Trots. Egmond Halve Marathon.

Hoe trots kun je op je kinderen zijn? Gister waren we van 's morgens vroeg tot een uur of 5 's middags in Egmond aan Zee. Voor de halve Marathon. Jubileumeditie. En de kinderen hebben gelopen. Kilometers en kilometers door het dorp, van de sporthal naar de radiostudio waar opa en Niels werden geíntervieuwd, naar een koffiepunt, van dat koffiepunt naar het strand, van het strand naar een restaurant, terug naar de start, rennend naar de eerste bocht, snel door naar het strand en dat ging maar door. De kinderen bleven huppelen. En spelen op het strand in die enorme zandbak. Toen wij bibberend van de kou door de snijdende wind op het strand onze blauwe handen stonden stuk te klappen speelden de kinderen met schepjes, zich totaal niet bewust van de 20.000 lopers die op een meter afstand langs liepen. Als ware schatgravers vonden ze ook nog geld onder de strandtent.

En na 2 uur wachten is het eindelijk zover. Opa is onderweg naar de laatste 500 meter en aangezien opa de enige loper is die alle 40 edities heeft gelopen, mag opa met zijn gouden startnummer zijn kleinzoons meenemen over de finish. Sophie wil niet. Sophie hoeft niet op de voorgrond. Wilde vanmorgen niet op de foto. van de week niet op televisie en nu ook niet onder het finish doek door. Broers wel. Broers hebben ook gouden startnummers en gaan stralend op weg naar de speaker en honderden toeschouwers. Broers hebben genoten en Sophie is trots. Net als mamma. Mamma is supertrots op haar 3-tal.

Winnende broers.

Niels en Finn op weg naar de finish.

Als ze de laatste 300 meter doorgaan pakt de speaker ze op en worden ze als ware helden binnengehaald. Opa, Wietse en Klaas. Maar mamma, die een traantje wegpinkt, let vooral op haar zoons.

Wachten. 2 uur wachten. Volgend jaar mag opa niet meer kletsen onderweg.