Woonbeurs.

Bloggers op de woonbeurs. Dit jaar zouden verschillende bloggers hun opwachting maken op de woonbeurs. Zaterdag stonden Lynda en Stella in de stand. Of zaten, want het was de bedoeling dat ze zouden schrijven. Live bloggen vanaf de Woonbeurs. Spannend dus! En aangezien we Lynda uit Limburg nu eenmaal niet dagelijks zien, maakten ook wij onze opwachting in Amsterdam. Mijn Mr. Darcy had via facebook zijn diensten als pakezel aangeboden en zijn aanwezigheid was min of meer verwacht. Die van mij niet.

Bij binnenkomst ging ergens een alarm af. Een jaguar met een iets te scherp afgestelde sensor. Een jaguar? We keken eens goed om ons heen. Vielen behoorlijk uit de toon afgezet tegen de standhouders. Maatkostuums, zover we konden kijken. Alarm bleef vervelend afgaan. Verkoopster in te kort jurkje wist zich geen raad. Gewoon de accukabels lostrekken gaf ik haar als advies. A-c-c-u- k-a-b-e-l-s. Zweet begon voorzichtig te parelen. Buurman standhouder kwam redding brengen. Deed de deur open, morrelde onder stuur????? En alarm werd stil. Hoe zou die man die truc kennen??

Mijn Mr. Darcy zonder elandentrui;)

De dames waren hard aan het werk om alle meegebrachte spullen uit te stallen. Heel veel spullen in een kleine nomaden tent. Echt HEEL VEEL spullen in een tent. Maar wat een gezelligheid straalde dit hoekje uit. Hele beurs werd opgehaald. Gestrooide sterretjes lagen aan het einde van de ochtend al over de hele beursvloer verspreid.

Lopend door de hallen vielen ons een paar dingen op. Ten eerste: waarom hebben alle mannelijke architecten toch altijd grijs haar en een sjaaltje om hun nek geknoopt? Ten tweede wemelde het van de vrouwen die een man achter zich aan sleepten. “O, kijk wat leuk!!!” kirden de dames. “Tsja”deden de mannen. Zagen het hele product niet. Alleen het prijskaartje.  Dames die geroutineerd met 1 vloeiende beweging alle folders, potloden, stickers en opschrijfboekjes in tas wisten te vegen. Tas ging in dezelfde beweging naar achter, waar man stond te wachten. Tussen andere mannen die dezelfde beweging maakten. Hand naar voren; pak het hengsel van aangereikte tas en sluit de vingers. Zwiep tas van rechterhand naar linker en wacht tot de volgende tas volgeveegd doorgegeven word. Ik bood mijn man een kop koffie aan. Wel aan de andere kant van de beurs, want daar was het tweede kopje gratis. Tsja, we zijn nog steeds Nederlanders.

Opeens zagen we glunderende mannen rondlopen. Met grote blauwe tassen. IKEA. Stond daarop. En het voordeel van die tassen was dat er heel veel volgestouwde tasjes in konden. Tweede voordeel was dat er een gratis afwasborstel in zat. Mochten de mannen de kleur bepalen. Waren ze niet voor niets mee.

Voor mij het hoogtepunt van de beurs. Een prachtige auto!

In 1 van de hallen zie ik opeens mijn buurman staan. Mijn buurman van ergens uit de buurt. Ik zwaai vriendelijk. "Wat leuk" zeg ik tegen Ben. "Wie is dat dan" vraagt hij. "De buurman! Zie je dat niet? Hij werkt zo te zien bij een tuinderij." Ben kijkt nog eens naar buurman. Zonder herkenning. Geeft niets. Arme man was altijd aan het werk en onze buurman vast ook. Buurman zwaait met een grote grijns terug. "Hoe heet hij dan?" Vraagt Ben. "Ja, dat weet ik toch niet." “Jurgen Smit staat op die borden.” Jurgen Smit, Jurgen Smit, waar heb ik die naam toch eerder gehoord? Op televisie!!! De aardige grijnzende buurman is helemaal geen buurman, maar een meneer van televisie. Ik schaam me te pletter. Maar aardige meneer Smit is blijkbaar niet anders gewend en zwaaide vriendelijk terug. Hoe zou dat gaan als hij met zijn vrouw over straat loopt? “Wie is dat? Waar ken jij die van?”Die ken ik helemaal niet!””Yeah! Right!” Stikjaloers zou ik denk ik zijn als vreemde vrouwen naar mijn man gaan zwaaien. Maar ja. Mijn man is hoogstens iemands buurman en wordt dus niet zomaar toegewoven.

We lopen verder en zien bekende Nederlanders die wij niet 1-2-3 herkennen, maar uit het publiek kunnen we dan opmaken met wie we van doen hebben. In het echt zien ze er allemaal anders uit. Zien ze er echt uit. Zonder photoshop en botox. Zonder push up bh en correctieslip. Korter en kleiner ook. Jurgen Smit niet hoor. Die zag er gewoon net zo uit als op tv. Zonder zwarte handen, maar verder helemaal echt. Kan zomaar je buurman zijn.

We lopen rond in een mix van totale arrogantie en lieflijke brocante. Van maatkostuum tot sportschoen. Van jong belegen tot gelift oud.

We staan stil bij een bordje. Witte moorkop 3,50. Dan vraag ik me alweer af hoeveel een zwarte zal kosten. De meegebrachte broodjes kaas nuttigen wij zittend in het interieur van de Flexa. Hoe Hollands wil je het hebben? Ben zag overal banken en stoelen waar hij wel kon lunchen, maar zelfs ik voelde aan dat die banken niet bedoeld waren om zelf meegebrachte lunch te gaan eten. Banken waren verkoopwaar. Visitekaartjes. Uiteindelijk werd het ook nog heel gezellig in die vensterbank van de Flexa, want een zussenclub schoof gezellig aan. Opgelucht dat ze niet de enigen waren met kadetjes kaas en broodjes ham.

Best leuk hoor zo’n woonbeurs, maar de volgende keer ga ik toch weer naar de buitensport beurs. Of de emigratiebeurs, of de ik fiets actief beurs. Maar ik vond het wel superleuk om Lynda en Stella terug te zien. Misschien kunnen de dames de volgende keer gaan bloggen bij de 50+ beurs? Is Ben ook weer aanwezig. Sjouw ik zijn tassen wel.

Drukte bij de dames. Geen tijd om te bloggen.