Terug in de bewoonde wereld.

Pffffff. Pffffff. Vandaag kan ik eigenlijk alleen maar zuchten. Gisteravond zijn we thuis gekomen na een enerverende reis. 's Morgens om half vijf zijn we weggereden van ons geliefde stekje. Huis is winterklaar gemaakt, want doordat Ben nog niet voldoende hersteld is gaan we in de Herfstvakantie niet opnieuw naar Zweden. Maar dan moeten alle leidingen ontwaterd worden, moeten de verwarmingen uit, moeten alle deuren en ramen goed gesloten zijn en moet alles goed opgeruimd zijn. Half vijf wegrijden dus en slechts 3 uur later (400 kilometer) in Malmö arriveren. Gaat super zo deze reis. Door Denemarken zagen we het verkeer al iets drukker worden, zeker voor een zondag, maar in Duitsland keerde ons geluk toch echt. Mega file voor Hamburg. 2 uur stilstaan, klein stukje doorrollen en weer stilstaan. AHHHHHHH! Overal om ons heen auto's, auto's, auto's. En dat ben je na 5 weken totale rust dus echt niet meer gewend.
Vanmorgen op de fiets naar oma. En oma was zo blij om haar kleinkinderen weer te zien, dat oma 5 weken in 1 uur wilde vertellen. Maar de kinderen wilden hun verhaal ook vertellen, en mamma, (ik dus) wilde ook haar verhaal vertellen, en Ben werd stiller en stiller en stiller. Oeps. Gaat niet goed. Wij dus weer op de fiets terug naar huis waar Niels zijn logeertas klaar ging maken, want Niels ging bij oma logeren. En omdat het hier in Nederland regende, ook al iets wat ik niet meer gewend was, gingen we met de auto. FILE!!!! Gewoon in ons dorp, alle rotondes dichtgeslibt, en overal opgefokte automobilisten. Krijgen we nu weer? Zo druk was het echt niet voordat we weggingen, en het is ook geen spitsuur, gewoon midden op de dag. (Bleek een vrachtauto gekanteld te zijn op de randweg en alle auto's werden ons dorp doorgestuurd.)
Het nieuws dat we terug zijn heeft zich als een lopend vuurtje verspreid, want de telefoon stond vandaag niet stil, er zijn 4 mensen op bezoek geweest binnen een uur en mijn facebook en hyves stroomden vol met reacties. Geweldig hoor. Echt waar, maar ik heb nu helemaal een zwaar hoofd. Kinderen blijven gelukkig rustig spelen. Morgen ga ik met Ben en Sophie naar Haarlem. Ontspannen winkeltjes kijken, naar een museum en lekker lunchen. En dan zal ik wel weer helemaal in het drukke wereldje zitten wat we in nederland met zijn allen leven. Maar in mijn gedachten en qua tempo zit ik nog in Zweden.
Als enorme verrassing konden we een postpakket ophalen. Een cadeau van Claudia http://creabyclaudia.blogspot.com. En de inhoud maakte me weer heel vrolijk. En Sophie trouwens ook, want zij heeft het Engeltjes hoofdje op haar kamertje gezet. Claudia: Super bedankt voor dit aangename welkom! En vanavond ga ik lekker op tijd naar bed om mijn nieuwe woonbladen te lezen die ook in de doos zaten. Wat een verwennerij weer. En ik ben niet eens jarig. Wat een lieve mensen wonen er toch in blogland.
En ja, ik kan weer reageren, dus ik kom de komende week bij iedereen virtueel op bezoek om jullie ervaringen te lezen. Groeten!!