Vakantie.

Vakantie. Dat is toch altijd die week of weken dat je tot rust komt? Hmmmmm. Wij hebben 3 stuiterbal kinderen. Ontzettend lieve en vrolijke en ondernemende en ondeugende kinderen. Een beetje zoals kinderen horen te zijn. Maar onze kinderen zijn ook een beetje anders. Gelukkig maar. 1 kind heeft een vorm van autisme, helemaal in de stress als we om 13.00 uur een broodje gaan eten, want dan is het niet meer tussen de middag en mag je eigenlijk niet meer eten. Helemaal in de stress als het ’s avonds nog licht is als hij van ons naar bed moet, want je gaat pas naar bed als het buiten donker is. Helemaal in de stress als hij ’s morgens aangekleed en al klaar zit om naar school te gaan, maar de school is gesloten. Helemaal boos als mamma de dag in 5 zinnen samenvat voor pappa, dan vergeet mamma namelijk nog 80 zinnen en 95 bijzinnen. Helemaal boos als we weg zouden gaan, maar de band is lek.

 Dochter dartelt door het leven. Trekt zich van niets en niemand iets aan. Zeker niet van haar mamma, want haar mamma is kleurenblind, loopt niet op hoge hakken en draagt ook al geen jurk. En die hele mooie bikini trekt haar mamma ook al niet aan. Stomme mamma zie je haar af en toe denken, om me vervolgens weer even te knuffelen. Mamma mist best veel denkt ze namelijk ook. Dus als ik zeg dat we haar kamer op gaan ruimen, en al het speelgoed netjes in bakken sorteren, gooit dochter het speelgoed zo weer op de grond, want ze kan niet lezen, en ze heeft net gezien dat mamma die Barbie die ze al zo lang kwijt was, in 1 van die bakken heeft gedaan. Maar op welke bak staat Barbie? Als mamma dus met de stofzuiger naar boven loopt, in de veronderstelling dat de vloer vrij van speelgoed is, komt ze voor een onaangename verrassing te staan. Dochter straalt met gevonden Barbie zittend tussen een heleboel speelgoed. Dochter kleedt zichzelf ’s morgens aan. En om 10 uur verkleed ze zich. En om 12.00 en om 13.00 voor het eten, en om 15.00 en om…. Stapels kort gedragen kleding vindt mamma dan weer terug in de wasmand. Dochter is een dochter en ik heb eigenlijk al een klein beetje medelijden met de jongen die later met mijn dochter durft samen te wonen. Grootste slaapkamer wordt inloopkast voor kleding van dochter, maandsalaris gaat op aan de kapper, nieuwe schoenen, lekkere luchtjes en make-up. Vooral heel veel make-up. Ik zal alle jongens die over de vloer komen deze verhalen laten lezen en het ze niet kwalijk nemen als ze dochter toch niet zien zitten.

Jongste zoon is een soort clown. Onze thuisclown. Ziet alleen maar de zonnige kant van het leven. Is bijna nooit serieus, begint sinds kort eindelijk het toilet te ontdekken, bijna 4, en giert het de hele dag uit van de lach. Is ook de enige kans om zijn stemgeluid te horen, want praten ho maar. Dat doen zijn broer en zus wel voor hem. Hij hoeft maar te wijzen, en 2 kinderen rennen al voor hem. Drinken schenkt hij zelf wel in, en ook zijn maaltijden bereid meneertje zelf wel. Mamma dient ter decoratie en is handig als afwashulp. In de vakantie bouwt hij een tent in zijn bed, in mijn bed, in het bed van zus en in en onder het bed van broer. In de vakantie bouwt hij zijn treinbaan van hout, zijn treinbaan van duplo, zijn treinbaan van Thomas en de treinbaan van pappa. In mijn woonkamer, onder de tafel, over mijn kleed. Mamma zit met opgetrokken knieën het journaal te kijken, terwijl de intercity van Groningen naar Maastricht onder mijn benen door zoeft. Voorzichtig manoeuvrerend om een kop koffie in te schenken, want voor mamma het weet staat ze met haar grote voeten op een stationsgebouw die het krakend begeeft. Jongste zoon vindt het geweldig dat broer en zus vakantie hebben, want dan heeft hij de hele dag speelmaatjes. Of brothers in crime. 3 kinderen met allemaal hun eigen gebruiksaanwijzing en dus slaat de vlam regelmatig in de pan en dan moet mamma blussen. Maar dochter luistert niet, jongste zoon lacht eens vriendelijk en oudste zoon gaat van A tot Z vertellen wie nou precies wat heeft gedaan. Vakantie. Een mens kan er zo aan toe zijn, maar wat zal het heerlijk zijn als maandagmorgen alle kindjes weer lekker op school zitten en de rust in mijn huis als een deken over me neerdaalt.

Sophie Langkous.