Niet zo handig allemaal mamma.

Als je op vakantie bent zonder echtgenoot sta je er dus alleen voor met je kinderen. Geen probleem. Ik ben echt heel erg geëmancipeerd. Niet dus, maar dat geef ik natuurlijk niet toe. De eerste week ging zonder problemen. Grasmaaier deed wat moeilijk, maar dan moest ik de bougie aansluiting iets heen en weer halen en daar zoefde hij weer over mijn strakke grasveld. (We zitten op veengrond, dus dat strakke veldje heeft meer weg van een rugbyveld na een interlandwedstrijd. Vol hobbels, kuilen en gaten en vooral na 2 maanden afwezigheid heel hoog en stug gras.)  Maar na 2 weken heb ik een toonbaar grasveld voor het huis waar de kinderen lekker kunnen voetballen, trampolinespringen en  kunnen frisbeeën. Kortom, ze vermaken zich en mamma drinkt haar koffie en probeert een boek te lezen. Maar mamma is ook mamma op vakantie en de kinderen willen drinken; een snoepje; hebben honger; worden in hun oor gestoken door een wesp; hebben een bloedende knie; stoten hun hoofden tegen elkaar en lopen door de brandnetels. Mamma heeft al 1 hoofdstuk gelezen van de 10 boeken die mee zijn. Geeft niets, want mamma ziet een verhaal zich voor haar ogen afspelen.

En dan komt er visite uit Nederland. Opa met zijn vriendin en dat is heel gezellig. Maar de kinderen willen alles in 5 minuten laten zien en krijgen het voor elkaar om de kookplaat op het kinderslot te krijgen. Waren stiekem mijn kook’”kunsten” zat. En het voordeel van een kinderslot is dat mamma hem er weer af kan halen. Niet dus. Tot groot vermaak van mijn kinderen aten we patatjes, worstjes en pizza uit de oven. Jongste zoon at een boterham, want die wilde spaghetti. Jongste zoon wil altijd spaghetti, maar dat komt niet uit de oven. Dat weet zelfs mamma. En dus zet je een oproep op facebook voor pappa. HELP!! SOS!! En iedereen reageert, behalve pappa. Als pappa dan toch eindelijk reageert moeten we de gebruiksaanwijzing lezen. Maar die heb ik in het voorjaar op het kampvuur gegooid. Brand zo lekker, maar was dus niet handig. Pappa gaat op het internet zoeken en ik blijf knoppen indrukken. En het lukte me! Nog voordat pappa met de oplossing kwam, maar dat heb ik maar niet tegen hem gezegd. En de volgende avond gingen de jongens en ik nadat de visite weg was buiten voetballen. Sophie bleef binnen knutselen. Tot ze ook mee kwam spelen en de buitendeur dicht had gegooid, maar de sleutels lagen binnen en ik had net alle ramen dicht gedaan. Geen probleem, pakken we de reservesleutels. Die liggen namelijk heel slim  in de auto. En de autosleutels liggen in….. Nee he?!? Dit gaan we niet tegen wie dan ook zeggen. De sleutels liggen in huis. Lichte paniek. Nacht in het bos doorbrengen met alle wilde dieren zie ik avontuurlijk als ik ben, niet zitten. Kinderen wel. Uiteraard. Kan ze niet gek genoeg. Het toiletraampje! We gaan naar binnen door het toiletraampje. Maar ik natuurlijk niet, ben ik iets te breed voor. Niels gaat, maar Niels is ook te breed en te groot. Sophie dan. Ons eigen slangenmens. Sophie glijdt soepel naar binnen en dus beginnen wij buiten te juichen, maar Sophie krijgt ook van binnenuit de deur niet open. Deur zit muurvast. Gooi de sleutels dan maar door het toiletraam naar buiten. Hels kabaal, Sophie is in de sleutelkast geklommen en die was daar niet op berekend. Kast klapt van de muur af. Huilende Sophie binnen, wij nog buiten. Sophie probeert nog een keer de deur te openen, want ze wil een kus van mamma en dan zwaait heel soepel de deur open. Lach breekt door bij Sophie; ik moest het slot gewoon de andere kant op draaien!!

Zien jullie wel, we redden het echt wel hoor zonder Ben, maar ik ben heel erg blij dat we hem vanavond op kunnen halen van het vliegveld, Toiletpot staat nu namelijk scheef, dochter ging eerst op de klep staan en toen met haar voeten in de pot, sleutelkastje moet weer aan de wand, slot van de deur moet gerepareerd en slot van het toiletraam is verbogen. En dat mag pappa allemaal doen, want die heeft vakantie. En ik ga mijn boeken lezen. Vakantie, wat is het heerlijk!

P.s. alle lieve volgers, ik kan jullie verhalen wel lezen, maar ik kan bij niemand reageren. Ook niet op mijn eigen verhaal. Als we weer terug zijn in  Nederland beloof ik dat ik bij jullie allemaal weer reacties achterlaat. Ik ben jullie niet vergeten! Groeten Anna Marie en de kinderen.