Ontluikende mogelijkheden.

Heb ik het gister gehad over de geur van hyacinten die me doen denken aan het ontluiken van de natuur en alle mogelijkheden die daar bij horen, vandaag ga ik op dezelfde voet verder. Gistermiddag sleepte ik me mijn huis uit, nog steeds behoorlijk brak en zwak voelde ik me, maar het zonnetje straalde net zo lang op mijn gezicht achter het raam tot ik me gewonnen gaf. Ik ging naar buiten. De tuin in. Ik nam me voor om 1 van mijn borders op te schonen. Ik weet dat in een andere border een egel overwintert, dus daar blijf ik nog even vandaan, maar deze border ligt het dichtst bij mijn huis, groeit als eerste vol en was vandaag aan de beurt voor de ultieme lente metamorfose. Al snoeiend en harkend werkte ik me door dit stukje tuin heen. Mijn dochter denkt dat het haar tuin is omdat er bijna het gehele jaar prachtige bloemen en struiken in paars en roze tinten bloeien. Echte meisjes kleuren, dus is het een meisjes stukje tuin. Dochter was in eerste instantie dan ook niet blij met haar mamma die een hele groene bak vol snoeiafval uit haar stukje tuin haalde. Maar toen ik haar uitlegde dat dit de tuin ten goede zou komen, dat de bloemetjes de ruimte zouden krijgen en volledig van de zon konden genieten zei ze tussen neus en lippen door: Let u dan wel goed op op die witte bloemetjes? Witte bloemetjes? En warempel. Onder alle afgestorven planten van het afgelopen jaar groeiden sneeuwklokjes en krokusjes. Voorzichtig piepten hun witte kopjes door het bruine loof. Voorzichtig trok ik de dode bladeren van ze af. En in 1 keer hadden mijn dochter en ik een stukje lentetuin. En wist ik meteen weer dat we soms gewoon iets beter moeten kijken om de mogelijkheden te zien die overal om ons heen liggen. Soms verstopt net als de sneeuwklokjes, maar uiteindelijk vinden we ze wel!

Pril geluk in een wintertuin.

Goed verstopt: krokus.