Vakantie. Eindelijk

En weer is er een schooljaar ten einde. Een bewogen schooljaar. Dit zou het schooljaar van onze emigratie worden, het schooljaar dat ons laatste in Nederland zou zijn. Het schooljaar van afsluiten en opnieuw beginnen. Zou, zou, zou. U leest het al. Gaat allemaal niet door. Het is dit jaar allemaal anders gelopen. Totaal anders. Begin oktober stort pappa in elkaar en heeft de wil niet meer om verder te leven. Nu, na negen en een halve maand kunnen we zeggen dat pappa er nog is, en dat hij zelfs af en toe weer een goede week heeft. Een hele goede week zelfs, maar hij heeft ook nog dagen dat het niet goed gaat. Het schooljaar is anders verlopen, ik heb geen idee wat mijn kinderen voor vorderingen hebben gemaakt, wat ze dit jaar op het lesprogramma hadden staan en hoe ze in de groep stonden. Wel bij benadering, maar ik heb nog geen schrift of werkje ingezien. Ik heb ze allemaal bewaard en heb dus in de vakantie wat achterstallig schoolwerk te doen. Het werd het jaar van artsen, artsen en nog meer artsen van allemaal verschillende instanties. We hebben gesprekken gehad met mensen terwijl we eigenlijk niet eens wisten waarvoor ze waren. GGZ, GGD, Bedrijfsartsen, Autisme artsen, Autiteam, Auticentrum, bij de mensen thuis kom artsen. Een heel arsenaal aan instanties hebben we van dichtbij leren kennen. De emigratie is uitgesteld en is misschien wel helemaal van de baan. Want wordt pappa weer net als vroeger? En kunnen we met zijn tweeën onze schouders onder een vertrek zetten? Waarschijnlijk niet. Pappa is namelijk anders geworden. En dat geeft helemaal niet, want ik ben ook veranderd. Maar plaatsen we onze kinderen nogmaals voor een enorme verandering? Nee, waarschijnlijk ga ik mijn grote droom opgeven en zal ik ervoor kiezen om bij pappa te blijven. Zal ik voor de rust in mijn gezin zorgen, hoewel ik al 20 jaar uitkijk naar een vertrek. Het mag waarschijnlijk niet zo zijn. En ik weet ook wel dat je het leven moet nemen zoals het komt en dat je moet genieten van alle mooie momenten, maar toch heb ik het moeilijk met het opgeven van mijn droom.

Dit schooljaar is echter ook het schooljaar geweest dat Niels opeens zijn veters leerde strikken. Vlak voor zijn achtste verjaardag, het jaar dat hij na 4 jaar ploeteren zijn A- diploma in ontvangst mocht nemen. Het jaar dat Niels zich opeens op zijn gemak voelt op school; zich veilig voelt en het naar zijn zin heeft. Vooral dankzij de geheim agent juf. Ere wie ere toekomt. Het jaar dat Sophie haar eerste tand zo uit haar mond trok. Het jaar dat Sophie ook leerde veters strikken, maar het niet voor durfde te doen voor de juf. Het jaar dat Sophie opeens woordjes begon te lezen. Het jaar dat Finn toch een schoolstart maakte in Nederland. Het jaar dat Finn eindelijk leerde praten. En ook eindelijk zindelijk werd. Soms. Het jaar van de appeltaarten en de cakes. De oliebollen die midden in de zomer gebakken werden. Het jaar dat we als gezin heel dicht naar elkaar toe zijn gegroeid. We moesten wel, hadden geen andere keus, want hoewel iedereen in het begin roept dat je altijd op hun hulp kunt rekenen, moet je het toch gewoon alleen doen. Of samen als gezin dus eigenlijk. Het jaar dat ik mijn emoties aan de wereld toonde. Na jaren van toneelspel en façades stond er een buitenstaander op die dwars door mijn defensie heen brak. Die de stroom tranen bij mij los wist te breken. Heel confronterend en angstig. Maar ik schaam me nergens meer voor. Ik heb ook gewoon emoties en die komen er soms uit. De laatste 2 weken iedere dag en ieder uur, want ik ben zo moe en zo kapot, dat ik alleen nog maar kan huilen. Diezelfde persoon zorgde ervoor dat de kinderen en ik er nu nog zijn, want wat is het afgelopen jaar zwaar geweest. En wat heb ik een keren op het punt gestaan om zelf de stekker uit het schooljaar te trekken. Maar dankzij zijn hulp en dat van zijn team zijn mijn kinderen het schooljaar doorgekomen en wist ik zeker dat ze op school op hun plaats waren en dat ze goed in de gaten gehouden werden. Meester René: bedankt!!

En 1 ding weet ik zeker, we gaan het redden. De kinderen en ik. En hopelijk samen met pappa, maar zeker met zijn vieren. De sombere Anna Marie die ik nu ben vind ik even geen leuke Anna Marie. Maar de vrolijke, stuiterende en lachende Anna Marie komt ook wel weer terug. Na de vakantie. En dan stuiteren mijn kinderen weer mee. Maar nu nog even niet. Nu willen we eerst 6 weken rust.

Ik groet u allen en wij zien elkaar weer op 5 september bij de start van een nieuw schooljaar met nieuwe kansen en mogelijkheden. Anna Marie.
Trevlig Semester!!