwoord. En die krijg ik. “Super!” Schrijft de derde figuur, “maar zullen we de volgende afspraak nog wel door laten gaan? Kunnen we echt afsluiten.” Oké, denk ik, maar Ben is faliekant tegen. “Geen sprake van! Kinderen staan straks in een dossier en dat is nergens meer voor nodig! Je redt het zelf wel!” WE Ben, WE redden het zelf weer. (Moet nog even wennen.)

Na ruggespraak met de directeur, waar Ben dan niet van afweet, gaat het gesprek toch door. Uiterst gespannen en zenuwachtig ga ik ’s morgens naar school. Ik herken me zelf niet zeg maar. Sophie is mee, want ze is ziek thuis. Sophie gaat knutselen in de aula en ik lees de krant. Probeer te lezen, want ik dien a) als vraagbaak voor een variatie aan mensen en b) ben ik nerveus. Want wat als derde persoon nu toch niet wil stoppen?  Ik stop sowieso, maar wel handig als alle dossiers ook echt gesloten worden. En dossier gaat gesloten worden. Daar is mevrouw het ook mee eens. Ik blij en trots en zij ook, want zij sluit ook weer een gezin af. Ik kan haar altijd mailen als ik ergens mee zit of als ik iets wil vragen. Aardig!

Superblij fiets ik met Sophie naar huis. We drinken limonade en koffie en eten verse cake. Doodmoe ben ik opeens ook. We zijn na 25 maanden weer 1 gezin. Gewoon weer een standaard gezin. Of eigenlijk een heel bijzonder gezin. Het is namelijk weer helemaal MIJN Gezin!!!! En wat de toekomst brengt weet ik niet, maar ik leef niet in de toekomst. Ik leef niet in het verleden. Ik leef nu. En nu gaat het goed. Met Ben en met de kinderen. En dus ook met mij.

René: waanzinnig bedankt voor je vertrouwen en je hulp. Altijd weer, wat er ook speelde.

Anna Marie.