Museum week.

De kinderen hebben vakantie en we blijven in Nederland, dus hebben we museumweek. Mijn kinderen zuigen alle kennis altijd als sponzen in ze op, gelukkig spelen ze ook nog voornamelijk buiten, maar niets is leuker als 3 enthousiaste koppies te zien genieten om je heen.
Zondag togen we naar Friesland. Het Planetarium van Eise Eisinga. Wat een indrukwekkend museum. Dat 1 meneer gewoon helemaal alleen zo'n meesterwerk kon vervaardigen, in zijn woonkamer, chapeau! Voor mevrouw Eisinga was het waarschijnlijk weer eens iets anders als het standaard pleisterwerk op haar plafond. En: ze hoefde denk ik nooit het plafond schoon te maken. Ik denk zomaar niet dat ze met haar emmer groene zeep het plafond mocht boenen. Toen wij met zijn vijven buiten stonden, waren we oma kwijt. Geen probleem, die zit vast in het museumcafé een cappuccino te drinken. Maar geen oma te zien. Weer bij het museum naar binnen, werd oma omgeroepen. Ben je bijna 65 word je omgeroepen. Zat ze nog gewoon in de planetarium kamer te genieten. Vanaf Franeker naar Sneek. Daar is het model spoormuseum gevestigd. Dochter van vijf was deze week in totale extase, want ze ging naar een museum voor mooie vrouwen en voor haar jongste broertje van 3 waren er treintjes. Nou, geen mooie vrouwen gezien, let ik natuurlijk ook niet op, maar wel treintjes. Heel veel treintjes. Jongste zoon was als een vis in het water. Of als een machinist op een trein. Glunderend liep hij rond, bouwde hij spoortjes (zeg je dat zo) en genoot met volle teugen.

Vandaag stond het Sesamstraat museum op het programma en daar had dochter weer heel veel zin in. Ze was daar vorige week al geweest met een vriendinnetje en van A tot Z genoten. Maar nu hadden we vrijkaartjes van de bank. Net als alle opa’s en oma’s uit Alkmaar en omstreken. Honderd mensen?!? In een kleine tentoonstellingsruimte. En dochter begon te huilen en te huilen en te huilen. Stopte niet meer. Dochter wilde naar huis. En zelfs de jongste die een mensen kind is, wilde koffie drinken en naar huis. Gelukkig was oudste zoon thuis. Die heeft een autisme storing en een verjaardag met bekenden is al een bezoeking, laat staan een museum vol met vreemde mensen en gillende en rennende kinderen. De bank had het wel super georganiseerd. Kan echt niet anders zeggen. We kregen nog een kop koffie, de kinderen limonade met een zakje chips, en de mevrouw van de catering vond het zo zielig voor dochter dat mijn kinderen nog een kleurplaat met kleurtjes kregen. We komen volgende week nog wel een keer naar Sesamstraat kijken. Zonder vrijkaartjes en zonder rennende kindjes.