Veilig Internet.

Mijn oudste zoon maakt zijn slapende mamma wakker. Zaterdagmorgen en voor het eerst in jaren staat er geen zwemles op het programma. Helemaal niets. Gewoon lekker lui slapen om op een natuurlijke manier de wallen onder mijn ogen te laten verdwijnen. “Mag ik op de computer?” Hmm, “vraag maar aan pappa, die is beneden.” Na een half uur komt man boven. “Ik ga naar mijn werk, de kinderen zijn beneden en Niels mocht van jou op de computer?” “Nee, hij moest het aan jou vragen.” Slimme zet van zoon, want van pappa mag hij nooit. Van mij voorlopig ook niet meer. Waarom? Leest u even verder. Ik kom beneden; snij een plak verse cake af voor mezelf en de kinderen. (Het is per slot van rekening weekeinde) En ga de krant lezen. Na een tijdje valt het me op dat zoon aan het typen is. Geeft niet, want dat doet hij wel vaker. Zoon schrijft net als zijn moeder zijn ervaringen van hem af. Maar toch, opeens bekruipt mij een rot gevoel, ik vlieg van mijn stoel, zie dat zoon de pagina weg wil klikken, wat ik hem op duidelijke toon verbied en dan beweegt de vloer onder mijn voeten. Niels heeft in een spelletje een avatar gemaakt en loopt rond op een strand. Hij is aan het kletsen met Luna-powerr en met sexy-girl. Wat een namen. Hoe verzinnen ze het. Niels snapt het duidelijk niet, want zijn (zeer musculaire mannetje) heet gewoon Niels. “Waar denk jij mee bezig te zijn?” “Ik speelde gewoon een spelletje met een eend en toen kwam ik hier terecht.” Stamelt 8 jarig jongetje met een poncho met koala beer oren op zijn hoofd. “Weet jij wel wie die mensen zijn? Achter dat Luna-powerr poppetje kan wel een vieze man van vijftig zitten die jou volgende week op weg naar school van je fiets trekt om hele rare dingen met je te doen. Dan zie je mamma nooit meer terug.” Hoor ik mezelf zeggen. Zoon begint te huilen, want zo boos heeft hij mamma nog nooit gezien. En vieze mannetjes van vijftig zijn in ogen van 8 jarige natuurlijk stokoud en eng. En voor het eerst ben ik heel gemeen tegen 1 van mijn kinderen. Wil ik dat hij tot zijn achttiende (utopie) niet meer met wildvreemde mensen op het internet contact legt, moet ik nu even doordrukken. “Maar waarom wil die enge meneer mij dan van mijn fiets trekken?” Schokschoudert zoon. “Om vieze dingen met je te doen en je dan ergens voor oud vuil achter te laten.” Zoon huilt. Ik ook. In mijn hart. En ik til zoon met koala poncho omhoog. Na een minuut slaat hij zijn armpjes om me heen, armpjes ja, want opeens is mijn grote stoere skateboarder nog maar een heel klein mannetje die zijn mamma voorlopig echt nog wel nodig heeft. Na een tijdje kruipt hij naast zijn broertje en zusje op de bank. Gedrieën kijken ze naar een DVD van Thomas de trein. En dan ga je zelf nadenken. Hoe kan dat programma door mijn kinderbeveiliging zijn gebroken, en waarom ziet zoon het gevaar niet, al heb ik hem al zo vaak voor vreemde mensen gewaarschuwd en hoe had ik eigenlijk moeten reageren? Mijn zoon begon nu te huilen, ben ik niet te streng geweest? Of moet je dat juist zijn? Geen idee eigenlijk. Je handelt in een fractie en uit je gevoel. Rationeel en opvoedkundig had ik waarschijnlijk rustig met mijn zoon moeten gaan zitten om hem op de gevaren van de boze buitenwereld te wijzen, maar je wilt je kinderen ook niet op laten groeien met angst voor onbekende mensen. Kleine kinderen worden groot heb ik vanmorgen ervaren. Veel te snel groot. Waar is de tijd dat ik hem gewoon in zijn wagen legde om met hem te gaan wandelen? Weg. Tijd komt nooit meer terug, maar ik heb hopelijk nog een paar jaar voor ik dit gesprek met dochter en jongste zoon moet voeren. Kan ik goed voorbereid voor de dag komen. Of niet natuurlijk, want kinderen zijn allemaal anders. Tijdbeeld ook. Gevaren ook. Alhoewel, vieze mannetjes zullen er altijd blijven en als ouders blijf je op je hoede. Meer kun je niet doen. Je probeert je kinderen te beschermen en van ze te houden, maar kinderen maken hun eigen keuzes. Hopelijk met verstand, want ik wil mijn kinderen graag groot zien worden om over 30 jaar met kleinkinderen in wagen te gaan wandelen.