Mijn opa.

Ik las bij iemand anders op haar blog een verhaal over haar opa en hoe de familie vond dat opa maar eens nieuwe kleding moest. Geweldig verhaal. Maar waarom ook eigenlijk? Een opa is een opa. En die hoort er toch een beetje als een opa uit te zien. Die van mij is 91, zéér bij de pinken en draagt een trui. Want dat zit lekker. En gelijk heeft opa. Je moet dragen wat lekker zit. Ik heb me altijd afgevraagd waar ik dat eigenwijze nou van had. Kleding aantrekken die lekker zit, maar misschien wel helemaal niet staat of in de mode is. Nou, nu weet ik het: dat heb ik van mijn opa. En als opa naar buiten gaat, heeft hij een pet op. Vroeger liep hij ook nog op klompen buiten, maar nu staan er meestal schoenen. Mijn opa is geweldig. Mijn opa volgt nog het nieuws, leest 2 kranten op een dag, discusseert je zo onder tafel over de politiek en volgt alle sportuitslagen. Opa gaat ook nog met de caravan op vakantie. Hangt een enorm gevaarte achter zijn auto en gaat op reis. Niet meer zoals vroeger voor een paar maanden, maar wel voor een week. Of voor 2 weken. Opa geniet van het leven. En daar kunnen wij als jongere generatie nog heel wat van leren. Genieten van de dag, van het leven, van het nu. Nu weet ik ook dat wij naturlijk nog wel moeten werken om de knellende hypotheek te kunnen betalen, en de sportclubs, en de schoenen van de kinderen en, nou ja, nog van alles. Maar we kunnen best iets vaker aan onze opa denken. En genieten van het leven. Van het nu. Van je kinderen en van je gezondheid. En dat is een waanzinnige levensles zo op een zondagochtend. Met dank aan mijn opa.