Social Media.

Toen we vier jaar geleden begonnen met de zwemlessen van onze oudste zoon, was het gedurende het half uur dat de kinderen in het water lagen te zweten, een gekakel van jewelste aan de kant van het bad. Iedereen stond met iedereen te kletsen. Wat ook meespeelde was dat we zwemles namen in een buitenbad in een gemoedelijk dorp waar iedereen elkaar en iedereen kent. De nieuwste roddels werden met behoorlijk stemvolume gedeeld met allen die het wilden horen. Door het stemvolume ook meteen met allen die het niet wilden horen. 2 jaar geleden gingen we naar een zwembad in een stad. Of eigenlijk is het een uit de kluiten gewassen dorp, maar dat terzijde. Er werd gepraat en geklaagd dat het allemaal zo lang duurde, roddels waren er ook, werden iets rustiger meegedeeld, maar gesproken werd er. Tot er opeens een paar hippe mamma’s aan kwamen zetten met laptops en speciale telefoons. Kon er in de vroege uren van het weekeinde nog even gewerkt worden, was er de rest van de dag quality time voor de kids. En met die telefoons was iets bijzonders. Er kon mee gesurft worden op het internet. En na de mamma’s kwamen de pappa’s op vrijdagavond en zaterdagochtend. En ook de pappa’s hadden van die speciale telefoons. Ik kreeg in oktober ook een telefoon. Ik kan er mee bellen en gebeld worden. Ik schijn er ook berichtjes mee te kunnen sturen. Geen idee hoe dat precies werkt. Ik schrijf wel een brief als ik iemand iets wil zeggen. Speelt bij mij ook mee dat ik telefoneren eng vind. Je weet helemaal niet wie je aan de telefoon hebt, en hoe die persoon kijkt als hij/zij iets tegen je zegt. Gezichtsuitdrukkingen en lichaamshouding zijn hele belangrijke elementen in een conversatie en die mis je volledig aan de telefoon. Maar goed, het werd stiller en stiller in de wachtruimte bij de zwemlessen. Vanmorgen sloeg ik het tafereel eens gade. 12 pappa’s en mamma’s die met gebogen rug op een veel te klein toetsenbord zaten te socializen. Aanwezige wachtende kinderen zaten eveneens voorover gebogen met kromme schouders en dito ruggen verdiept in de Nintendo. Goed voorbeeld doet goed volgen. Wat ben ik blij met mijn kinderen die gewoon achter een bal aan rennen door de gangen en ’s middags het liefst buiten willen ravotten met hun handen in de grond. En uiteraard spelen mijn kinderen ook binnen en kijken ze tv, maar mijn kinderen zijn voornamelijk nog gewoon kind en dat mogen ze van mij ook zijn ondanks de verstoorde blikken van de aanwezige ouders omdat ze gestoord werden in hun stilte moment. Spelende kinderen. “Wat doen jullie in hemelsnaam op die telefoons” vroeg een pappa die ook om zich heen zat te kijken. “Wij socializen was het antwoord.” “Socializen?” “Ja, wij onderhouden onze vriendschappen.” “Ik ga gewoon af en toe met mijn vrienden een biertje drinken.” Zei de pappa. “Maar dan moet je het huis uit, en nu kun je gezellig ’s avonds met je man op de bank zitten en dan heb je ieder je vrienden online en dan kun je met elkaar chatten.” Inderdaad. Ik moet het ze toegeven. Gezellig samen met je man op de bank zitten allebei met gebogen schouders en kromme ruggen in volledige stilte. Contacten onderhouden met je vrienden. Krijg je om 20.00 een bericht binnen van echtgenoot dat hij wel koffie lust en of je ook wilt. En om 22.00 stuur je echtgenoot een bericht dat je nu wel zin hebt in een glaasje wijn. Gezellig samen op de bank. En toch helemaal alleen. Social media in een bubbel. En avond na avond heb je een goede massage nodig om verstramde spieren weer los te weken. Maar wie masseert nu wie? En wie begint? Of zullen we daar nog even via het internet contact over houden? Een berichtje is zo gestuurd. Maar niet door mij. Geen idee hoe het werkt en dat hou ik nog even zo. Ik stuur wel een glimlach naar de mensen die belangrijk zijn voor mij. Heb ik geen telefoon voor nodig.

Anna Marie.