Waanzinnige dag!

En dan is het zomaar de eerste dag van de herfstvakantie. Voor het eerst in 2 jaar hebben we zonder problemen een vakantie gehaald. Niet op ons tandvlees, niet uitgeput, niet afwezig, maar gewoon gered. Helemaal super!

Afgelopen week was ik niet fit. Het was druk geweest, heel druk, er zijn nog steeds veel spanningen en stress, en dat begon zich toch wat te wreken. Lamlendig gevoel de hele week. Geen koffie, maar Hot C.oldrex poedertjes en vitamine c pilletjes. Handen vol vitamine C. Om het toch een beetje leuk te houden voor de kinderen hadden we een lijstje vastgesteld met dingen die we graag in deze vakantie wilden doen. Of eigenlijk heb ik dat lijstje gemaakt en de kinderen stonden naast me te juichen. Musea, strand, bos, verse vis en uitslapen. Dat laatste op speciaal verzoek van mamma.

Vandaag meteen maar naar het Kröller Müller in Otterlo. En vanaf de eerste minuut heb ik genoten. Genieten in optimum forma. Fietsend op witte fietsen over smalle bospaden. Ik was thuis. Vreemd is dat. Zet mij in een bos en ik word rustig, ik word vrolijk, ik ontspan en snuif de heerlijke aparte bosgeur op. Thuis ben ik. Met mijn kinderen thuis. Op de Veluwe. Al 36 jaar kom ik op de Veluwe, al 36 jaar kampeer ik op de Harskamp en nog nooit was ik in het Kröller Müller geweest. Zonde. Zeg ik nu.

Goed, auto geparkeerd en op naar de fietsen. Rijen dik. Witte fietsen. Heel veel witte fietsen met grijze plastic achterzitjes. We stappen op. Niels slingert over het fietspad van het lachen. Heeft een grotere fiets als mamma. Mamma tikt iedere draaiing met haar knie tegen neus. Knie tegen neus, knie tegen neus. "U heeft ook een slappe band mam!" "Nee, Niels, die heb ik niet. Mamma heeft gewoon dikke billen." "MAM!" Opeens heeft zoon de leeftijd dat alles wat mamma zegt dom is, en niet grappig en gewoon niet chill enzo. Ofzo. We fietsen door over bospaden en ik begin zomaar opeens uit het niets te huilen. Dit is genieten. Optimaal. Kijkend naar de kinderen op witte fietsen en naar de bomen om me heen. Hebben alle kleuren van de regenboog. Ik zie groen, rood en oranje. Volgens de kinderen zijn het ontelbaar veel kleuren. Wat geweldig om hier lekker een dag naar toe te gaan. Ontspannen. Anderhalf uur van huis en we zijn op vakantie. Voor 1 dag.

Dikke billen fiets. 

Bij het museum de fietsen weer in de stalling en naar de ingang. Daar stond een prachtige auto. "Mam, deze kunstenaar heet Don't Touch! En het kunstwerk heet Niet aanraken." Las Sophie netjes het bord voor. Gave auto vond Finn en of wij ook zo'n mooie auto kregen. Goeie smaak hebben mijn kinderen toch.

Don't touch van de kunstenaar: Niet aanraken.

Verder door het museum. Eerst meedoen met een kinderactiviteit: kunstwerken van dieren zoeken om vervolgens opgenomen te worden in de orde van de regenboog. Verder van zaal naar zaal. Kunst kijken. Sommige werken werden meteen afgestreept en bij andere stonden ze iets langer stil. Discussiërend en kijkend. De grootste verrassing voor mij was de collectie van Gogh  Geweldig!! Wat een waanzinnige man is dat geweest. Sophie hebben we uitgelegd dat een aantal schilderijen die hier hangen, ontstaan zijn uit louter streepjes. Diep onder de indruk was onze dame. Met haar neus bijna op een stuk van tig miljoen om naar oneffenheden te kijken. En mevrouw vond ze. "Er zitten ook stippen tussen anders!" Bewaker stond grijnzend naar haar te kijken. Het alarm was namelijk afgegaan. Bewaker zag al snel dat Sophie niet de intentie had om schilderij mee te nemen, maar het zal mij niets verbazen als ik deze week een Sophie van Gogh onder mijn kussen aantref.

Met een Claude Monet was mijn dag helemaal goed. De nieuwe moderne kunst lieten we aan ons voorbij gaan. Zijn wij niet zo van. Kinderen ook niet. We lieten ze kijken, maar hoofdschuddend liepen ze verder. Daar waar anderen juist bleven staan. Dat is kunst. Ieder heeft zijn eigen smaak.

Met detailfoto's op zoek naar de kunstwerken.

Niels en zijn voorbeeld. Mondriaan.

Nadat we omringd werden door een buslading Japanners, snel naar buiten. Daarover morgen meer. Hoewel: nog even terug naar die Japanners. Na anderhalf uur in de auto en een half uur op een witte fiets, moeten dames plassen. Kleine jongens van 5 ook. Dus togen wij naar het toilet. Kinderen waren klaar en moesten van mij netjes blijven wachten. Bij de kraan. Even later was ik ook zover en deed de deur open, zag alleen nog maar een menigte kleine nette dames. Een invasie van kleine nette dames. Van Japanse nette dames. Geen spoor van mijn 2 jongste. Lichte paniek. Bij mij. Dames knikten allemaal vriendelijk en camera's flitsten. Ik werd door een menigte vriendelijk knikkende, kleine nette dames op de foto gezet. Reuzin zal in menig Japans fotoboek afgedrukt staan. Zweetparels op mijn hoofd. Want waar waren mijn kinderen? Opeens zag ik iets bewegen in linkerooghoek. Klein blond meisje met klein blond jongetje stonden tegen elkaar aan. Armen om elkaar heen. Waren ook al op de foto gezet door menigte vriendelijk knikkende, onverstaanbaar pratende kleine nette Japanse dames. Opgelucht gingen we onze handen wassen en verlieten het toilet. Om op de gang nog een buslading wachtende Japanners tegen te komen. Deden Nederland in 1 dag en hadden allemaal een kleine blaas. Hadden een uur voor museum, en stonden een kwartier in de rij om te plassen. Het kan verkeren.

Uit de bus, in toilet, rotgang door het museum, in de bus, volgende stop. Vriendelijke mensen.

Morgen deel 2 van ons dagje Veluwe.