Hoofdzaken.: Bergbeklimmer en beschermengeltje.

We hebben een mannetje die het niet makkelijk heeft in het leven. Daar heeft hij niet zelf voor gekozen. Wij als ouders hadden ook een ander levenspad voor ons kind voor ogen. Maar ja, ons mannetje is anders en daar moeten wij mee omgaan, maar vooral moet hij er zelf mee om leren gaan. Dat het niet altijd zonder slag of stoot gaat maken we bijna dagelijks mee. De periode waar we nu in zitten is weer een nieuwe fase in zijn en ons leven. Zijn zusje die 2 en een half jaar jonger is, begint hem opeens in te halen met een aantal motorische ontwikkelingen. Onze zoon heeft een paar dagen voor zijn achtste verjaardag zijn veterstrik diploma gehaald. Meestal haal je dat diploma als je in de kleuterklas zit, maar de handelingen waren te complex voor hem. Dus dat werden klittenband schoenen en niet die kekke sneakers waar zijn klasgenoten allemaal mee lopen. Maar onze zoon is blijven oefenen, en wij bleven hem steunen en helpen. Ook al was dat voor hem en voor ons af en toe heel frustrerend als het weer net niet lukte. Maar toen, een paar dagen voor zijn verjaardag kwam hij met tranen in zijn ogen met een blauw veterplankje naar me toe: mamma, er zit een strik in! Het plankje werd zo geschud dat de strik verdwenen was toen hij bij me was, en even zag je de moed hem weer in de schoenen zakken. Maar zei ik: als het 1 keer lukt, lukt het nog een keer. En warempel, de strik ging een tweede keer goed en een derde en een vierde en het gaat nu nog steeds goed. De blijdschap op het gezicht van mijn kind zal ik nooit vergeten, wat ik op dat moment wel vergat waren de eindeloze veterstrik oefensessie die we in de jaren daarvoor hadden gehad. Alle tijd betaalde zich nu dubbel en dwars uit. Mijn zoon kon veterstrikken, ook al had een arts ons erop voorbereid dat het waarschijnlijk nooit iets zou kunnen worden. Onze zoon had de arts in haar hemd gezet. Pappa trots, ik trots, zusje trots, maar vooral zoon trots. Zusje voelde aan dat er iets bijzonders gebeurde met haar broer. Dus terwijl ze eigenlijk ook haar veter diploma zou moeten halen, deed ze net of ze het niet kon. Friemelde wat met die touwtjes op het plankje en smeet het toen weer in de hoek. Broer blij, want hij had toch nog eerder zijn diploma! Wat broer niet zag, maar mamma wel, was dat zus weer verder ging met het strikken van poppenjurkjes en prachtige strikken legde in alle touwtjes die ze maar in handen kreeg tot de sliertjes aan de ballonnen aan toe. Goede zet van zusje.

Zwemles is nog zoiets. Zoon is al 2 en een half jaar aan het proberen om zijn A diploma te halen. Zoon zwemt nog steeds met bandjes en kurkjes. Krijgt zelfs privé les. Mag wat kosten dat papiertje. Zus lest nog net geen jaar en zwemt sinds vanavond met nog maar 3 miezerige kurkjes om. Zus kletst met iedereen die ze tegenkomt, zwaait de hele zwemles naar iedereen die naar haar kijkt en zwemt vooral horizontaal. Zoals het hoort dus. Zoon zwemt rechtstandig. Hij loopt als het ware door het water. Grappig gezicht, maar goed is het natuurlijk niet. Af en toe mag hij alle drijfmiddelen af en dan zie je zijn beentjes zo onder de waterspiegel verdwijnen richting bodem. Rest van zoons lichaam volgt meestal vrij snel. Nu had de privéles zwemjuf gezegd dat we met hem moesten gaan zwemmen en dan mocht hij geen drijfmiddelen om. Zoon boos en bang, maar toen hij doorhad dat A: mamma bij hem bleef, en B: dat pappa en mamma echt geen kurkjes mee hadden genomen, sprong hij toch te water. Angstig hing hij aan me, maar na een kwartier ging hij zelf door een waterversnelling en na een half uur ging hij helemaal alleen (pappa ging achter hem aan) de grote glijbaan af. Mamma durfde dat niet eens. Onbevreesd sprong hij erin en eruit. Weer die grote grijns op zijn gezicht. Want nu liet hij 2 artsen voor schut staan. 2 Artsen die gezegd hadden dat we project a diploma wel op koud water konden zetten. Het diploma heeft straks handen vol geld gekost, maar wat zal het een feest zijn als het binnen is. Ik verheug me nu al op de tranen in zijn ogen. En ik zal de vlag in top hijsen als het zover is. Ook voor mijn dochter trouwens. Want uiteindelijk maakt het niet uit, wie als eerste het diploma haalt, maar voor mijn zoon zal het heel veel betekenen als hij de eerste mag zijn. Maar misschien laat zusje zich wel express naar de bodem zinken tijdens het afzwemmen, alleen maar om haar broer grote broer te laten zijn.