IJsselregatta.

We hebben de jaarlijkse IJsselregatta in onze drukbezette agenda staan. ’s Morgens vroeg weg uit Noord-Holland om al filerijdend, let wel: zondagochtend! Richting het oosten van het land te gaan. En het wordt langzaam stiller en rustiger om ons heen. Langs de Utrechtse heuvelrug, langs de bossen van de Veluwe richting de IJsselvallei. Zutphen. Niets van gezien. Behalve natuurlijk de roeivereniging die mooi verscholen in een kom van de IJssel ligt.

Meteen na de start wordt het mij pijnlijk duidelijk dat er vandaag geen blik meegaat naar huis. (Blik trekken is roeiers jargon voor de eerste plaats halen.) En voor het eerst in al die jaren kon ik om me heen kijken. En de stress en de spanningen gleden slag na slag, haal na haal van me af. Ik bevond me in een schilderij van Jan Breughel de oude. 4 Dimensionaal. De snelstromende, meanderende rivier de IJssel met zijn kribben en uiterwaarden waar kuddes vreedzaam grazende koeien hun hoofden even optillen om met een nietsziende blik naar die vreemde snuiters in veel te kleine bootjes te kijken. Knotwilgen rij aan rij staand. Soms met hun voeten in het water. Kleine landgoederen als verfspatten op een doek. Her en der verspreid. Schijnbaar lukraak neergekwakt, zorgen voor een prachtige compositie. De bossen van Gelderland voor een mooi groen, geelbruin verkleurend achtergrondspektakel. De golven, af en toe woest tegen de boot slaand maken dat ik weer terugkeer naar het nu, naar het heden. En zo wakkert mijn stemvolume weer even aan om te proberen de heren in een ritme te krijgen. Ondertussen kijkend naar de steeds wisselende luchten met prachtige kleurschakeringen van grijs, wit, zwart en blauw, dompel ik me weer onder in mijn gedachten. Ik zie de boerinnen in klederdracht met 3 poot richting koeien lopen. Kleine nederzettingen van mandenmakers en vissers aan de oevers van de rivier. Ik zie een jongen over het jaagpad langs de rivier lopen, vrolijk zwaaiend onderwijl zijn paard aansporend om de boot voort te trekken. Ik zie de garnizoenen van de Spanjaarden vlak voor de stad in hun legerkampen bivakkeren. Ik zie de contouren van de stad Deventer opdoemen.

En dan word ik door een hekgolf ruw wakker geschud en loods ik mijn team de laatste 2 kilometer in. Ik heb genoten van een prachtig historisch stukje Nederland. Maar toch hoop ik volgend jaar weer niets van de omgeving te zien, want dan doen we vast weer mee voor de prijzen.