Vertrouwen.

Wat de ziekte van Ben met de kinderen doet merk je doorgaans niet. De kinderen zijn kinderen en dus heel flexibel. De kinderen lachen, ontdekken nieuwe paden, spelen met vriendjes en doen het uitermate goed op school. Maar ook ik zie dat mijn kinderen  regelmatig verdrietig en onzeker zijn. Dat ze moe uit school komen en niet willen spelen, gewoon alleen maar lekker bij mamma willen zijn.
En de laatste tijd zijn ze zich bewust van pappa die af en toe niet te bereiken is. Letterlijk en figuurlijk. En voor kinderen is dat waanzinnig beangstigend. Want waar is pappa en waarom neemt hij de telefoon telkens niet op? Waarom belt pappa niet terug? Waarom beantwoord pappa zijn berichtjes niet? 2 weken geleden zaten mijn 3 banjers gezamenlijk op de bank. Te huilen. Ik dacht in eerste instantie dat ze ruzie hadden, maar dan zitten ze doorgaans niet samen op de bank. Dan schreeuwen ze om het hardst door elkaar heen om aandacht van mamma. Ze hadden pappa gebeld. Een paar keer, en pappa reageerde nergens op. De hele dag niet. En zo wist Niels dat 1 en 1 2 is en dat er straks politie voor de deur zou staan om te zeggen dat pappa ergens dood was gevonden. Pappa kwam 's avonds thuis in een gezin wat licht overstuur was. Het vertrouwen van de kinderen was behoorlijk weg. 2 dagen later begon de school weer.

Nu is pappa naar Duitsland. Voor zaken. Pappa was vannacht dus niet thuis en de kinderen vertrouwden het niet. Lagen met zijn drieën bij mamma in bed. Om 21.00 lag iedereen, ook ik, heerlijk te slapen. Om 21.15 ging de telefoon. Pappa. Pappa was nog aan het vergaderen. En pappa zou wel bellen als hij in Duitsland aan was gekomen. "Doe maar niet want dan is het midden in de nacht en dan slapen wij dus". "O". Begreep pappa waarschijnlijk niet. Om 22.00 werden de kinderen weer wakker. 1 voor 1; tegelijkertijd; en weer om de beurt.
"Waar is pappa?" "Slaapt pappa op de bank"? "Slaapt pappa in 1 van onze bedden"? En hup, de lichten gingen aan. Nachtelijke speurtocht naar pappa. Maar pappa zat in Duitsland. In een hotel. En hopelijk sliep pappa. Wij vielen om 4 uur in slaap. Uitgeput. Weinig uitgerust werden we weer wakker. "Waar is pappa"? "Is pappa al naar zijn werk"? "Is pappa thuisgekomen"? "Ligt pappa nu op de bank"?

Kinderen hadden een rot ochtend, want konden ze mamma nu wel of niet vertrouwen als mamma zei dat pappa veilig in Duitsland in een hotel lag te slapen of toch niet? Stond die politie misschien straks voor de deur als ze op school zaten? De angst bij de kinderen zit diep. Heel diep heb ik vanmorgen gemerkt. We hebben het rustig aan gedaan. Rustig ontbijten, praten met de kinderen, luisteren naar de kinderen. En pas toen we helemaal klaar waren gingen we rustig naar school. Te laat; veel te laat maar dat had ik al doorgebeld. Vanmorgen niets haasten en stressen. Gewoon alle aandacht voor de kinderen. Dan maar te laat op school. Heb ik ze wel gekalmeerd en al afgezet. Met gepoetste tanden.

Gelukkig lachen ze nog voornamelijk hoor.

Ben stuurde vannacht een sms-je. Dat hij in het hotel zat. Maar dan horen de kinderen niet zijn stem. Wie zegt dan dat pappa er echt nog is? Ik stuurde een bericht terug. Bel even tussen de middag naar de kinderen. Die zijn heel gespannen. Niets. Tot nu toe weer helemaal geen contact met hem te krijgen. En dan merk ik ook bij mezelf dat ik weliswaar nog steeds stevig met beide benen op de grond sta, maar dat het een precair evenwicht is. Ook ik ben makkelijk uit balans te duwen. Pappa heeft niet door dat zijn gezin vol spanning en angst zit en dat heel veel angst voorkomen kan worden als hij maar af en toe belt naar de kinderen. We laten ons niet uit het veld slaan en blijven doorgaan, maar af en toe zou ik niets liever willen dan gewoon met mijn kinderen een dagje te spijbelen om alleen maar leuke dingen te doen. Samen. Met zijn vieren.

Goed, gelukkig kwam 1 van mijn tantes met haar baby op de koffie en ze had een complete bloemenzee meegenomen. Alvast voor mijn verjaardag morgen. En nu zit ik in een geurend huis vol bloemen en gaan de kinderen en ik vanmiddag lekker appeltaart bakken. Gaat het allemaal goed komen. Sluiten we de dag af met limonade en appeltaart. Tussen de bloemen en hopelijk belt pappa vanavond voor het slapen gaan zijn kinderen. Kunnen we eindelijk weer eens lekker slapen.

Prachtige anemonen.

En hele lieve kleine kamer hortensia's.