Een modern Kerstverhaal tweede deel.

Dinsdag.

We lopen naar het dorp en opeens ziet Koningin Sophie een pony in de wei bij het schoolbos staan! Een pony, ik wil een pony! Nemen we deze mee naar huis? Aangekomen bij de pony blijkt het om een ezel te gaan. Hoe toepasselijk. Ook goed, een ezel, ik wil een ezel, nemen we deze ezel mee naar huis? Stuiterend en stralend staat ze naast me. Mijn hart begint te breken. Kan ook door de temperatuur van -15 komen. Ehh nou eigenlijk niet. Deze ezel is van de kinderen op school. Nou, ja dus! Ik zit ook op school! En Niels ook en Finn bijna. Nemen we hem mee, zetten we hem wel in de tuin van school. Hmm, ergens denk ik niet dat ze op school blij zullen zijn met onze gezinsuitbreiding. Maakt ze natuurlijk verder niets uit, maar als gezinslid schooltuin gaat staan te bevuilen wordt dat toch een ander verhaal. Ezel blijft tot verdriet van Koningin Sophie gewoon staan waar ezel staat. Wachtend op zwangere kerstfamilie die langs zal komen stappen. Zodat ezel uit zijn omheining gehaald zal worden om gezin naar veilige, warme herberg te leiden. Om kerstbaby geboren te laten worden in door houtkachels verwarmde ruimte en in P.renatal kleertjes aan de wereld getoond te laten worden.

In het dorp lopen honden. Geen cavia’s aan lijntjes, maar echte stoere berghonden. Koningskinderen willen hond. Stoere berghond met vaatje om de hals. Vaatje met verwarmend vocht. Hond met geknoeste wandelstok. O, dat was het baasje. Koningen azen op hond, mamma maant ze om mee te lopen, maar koningskinderen zijn niet bang. Mamma wel, maar kinderen willen hond aaien. Zijn te enthousiast en hond begint te blaffen. Nog voor we bij de supermarkt zijn is het plan hond al afgeserveerd. Honden horen ook niet thuis in het kerstverhaal. Ook niet in modern.

Zaterdag.

Prachtige week gehad in winters landschap en kinderen hebben genoten. Met volle teugen genoten. Van sneeuw, van chocoladefondue (2 keer) van warme chocomelk, van lokaal eten, van samenzijn onder sterrenhemel en dennenbomen. Koningskinderen willen op de laatste dag nog 1 keer wandelen. Wandelen naar het dorp door het bos en daar zien ze zomaar uit het niets, konijntjes lopen. Met hun zilvergrijze vacht steken ze vaag af tegen maagdelijke witte sneeuwhopen en kinderen willen een konijn! Een konijn! Kinderen lopen naar konijntjes, maar konijntjes lopen heel hard weg. Weg voor groot mensen gevaar. Kinderen gaan naar huis zonder pluizig aandenken en mamma is stiekem heel blij, mamma gaat niet wandelen met een zakje en ook niet bibberend van angst met blaffend of krabbend beest in hokje naar huisarts omdat huisdier ziek is geworden. Mamma is blij met vissen. Behalve als ze dood gaan terwijl pappa er niet is. Mamma moet dan zelf vissen vangen met netje en met dood mini gewicht naar toilet wandelen. Bah!

Kerst 2011.

En weer is het kerst. En weer willen de koningen een huisdier, of eigenlijk willen ze nog steeds een huisdier. Een huisdier van betekenis. Geen wezel op batterijen; dank u Sinterklaasje, en ook geen extra vissen. Vissen die gezellig zwemmen in aquarium, maar niet in bal met belletjes draaien, die niet op schoot willen zitten, die niet geaaid willen worden in pluizige vachtjes. Die ook niet uitgelaten willen worden. Vissen willen eten en verder eigenlijk met rust gelaten worden. Vissen zijn eigenlijk gewoon een beetje saai. Is mamma het helemaal mee eens. Maar nu was mamma ziek en mamma lag op de bank stapels tijdschriften te lezen. Als ze niet sliep tenminste, en mamma las een reportage over schattige mini konijntjes. En mamma was om. Koningen krijgen voor Kerst een konijn. We krijgen een echt Kerstkonijn. 

Met gekonfijte kersen. Is dat niet schattig van mamma? Gelukkig weten koningskinderen nog niet wat gekonfijte kersen zijn in samenhang met Kerst. Leg ik ze later wel eens uit. Later, als ze groot zijn.