Uitvaart.

Vanmorgen bij mijn opa van 91 op de koffie geweest. Opa begon over begrafenissen. Over hoe een kennis was begraven. Gewoon in zijn oude bestelbus. De bestelbus waar hij al een halve eeuw mee reed. Waar kennis was stond de bus en omgekeerd. En kennis wilde niet in een gepoetste doodgraverauto ten Grave worden gereden. Kennis wilde in zijn bus. Zijn eigen gammele en roestige bus. Kon opa wel waarderen. Opa zag eens een uitvaart op een platte wagen. ‘Moet iedereen voor zich weten’ zei opa, maar opa wil niet op een platte wagen. ‘Nee, je zult toch moeten remmen voor het stoplicht. Schuif je zo met kist en al van die kar af’. Opa schoot in de lach. Dat kon opa zich helder voor de geest halen. ‘Leg mij maar in mijn eigen auto’. Opa heeft een hele grote Mercedes auto. Zo een met 2 bioscoop stoelen, en op de achterste rij ook stoelen die in een theater niet zouden misstaan. En dan daar achter nog plaats hebben voor een heel kamerorkest. Wel handig, kan er meteen stemmige muziek gedraaid worden. ‘Als u nu niet past, dan rollen we u op in het vloerkleed en leggen we u gewoon op het dak van de auto’. Opa bulderde nog harder als daarnet. Opa heeft een geweldige kijk op het leven en een briljant gevoel voor humor. Opa ging vroeger met mijn oma overwinteren. Met de camper. Maar mijn oma was altijd ziek. ‘Als ze nu in het buitenland overlijdt, rol ik haar in het kleed en dan rij ik terug naar Nederland. Of ik leg haar in de boot’. Opa had altijd een boot op het dak van de camper. Geen idee of die boot ooit het water heeft gezien. Maar het beeld van oma in een kleed op het dak van de camper heeft mij altijd beziggehouden, of eigenlijk ben ik het nooit vergeten. Opa ook niet. Opa wilde ook best in het vloerkleed naar de begraafplaats. ‘Maar wat als de auto nu hard moet remmen voor het stoplicht? Rol ik alsnog zo het asfalt op’. Opa had pretlichtjes in zijn ogen. Dat leek hem wel iets. Op je laatste reis zelf de route bepalen. En het hele dorp op stelten zetten. Oma heeft uiteindelijk ook een prachtige uitvaart gekregen. Oma werd met paard en wagen door de stad gereden. Van en naar de kerk, van de kerk naar de begraafplaats. Met statige zwart geklede mannen wandelend ernaast. Paarden stapvoets door de stad. Langs de hoofdader. Met politieagenten op belangrijke plaatsen. En opa met alle 10 de kinderen met partners en 16 kleinkinderen in zwarte limousines erachteraan. Ook stapvoets. Dat zorgde ervoor dat ik als meisje van 10 (?) de slappe lach kreeg in zwarte auto. We werden ingehaald door wandelende mamma’s met kinderwagens. Door oude van dagen met looprekjes. En iedereen probeerde een glimp op te vangen van de bekendheid die in de wagen lag. De wagen van het paard. Niet die kinderwagen. Oma was een diva. Oma was onze held op school. Want oma had diabetes en daardoor waren er een paar tenen geamputeerd. ‘Zomaar zonder reden’ zei mijn opa vandaag. Hij was na 30 jaar nog steeds woest op dokter. Typisch opa. Maar toen wij eens zagen hoe opa de tenen van oma verzorgde, en inzwachtelde, nou ja,niet de tenen, maar de teenloze voeten, stonden mijn broertje en ik verbijsterd toe te kijken. Jaar of 6 waren we. Misschien 7. En opa zag ons schrikken en vertelde het verhaal over een oma die in de zee zwom en aangevallen werd door haaien. Oma kon de aanval afslaan, maar de haaien aten wel oma’s tenen op. In geuren en kleuren kregen de klasgenootjes het verhaal te horen over helden oma. En alle kindjes op school waren jaloers op onze oma. Onze oma die met haaien zwom. En haar tenen verloor. En op onze opa die liefdevol zijn vrouw verzorgde. De vrouw waar hij zoveel van hield.

En nu 30 jaar later is opa nog steeds een held. Vroeger al toen hij keihard werkte aan de opbouw van een eigen bedrijf.  Na de oorlog met een steeds maar groter groeiend gezin en iedere zondag was hij thuis. Bij zijn gezin. En net als zijn gezin groeide zijn bedrijf, naar ongekende hoogtes. En nu doet opa het iets rustiger aan. Van de zomer hebben we zijn caravan verkocht. Opa woont zelfstandig, zonder hulp. Opa heeft zich laten opereren aan zijn ogen, want hij kon iets slechter zien in de verte en dat was zo lastig bij het autorijden. Opa rijd mij er volledig uit. Opa liep vandaag met een kruk, maar nog steeds zonder rollator en opa leest iedere dag 2 kranten en kijkt het journaal. De Nederlandse en de Duitse versie. Mijn opa die zo handig is, zo slim, zo eigenzinnig en koppig, die zoveel humor heeft, die vooral mijn opa is. En opa, ik hoop dat u uw reis naar Mexico-City nog heel lang uitstelt.