Spijt.

Kennen jullie dat gevoel? Steen in je buik. Je kunt niet meer eten, niet meer slapen. Omdat je zo’n verschrikkelijke spijt hebt van iets wat je hebt gedaan. In mijn geval heb ik me laten leiden door mijn emoties van een bezorgde moeder en me tegelijkertijd laten misleiden door een paar ouders. Ouders met een ongelofelijke grote mond. En ik was zo moe en zo emotioneel dat ik hapte. Behoorlijk hapte. En daarmee heb ik mensen gekwetst. En dat is werkelijk nooit, maar dan ook nooit mijn bedoeling geweest. Iedereen die mij een beetje kent zal beamen dat ik wel de laatste persoon zal zijn die andere mensen wil kwetsen. En juist dat gegeven deed zo verschrikkelijk veel pijn. Bij mij, maar dus ook bij een paar andere betrokkenen. Dat 1 persoon in het bijzonder zich gekwetst voelde kan ik me nu zo goed voorstellen en dat doet nog veel meer pijn, en dus krijg ik al een paar dagen geen hap door mijn keel, en slaap ik zo onrustig dat ik nu met een ingevallen blik de wereld inkijk. Want die ene persoon is heel erg belangrijk geweest voor mij en mijn gezin de afgelopen maanden. En ik geef hem zo een steek in de rug. Emoties en boze ouders. Een combinatie van 2 verkeerde raadgevers die wel heel erg fout uitpakte. Even heb ik met de gedachte gespeeld dat mijn man mijn kinderen maar naar school moest brengen de rest van dit schooljaar. Maar mijn man is nog steeds ziek. Kan dat helemaal niet aan. Ik zal dus zelf de confrontatie aan moeten gaan volgende week. En de steen in mijn buik werd steeds zwaarder. Tot ik vanmiddag thuis kwam. De persoon die ik zo heb gekwetst, en waar ik zo verschrikkelijk veel spijt van heb, stuurde me een kaart. We spreken elkaar volgende week wel en ik moest vakantie gaan vieren. We spreken elkaar zeker volgende week wel en dat zal ook weer een heftig gesprek zijn, vol emoties en spijt van mijn kant, maar ik kan het voor nu eindelijk een beetje laten rusten.  Bedankt! Voor dit genereuze gebaar.