Dierendag.

4 oktober is het dierendag. In Nederland. In Zweden en Noorwegen is het vandaag de dag van de kaneelbolletjes, maar dat is volgens Niels weer Typisch Zweeds. “Ze denken daar echt maar aan 1 ding. Eten. Die mensen eten de hele dag! Kaneelbroodjesdag. Rare mensen die Zweden” Ach, daar heeft hij ergens wel weer gelijk in. We wonen in Nederland en dus vieren we dierendag. Op school in dit geval. Dierendag op school.

Tussen de middag komt Niels thuis. “Jane, mag de klas niet in. We binden haar buiten aan het hek vast” Ik sta op mijn achterste benen. “Jane vastbinden aan een hek? Zijn ze nou helemaal?!” Maar het blijkt mee te vallen. Jane is een paard. En paarden in een klas is misschien niet zo’n goede combi. Jane en vriendjespaard Saar staan buiten. In het grasveld achter school. Bij ons verdwijnt een konijn in de roze poezenmand. In een knalroze poezenmand. Zit Niels niet mee. Zijn vader evenmin. Lopen trots door school met roze handbagage.

School waar op verschillende punten kinderen trots staan en zitten te vertellen over huisdieren. Over aaibaarheid van wandelende takken. Over levensverwachting van de cavia. “Ze is nu 2 en ze worden gemiddeld 4-6 jaar. Over 2 jaar kan ze dus zomaar dood gaan” Zonder emotie verteld. Hoort er klaarblijkelijk bij. Ik aai cavia die al over de helft van haar leven is en loop met een knoop in mijn maag verder. Zullen cavia’s begrijpen wat er verteld wordt?

Vissen zwemmen rustig rond in bak. Kijken gezellig de hele dag al mee. “Vanmorgen was er ook nog een poes mam, maar die ging weer weg, want anders vrat ze de vissen op.” Ach, dan had in ieder geval 1 beest een gelukkige dierendag. Denk ik, maar spreek ik wijselijk niet uit.

Een hond heeft een ereplek op podium. Doet haar kunstjes in ruil voor een koekje. Springt thuis zelfs door een brandende hoepel, maar dat laten ze natuurlijk niet zien in schoolgebouw. Jammer, ik had het de bazin graag voor zien doen. Roep ik wel “Allé-hop!” Maar bazin is moe. Hond niet. Hond kwispelt en speelt met volle overgave op podium. Heeft iedere 10 minuten verse speelkameraadjes. Ik blijf uit de buurt. Tanden glinsteren als ze naar me gromt. Zij en ik. Wij worden geen vriendjes.

Konijnen zitten gezamenlijk in 1 lokaal. In 2 gecreëerde hokken. Tafels liggen op de kant en konijnen huppen rond. Ieder in eigen hok. Mogen van mij ook niet bij elkaar gezet worden. Ander konijn is mannelijk. En 2 konijnen vind ik meer dan genoeg. Ik hoef geen tuin vol konijnen. Alhoewel; dat is wel makkelijk met Kerst. Hoef ik mijn hoofd niet te breken op hoofdgerecht. Gemarineerde konijnenbout. Niels houdt zijn konijn angstvallig bij Broer konijn vandaan. “Gewoon gourmetten is wel goed hoor mam.” Maar ondertussen heeft zoon wel You Tube aangezet. Flappie klinkt door de speakers. Het was eerste kerstdag 1961. Konijn verdween zomaar. Vader later ook. Humor ontgaat de meeste klasgenoten gelukkig. Moeders komen schaterlachend lokaal weer uit. “Die zoon van jou….” Ja, ik weet het. Die heeft een apart soort humor. Begrijp ik meestal niet.

Niels leest zijn verhaal voor. Over ontploffende maïskorrels en gegraven zwembaden.

Wat ik wel begrijp is dat de kinderen een hele mooie middag gehad hebben. Kinderen waren trots op hun huisdier en vertelden vol overgave. Leerden in 2 uur heel veel aan hun vriendjes. Vertelden over voeding, verzorging en afscheid nemen. Over verantwoordelijkheid. En de aanwezige mamma’s leerden ook nog iets. Wij passen niet op paard. Ziet er niet uit. Korte benen van paard met reuzen mamma’s op rug. Is net zoiets als een fiets met zijwielen. Nee, de paarden waren voor de kinderen. Een dierendag feest op de Familieschool.

Die kaneelbroodjes die we uiteraard evengoed gebakken hebben, smaakten erg goed. 2 nationale feestdagen kunnen best op 1 dag gevierd worden. En omdat het dierendag is gaven we vandaag de voorkeur aan droge broodjes boven gemarineerde….