Blog-out.

De afgelopen week heb ik me niet beziggehouden met Blogspot. Ik had totaal geen energie om te schrijven. Er is heel veel gebeurd, en sommige dingen had ik met jullie kunnen delen maar ik kon me er niet toe zetten om achter de pc te kruipen. Dood-en doodmoe was ik. Nog steeds, maar soms moet je gewoon een schop onder je kont krijgen. Of die aan jezelf geven. Ik begin heel rustig.

Vandaag waren we eigenlijk alleen maar aan het opruimen. Kamer van dochter was zo'n enorme puinhoop dat de kledingkast niet eens meer open kon. Pappa is vandaag met kapmes de bende te lijf gegaan. 5 uur later kwam hij bezweet en onder het stof beneden. Klus geklaard en tijd om naar Den Oever te rijden om lekkere verse vis te eten.

Let ook even op de blauwe en roze verf op haar hoofd. Ze had zelf haar haar gekleurd.  Nu maar hopen dat het geen permanente verf was. Kleuren passen wel goed bij haar jas.

Tijdens het eten, (1 van de zoons zong de hele tijd o dennenboom) viel het ons op dat het water wel heel hoog stond. We gingen dus de wind trotserend nog een stuk wandelen om dat eens beter te bekijken. Niet te dicht bij het water met de kinderen, want die van ons kennende zou er ongetwijfeld 1 te water waaien. Het water sloeg zo over de kade heen. Hilariteit bij de kinderen was groot toen mamma hurkte om een foto te maken en een golf zo tegen de billen van mamma sloeg. En nu neem ik altijd schoon ondergoed voor de kinderen mee als ik wegga, maar natuurlijk niet voor mezelf. Best koud. Al zeg ik het zelf.

Ik zie nu pas dat er een kabel in het water ligt. Hopelijk niet van de elektriciteitsvoorziening.

De aanlegsteiger. Met zwemvliezen betreden.

Dus weg van het water en bovenop de dijk wandelen. Ook niet makkelijk, want op het moment dat je met je romp boven de dijk uit kwam, werd je weer naar beneden geblazen. De kinderen hebben we achter een muurtje geplaatst voor extra veiligheid en snel konden we 1 foto maken. Daarna weer naar beneden. De kinderen vonden het prachtig, maar ik was blij dat we droog in de auto zaten. En het mag wel in de krant: niet 1 van mijn kinderen is te water gegaan. Zegt het voort, zegt het voort.

Stevig vasthouden anders waaien jullie zo achterover de dijk weer af.

En waar houd het water op, waar begint de kade?

Ik ga kijken of ik de ervaringen van Sophie deze week met jullie kan delen. En anders begin ik gewoon maandag weer met een nieuwe week vol nieuwe blog kansen. Nu zeg ik: welterusten!