De tandenfee.

Tanden staan in huize B momenteel in de belangstelling van de kinderen. Brak pappa 2 weken geleden zomaar een implantaat uit zijn mond en lag die een paar dagen te pronken op de vensterbank alvorens hij er weer ingeschroefd werd, wat bij de kinderen zowel verbazing als lachende gezichten bracht, brak er bij Sophie tijdens de sportdagen een tand uit. Gelukkig een melktand, maar wel 1 die nog niet helemaal klaar was om uit een kaak gebroken te worden. Nieuwe tand stak gelukkig wel voorzichtig zijn hoofd boven tandvlees , zodat we niet weken, misschien wel maanden tegen fietsenstalling aan hoeven te kijken. Daarnaast zitten er nog een viertal tanden los bij onze dame en daarmee streeft ze haar broer voorbij. Grote broer heeft nog maar een paar tanden gewisseld. Sterk gebit. Niet van zijn moeder. Van zijn vader trouwens ook niet.

Op weg naar een wandeling vroegen de kinderen zich opeens af wie die tandenfee toch is. Zelf hebben ze nooit een tandenfee gehad, laat staan gezien. Mamma doet daar niet aan mee. Zo min mogelijk vreemde sprookjes vertellen die zich afspelen in de veilige slaapkamer. Het zandmannetje kennen mijn kinderen dus ook niet. Zouden ze nachten wakker van kunnen liggen. Enge mensen die zomaar tijdens je slaap in je kamertje staan. Mamma ook. Krijgt mamma ook nachtmerries van.

Mamma is trouwens niet heel erg rechtlijnig in de opvoeding, want de paashaas hebben we dan weer wel. (Oei, en dat voor een katholiek gezin) Maar ja, die komt natuurlijk niet in de slaapkamer. Alleen in de tuin. Soms. En die paashaas levert ook meteen iets op. Chocolade eieren. Paashaas mag best op visite komen. Rondje door de tuin huppen en her en der eitjes strooien. Vinden de kinderen weer niet erg. Niet eng ook.

Maar wie is toch die tandenfee? “Pappa!” zei ik vrolijk. “Pappa wil vast de tandenfee wel zijn” Zie hem al rondparaderen in roze tutu. Pappa vind het best. “Maar dan wil ik wel een toverstaf.” Wat hij daar mee wil is mij een raadsel, maar vooruit. Als je in een roze tutu loopt, past daar best een toverstaf bij. Plaatje is compleet. Kinderen weten wie de tandenfee is. En dit exemplaar mag best ’s nachts een muntje onder kussen leggen in ruil voor tand. Pappa is verguld met zijn toverstaf en mamma: mamma is helemaal niet zo blij, want ik krijg dat beeld van pappa in een roze tutu zwaaiend met toverstaf met linten niet meer van mijn netvlies af. Nachtmerries krijg ik er vast van. Wat ik u brom. 

En nu hoor ik u denken: dat is toch geen roze tutu? Klopt. Maar die trekt hij natuurlijk alleen aan in het sprookje.