Moe, moeder, uitgeput.

De afgelopen maanden zitten wij in een carrousel van emoties, beklimmingen en terugvallen. Uiterst vermoeiend. Dat begint nu ook merkbaar te worden. Kinderen worden naar school gebracht. Dochter zit netjes in de klas, oudste zoon ben ik al kwijt, is waarschijnlijk al naar boven gelopen, maar dat wil ik wel zeker weten, anders zit hij straks weer ergens in een toilet verstopt. Zoon gaat namelijk bowlen met de klas, maar weet nog verder van niets. Niet met wie hij meerijdt; niet hoe lang het duurt; niet hoe de scores berekent worden; niet wie hem weer op komt halen bij school en begint daar aardig gestrest door te raken. Niels zit echter netjes in de klas. Nu heb ik jongste zoon nog over, die had gister hoge koorts en hij mocht vandaag bij mamma blijven. Zou theoretisch vanmiddag weer gewoon naar school kunnen, maar mamma moet nog een beetje wennen aan het kinderloos zijn en zoon mag bij mamma thuis uitzieken. Moeder van 2 andere kinderen heeft een gesprek op school. “Ik neem jouw dochter wel even mee, ik ga namelijk de plantjes in de schooltuin van Sophie water geven” hoor ik mezelf zeggen. Vinden klein meisje en mijn jongste zoon erg leuk. Ik loop dus jongste zoon te roepen. “Niels! Niels! Niels! Wil je komen? Dan kunnen we naar de tuin.” Niels kijkt me echter niet begrijpend aan. “Ik moet toch gewoon in de klas? We hebben leeskring en dat is erg leuk.” “Ik bedoel jou ook niet, ik bedoel je broertje.” “Mijn broertje heet geen Niels, die heet Finn.” Oeps!! Inderdaad, Finn dus. “Ga je mee Finn, gaan we naar de tuintjes.” Finn staat meteen naast me, want Finn vindt de tuintjes geweldig. En zo sta ik met een klein meisje en een klein jongetje op mijn gemak gietertjes te vullen met water en wacht ik net zo geduldig tot ze heel beheerst leeg zijn gegoten; belt echtgenoot op. Echtgenoot is helemaal niet rustig en beheerst. Heeft helemaal geen tijd om gietertjes te vullen, want echtgenoot moet samen met mij naar een crematie. Van zijn oudste tante. Echtgenoot en oudste zoon zijn al de hele week heel verdrietig, maar ik heb de crematie geblokt in mijn hoofd. Was geen plaats meer voor. En zo sta ik op school, heeft Ben maar een zwarte broek en een knap overhemd aangetrokken, maar hij kan er emotioneel gezien helemaal niet alleen naar toe, heeft mijn steun nodig, ik moet namelijk ook nog het kaartje op het rouwboeket schrijven, maar ik ben nog op school, en ik heb Finn bij me. En Sophie staat straks ook gewoon op het schoolplein te wachten om naar zwemles te gaan en daarna meteen door naar de laatste etappe van de avondvierdaagse in Sint Pancras. Moeten we ook nog naar toe fietsen, heel krap tijdschema hebben we vanaf kwart over 3. En dus was het bewateren van de tuintjes even een hele lekkere ontspanning. Stilte voor de storm. De afgelopen 9 maanden moest ik overal en nergens zijn, trokken alle gezinsleden aan me. (Terecht) Maar ik begin nu dus essentiële zaken te vergeten. Ik fiets snel naar huis, allerhande scenario’s aan het bedenken hoe ik toch naar de crematie kan om Ben te steunen, maar thuisgekomen weet ik al dat ik thuis blijf met nog licht zieke zoon, om dochter zelf uit school te halen en naar zwemles te brengen, om oudste zoon nog een kus op zijn hoofd te geven en uit te zwaaien naar de bowlingbaan en om vanavond heel “relaxed” de laatste etappe te lopen. Achter de drumband aan met nog duizend andere mensen. Heel ontspannen. Ik heb me vanmiddag 1 ding voorgenomen. Ik laat me door niets en niemand meer opjagen. Ik doe mijn uiterste best om mijn gezin draaiende te houden, maar het lukt steeds vaker niet meer. Omdat ik gewoon zo ontzettend moe ben! En dat kan helemaal niet als moeder.

Volhouden Anna Marie, mag je straks weer naar Zweden!