Egmond halve Marathon 2012.

Afgelopen week belde mijn vader. Of we donderdag iets te doen hadden. Hij zou worden geïnterviewd. Even. En misschien vond Niels het wel leuk om net als de vorige keer ook in de studio te zitten met een koptelefoon op. Prima. Wij zijn van de partij. Gaan wij wel ergens koffie drinken en dan zien we jullie na een half uurtje wel weer.
Het liep iets anders. Aangekomen in Egmond bleek de storm daar flink huis te houden. Bijna alle groene toilethuisjes waren omgewaaid, tot ontzetting van vooral Sophie, het strand werd over de duinen gewaaid richting de weg, de weg waar wij reden en de auto stond zelfs op de handrem te schudden. Even een deur openen werd onmiddellijk afgestraft met een halve zandbakvulling in de auto en lachen werd afgestraft met een stralend witte lach. Gratis en voor niets. Tanden zijn nog nooit zo mooi glad geweest. (Verder zit het zand in alle lichaamshoeken waarvan we niet eens wisten dat we ze hadden), maar die storm, want daar hebben we het nu over, zorgde wel voor onvergetelijke foto's.

Rare vogels.

Ik wil nooit op de foto, maar deze vind zelfs ik leuk.

Tegenwind terug.

Hoezo, dit is geen sneeuw?

Mevrouw van de radio wilde naar het strand en helemaal niet naar een warme luwe studio. We gingen tegen de storm in naar de vloedlijn die steeds probeerde om niet alleen Egmond te veroveren, maar die ook probeerde om onze kinderen te pakken te nemen. Opa liep een stukje, beantwoorde vragen, liep nog meer en was in zijn element. Weer boven aangekomen bij de auto's dachten we nu eindelijk op zoek te kunnen gaan naar een kop koffie, maar de televisieploeg was aangeschoven. En toen begon het avontuur pas echt. Opa werd gefilmd. Samen met trotse kleinzoons, samen met bokkige kleindochter, want kleindochter is net als haar oma en haar mamma en zelfs een klein beetje als haar pappa en kleindochter wil dus niet in de spotlights staan. We liepen echter half Egmond door en dan laat je klein 6 jarig meisje niet alleen in de auto zitten. Dochter moest mee en er werd weer gefilmd. Van rennende opa met kleinzoons, van kleindochter aan de kant, van het finishen en het zwaaien. Er moesten ook nog beelden geschoten worden op het strand en de hele familie trotseerde wederom de elementen. Wij zijn West-Friezen. Wij komen uit de klei en laten os dus niet kisten door een stormpje. Zelfs Sophie begon te stralen toen ze door mamma op het strand was gedeponeerd. Beneden bij de zee had ze minder last van de zandstralen en genoot mevrouw van de opspattende schuimgolven. Opa liep zijn rondjes weer, nu wederom over het strand en dochter stond als publiek te zwaaien. Net als haar broers. Opa genoot. Wij ook.
 Als laatste togen we naar de duinen. De Bloedweg. Hoe toepasselijk, nu mochten de kinderen bij ons blijven en gewoon lekker spelen. Na 2 uur opnames, gerende rondjes en een kuub zand in onze kleding eindelijk op weg naar onze kop koffie.

De radio.

De televisie.

Opeens begon opa te mompelen: 'Ik ben Jaap Wit en ik loop zondag voor de 40ste keer de halve marathon van Egmond. En dan nu Jan Smit met stilte voor de storm?!?!?!?' Delirium opgelopen door strandzand? Zenuwen komen er uit? 'Wat zegt u toch allemaal? Ssst!' ?????? 'Ik ben Jaap Wit en ik loop.....'  opa begon opnieuw. 'O met stilte in de storm van Jan Smit.' 'Wie is die Jan Smit? Is dat ook een loper?' 'SSST!' Krijg nou wat. Opa begon voor de derde keer opnieuw. 'Ik ben Jaap Wit.....' mensen aan aanpalende tafeltjes draaiden zich om en begonnen ons aan te staren. Ik haalde niet begrijpend mijn schouders op. Snapte opa net zo min als andere aanwezigen. Finn kwam van het toilet. Net toen opa weer bij die Jan Smit was die wel even voor de storm of in de storm iets ging doen. 'Opa, met wie praat u daar?' 'SSST!' Toen zag ik pas de telefoon die achter zijn baard verscholen op zijn schouder hing. Opa was life in de radio uitzending. Domme dochter en kletsende kleinzoon waren duidelijk te horen. Opa moest voor de zoveelste keer Jan Smit aankondigen. U weet wel. Die ene uit Volendam. Die deed ook iets met een storm. Uren rondgelopen door Heroïsch Egmond met cameraploeg en radio-verslaggeefster in ons kielzog en dan nog niet rustig een kop koffie kunnen drinken. Gelukkig gaan we zondag in de herkansing en als opa dan zijn kilometers loopt, gaan wij koffie drinken. Zonder telefoon, televisie en zelfs zonder radio. Hopelijk.

Kinderen wanen zich in een grote zandbak.

Pappa lacht. Heeft ook genoten.