donderdag 11 augustus 2011

Oud (er) worden.

Hoe weet je dat je oud begint te worden? En dan bedoel ik niet de rimpels die zich ieder jaar steeds dieper in je gezicht nestelen. En dan bedoel ik ook niet het moment dat de zwaartekracht vat op je lichaam krijgt en alles opeens begint te hangen. Nee, dan bedoel ik het moment dat je met je kinderen een zware wandeling bergop gaat lopen. Met als beloning na de picknick de afdaling. Maar eerst heb je dus een steile klim van anderhalve kilometer. De afgelopen nachten heeft het sterk geregend, gehoosd eigenlijk en het pad is een modderrivier geworden. En uiteraard heeft mamma (slim als ze niet is) witte sportschoenen aangetrokken. Het pad is glibberig en glad, had ik steil al genoemd? En je doet je uiterste best om niet in het bijzijn van je kinderen met je billen in een hoop modderterecht te komen. Je puft omhoog met de mand met lekkere hapjes aan je arm bungelend. Ook al niet handig. Rugzak zou een stuk beter zijn gegaan. Ik moet ongeveer iedere 100 meter stilstaan onder het mom van: “van het uitzicht genieten.” Kinderen knikken jaja, en  gaan hardlopend verder. HARDLOPEND!!!!????? Ik dacht toch echt dat ik in een goede conditie verkeerde. Blij ben ik als jongste zoon achter blijft, mag ik ook weer iets langzamer. Voel ik me ook weer goed. Totdat zoon gewoon een lied van Thomas de trein begint te zingen en te zingen en te zingen. Het zweet staat bij mij inmiddels tussen de schouderbladen, maar zoon loopt zingend de berg op. Het is mooi en warm weer en kinderen trekken vesten en T-shirts uit. Komen bij mamma in de mand terecht. Wat is er ook al weer zo leuk aan bergwandelen met kinderen? Ik ben het antwoord even kwijt. Heel blij ben ik als we boven zijn, mamma ploft op de dichtstbijzijnde bank. Maar kinderen gaan rondjes rennen. Heet ook wel tikkertje in de volksmond. Waar is de tijd gebleven dat ik ook rondjes rennend de berg op ging? Weg, gewoon weg. Maar gelukkig hebben we nog 3 weken de berg voor de deur en ik heb me vanavond na het eten voorgenomen dat ik de route omhoog iedere dag 2 keer ga trainen. Zodat ik straks in een topconditie en in topvorm terug naar Nederland ga. En morgen begin ik. Of misschien overmorgen. In ieder geval maandag. Misschien.

6 opmerkingen:

  1. Ja meis, en geloof mij dat het alleen maar erger wordt dus helaas geen woorden van troost.

    Maar ik zag het hele verhaal voor me en herkende heel erg veel.

    Liefs
    Tanja

    BeantwoordenVerwijderen
  2. gelukkig zo te horen ben ik dus niet de enige met geen conditie. ik zou het ook niet kunnen zo een berg oplopen.
    Leuke verhalen heb je altijd.

    liefs colinda

    BeantwoordenVerwijderen
  3. O, hoort dit bij het oud voelen of oud worden...nu begrijp ik waarom ik altijd hijgend en puffend halverwege een helling stil moet staan:))))
    Kinderen hebben niet in de gaten dat je als ouders al hun spullen mee moet sjouwen, klim dan die berg maar eens op in rap tempo!!!
    Gewoon blijven oefenen, dan loop je met twee vingers in je neus tegen die berg op!!!

    Heel veel plezier nog!!!

    Een lieve groet,
    Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Herkenbaar. Ik loop al tien jaar hard, en nu is mijn oudste zoon ook begonnen. Als we samen gaan moet ik echt moeite doen om hem bij te houden…

    http://www.huisvlijt.com

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ohh daar ligt het dus aan dat ik nog steeds zwetend op de fiets zit met tegenwind, terwijl ik toch echt 2 x in de week sport. Ben ik blij dat ik niet de enige ben.
    Train ze! Groet, Annet http://huis-tuinentollerblog.blogspot.com/

    BeantwoordenVerwijderen