Konijnenverblijf. De luxe.

Wij hebben konijntjes. Kleine voskonijntjes. Maar ook kleine schattige voskonijntjes worden groot. En konijnen hebben een rare gewoonte. Hoe goed ze ook verzorgd worden, ze willen weg. Weg naar de buren, waar het gras altijd groener is. Klopt in ons geval, want ons gras is voetbalveld, picknickveld, bleekveld, mamma ik heb wormen nodig om te vissen veld, graaf dus maar gewoon een gat in de grasmat en ga zo maar door grasveld. Van alle markten thuis dat gras van ons. Bij de buren is het gras voor de sier. Om naar te kijken. Ook leuk denk ik. Voor als je oud en bejaard achter glas naar buiten kijkt in de hoop een vogel te zien. Geen kans bij de buren, want het gras geeft licht. Vertrouwen vogels niet, dus vogels zitten ook op ons gras. Multifunctioneel.

Goed, de konijnen. De konijnen graven. Graven gaten om te kunnen ontsnappen uit getralied hokje. Geef ze ongelijk. Ik zou er ook een dagtaak van maken als ik achter tralies geplaatst zou worden. Konijnen lijken op hun baasje. Willen hun vrijheid. En graven dus gaten en als dat niet lukt vreten ze hun hok op. Knagen hoeklatten weg en hok ziet er na een half jaar uitgewoond uit. En op dat moment krijgt pappa Ben, de thuisblijfpappa een lumineus idee.

Hier staat de klimtoren nog, maar de glijbaan is al ontmanteld.

Het speelhuisje van de kinderen dat in onbruik is geraakt gaat verbouwd worden. pappa heeft ideeën en ik doe alsof ik luister, knik af en toe en snap werkelijk niets maar dan ook echt niets van de plannen die hij heeft. Ik zie het allemaal wel. Pappa barst altijd van de plannen, maar de uitvoering, tsja de uitvoering. Pappa sjouwt met planken en met gereedschapskoffers en trekt een oude broek aan, bukt zich en scheurt uit zijn kruis. Geeft niets, pappa kijkt, voelt, haalt zijn schouders op en sjouwt verder. Rolt elektriciteitsdraden uit en begint te timmeren en te zagen en is helemaal in zijn element. Het zal allemaal wel. Onze konijnen zijn vreemde konijnen. Eten geen wortels, behalve als ze geschrapt zijn. Eten geen sla, behalve als de blaadjes netjes afgespoeld zijn en krakend vers zijn. Eten geen droge brokjes, alleen gedroogd fruit. En de appeltjes van eigen boom. Niet die uit de supermarkt. Het zal mij dus benieuwen met onze Gooische Vrouwen.

Na een dag is pappa binnen klaar en gaat buiten aan de gang. De klimtoren wankelt vervaarlijk en wordt uitgegraven. Verplaatst door middel van rollende plateaus en planken. Gras is niet meer zichtbaar.

Binnenzijde. Ingang voor de konijnen is via een raam.

Thuisblijfpappa heeft de smaak te pakken. Begint te graven. Begint mijn resterende gras uit te graven. Gat van halve meter diep en 2 vierkante meter groot. "Beetje ruim graf voor voskonijnen schat", roep ik door openstaand raam. Pappa kijkt naar mij, zegt niets. Blik spreekt boekdelen. Vrouwen en techniek zie je hem denken. Waar heb ik die ook al weer vandaan gehaald? Zal ik vrouw nog kunnen ruilen? Mompelt iets over garantietermijn en dergelijke.

Nee, geen graf, maar speelruimte voor de konijntjes.

Legt een stenen vloer onder in gegraven graf en legt alles vast met trottoirbandjes. Timmert houten iets en rolt gaas uit. En dan opeens hebben we een super de luxe konijnenhok. Konijnen zijn de koning te rijk. (Koningin) Rennen van binnen naar buiten, maken vreemde sprongen en dansen getweeën door binnen- en buitenverblijf. Pappa is trots. Wij ook. Konijnen ook. Kinderen ook. En het heeft 1 voordeel. Als we onze thuisklusser kwijt zijn, zit hij opgevouwen in kinderhuis konijnen te knuffelen.

Konijnen spelen buiten. Lopen via ladder door het raam naar geïsoleerd binnenverblijf.