Het verhaal van de muis die geen piep zei.

Er was eens een klein verdrietig meisje. Het meisje was vroeger een vrolijke wervelwind met een agenda vol vriendinnetjes. Maar de pappa van dat meisje werd ziek en de mamma kon de spanningen af en toe niet meer aan. De pappa en mamma van dat kleine meisje hadden regelmatig discussies met elkaar. Het meisje dacht dat pappa en mamma altijd maar ruzie hadden. En ze werd stiller en stiller.  Mamma zag dat, maar wist niet precies waarom haar dochter zich afsloot voor iedereen.  Op school zagen ze ook dat het meisje zichzelf niet meer was.

Dochter mocht op cursus. Een cursus voor kinderen. Voor kleine kinderen. De kindertjes mochten dan knutselen en ze kregen een schatkistje en een knuffeltje en ze gingen dan samen met alle andere kinderen knutselen en praten. En hopelijk kwamen dan de echte kindertjes weer naar voren. Kroop de vrolijke wervelwind uit dat schatkistje vandaan.

Een week voor aanvang moest dochter op sollicitatie gesprek komen. Dochter werd ondervraagd. En dochter werd toegelaten, want klein meisje had inderdaad wel hulp nodig. Dochter kreeg de knutselspullen al te zien en samen met een andere mevrouw ging dochter op de gang vliegtuigjes vouwen en uitproberen. Meisje schaterde het uit. Meisje had er zin in. Knutselen, spelen en praten met andere kinderen. Misschien kreeg ze wel weer een vriendinnetje, want die had ze niet meer. Ze had nog nul vriendinnetjes over.

“De cursus begint wel een week later. Gegevens betreffende locatie, tijdstip ed sturen we per mail naar u op”. Maar dag na dag verstreek en geen informatie in de bus. Niets. Helemaal niets. Vrijdag maar eens op school informeren of de informatie misschien daar naartoe gestuurd is. Zover kwam het niet. Na een heftige week kwam er voor dochter, een forse trap na. Er werd een voicemail bericht ingesproken. 2 Werkdagen voor de cursus zou beginnen. “In verband met onvoldoende aanmeldingen, starten we de cursus niet. Misschien in mei”. Ik heb meteen terug gebeld. Ze konden wel aanbieden dat dochter met volwassen mevrouw in gesprek zou gaan. En wij ook. Ten eerste heeft pappa genoeg aan zijn eigen artsen, kost hem alle energie die hij heeft en ten tweede: mamma zit niet stil en teruggetrokken op school. Mamma en pappa hoeven niet behandeld te worden. Dochter wel. En dochter gaat niet met volwassen mevrouwen praten. Nou ja dat misschien nog net wel maar die nodig je niet uit op je kinderpartijtje. Staat een beetje raar. Volwassen mevrouw in draaimolen of zandbak.

Dochter was verdrietig en teleurgesteld. Ging huilend naar bed. “Die mevrouw had toch beloofd dat ik mocht komen? Dat we deze studiedag zouden beginnen? En ze had van die mooie knutselspullen”. Mamma is kapot. Hoe ga je in Nederland om met kleine meisjes van 6? Je houdt ze een snoepje voor die je dan snel zelf opeet. Kinderen die al zo kwetsbaar zijn en al te veel hebben meegekregen, gehoord en meegemaakt, schop je gewoon nog dieper de goot in. Mamma was compleet gesloopt door zoveel onrecht. Vorige week wisten ze al dat er niet genoeg aanmeldingen waren. Dat komt niet zo maar als verrassing in een week uit de lucht vallen.

Op zoek naar andere vormen van hulpverlening? Mijn kinderen zijn geen huis-aan-huis krant die van de ene instantie naar de andere wandelen. En bij iedere instantie moeten ze opnieuw hun verhaal doen, bij weer nieuwe mensen. Je hele gezinssituatie komt open en bloot in allerlei dossiers te zitten en aan het eind mag je niet komen. Gaan ze je toch maar niet helpen. 6 jaar is klein meisje. En klein meisje wordt als oud vuil in de wacht gezet. We redden het zelf wel. Hebben die instanties niet nodig. Onze muren zijn weer opgetrokken. Nu uit gewapend beton.  Gelukkig hebben we een lang weekeinde vanwege studiedagen van de leerkrachten. Kunnen we klein meisje troosten. Knutselen we zelf wel een schatkistje waar ze muis in kan stoppen. Hebben we helemaal niemand voor nodig. Jeugdhulpverlening in Nederland. Blijft u even hangen? Er zijn nog 10 wachtenden voor u.