Bloemen plukken.

Mamma is verdrietig denkt Sophie als mamma geen antwoord geeft op haar vraag. Mamma is de laatste tijd wel vaker verdrietig. Ze zegt van niet, maar Sophie ziet de tranen in mamma’s ogen. Sophie is bang dat mamma boos is op haar, maar dat niet zegt. Sophie is de liefste van de kinderen vindt ze zelf. Broer Niels vindt van niet. Ik heb gen zus zegt hij telkens. ‘Sophie’? Zegt hij dan. ‘Wie is Sophie’? Sophie vindt dat weer niet leuk, daar wordt zij verdrietig van. Maar nu is mamma stil en ze weet hoe ze mamma weer vrolijk kan maken. Met een appeltaart! Maar er is geen mix meer. Wel appelen en rozijnen en eieren en boter. Sophie heeft net gekeken. Een ei viel op de grond kapot. Stinktroep. Denkt ze als ze er een dweiltje overheen legt. Ziet mamma het niet. Jullie mogen niet aan de eieren zitten zegt mamma altijd, want dan vallen ze stuk en dat vindt mamma dan stinken en dan moet ze het opruimen. Nou, dat klopt dus allemaal denkt Sophie en loopt nog eens rond. Waar kan ik mamma dan vrolijk mee maken? ‘Bloemen’! Zegt ze hardop als ze naar buiten kijkt. Mamma houdt van bloemen. Sophie pakt een schaar uit de la en pakt de vazen 1 voor 1 uit de kast. Sophie gaat buiten bloemen knippen. Prachtige creaties ontstaan. En Sophie wordt zelf al vrolijker. De achtertuin begint wel een beetje kaal te worden denkt ze als ze om zich heen kijkt. 5 vazen staan al vol met bloemen en takken op de tuintafel. Gaat mamma heel mooi vinden. Dat weet ik nu al. In de voortuin staan nog veel meer mooie bloemen denkt Sophie. Maar de poort is op slot, want Sophie loopt altijd weg, dus is de poort dicht. Kan Sophie niet weg. Denkt mamma, maar Sophie klimt gewoon op de deur, trekt zichzelf omhoog en laat zich aan de andere kant weer vallen. In de steeg. Op de grond. Schaar had ze onder de poort door geschoven. Wel zo veilig. Niet rennen met een schaar in je handen hoort ze mamma’s stem als ze het op een lopen zet. Verschrikt kijkt ze om zich heen. Geen mamma te zien. Mamma’s stem zit in haar hoofd denkt Sophie. Wat raar, maar ze gaat toch langzamer lopen. In de voortuin staan eigenlijk helemaal niet zo veel bloemen meer. Wat jammer. Maar bij de buurman ziet ze nog wel mooie paarse bloemen en aan de overkant staan rozen. Die zijn ook mooi. Sophie loopt door de straat met haar schaar en af en toe loopt ze terug en gooit ze de bossen bloemen over de poort. Kan ik er straks nog meer vazen mee vullen. Sophie wordt vrolijker en vrolijker. Als alle voortuinen gesnoeid zijn, loopt Sophie weer terug naar huis, schuift de schaar onder de poort door en klimt weer over het hek heen. Laat zich voorzichtig zakken, bovenop de bloemen. Geeft niets, ik heb er toch genoeg. En mamma vind geknakte bloemen ook vast mooi. Sophie komt vazen te kort. Binnen staan nog 2 boeketten, maar die kunnen nu wel weg besluit ze en gooit met een zwaai de bloemen in de groene bak. Groen afval moet in de groene bak. Makkelijk! Maar ook met deze vazen komt ze ruimte te kort. Sophie pakt een emmer uit de schuur en daarna pakt ze glazen. Die zijn voor de visite. Als de visite cola wil. Wij mogen geen cola zegt mamma. Te veel suiker. We mogen eigenlijk ook geen limonade. Wel soms op een verjaardag. Want dan is het feest. Misschien mag ik straks wel limonade, denkt Sophie als ze de vrolijke bloemenboel ziet. Het is eigenlijk best net een feestje. Overal staan bloemen. In vazen, in emmers, in glazen, in potten. Zelfs in de koffiekan. Daar heeft ze de laatste geknakte bloemen in gezet. We lijken wel een bloemenwinkel. Misschien kan ik ook nog wel kaartjes knutselen met daarop 100 euro en 500 euro en 1 duizend euro. Kunnen de mensen bloemen kopen bij mamma en bij mij. De deurbel gaat. Mamma loopt de trap af en Sophie steekt haar hoofd nieuwsgierig de gang in. De overbuurman. En de overbuurman is heel boos. Net als de buurvrouw van 2 huizen verder. ‘Die dochter van jou’! Hoort ze de buurman roepen. ‘Onopgevoed’! Zegt de buurvrouw. Mamma wordt heel boos op de buren. ‘Hoe durven ze’! Zegt mamma. Mamma zwiept de deur dicht. Draait zich om, ziet Sophie, die snel de kamerdeur dichttrekt. De kaartjes zijn nog niet klaar en mamma komt er natuurlijk nu al aan. Weer gaat de deurbel. Gelukkig denkt Sophie. Weer een buurman. En ook deze buurman klinkt heel boos. Misschien heeft mamma een verjaardag vergeten denkt Sophie en ze knutselt weer verder. Er is nog een vrouwenstem bijgekomen. Wat een drukte allemaal. Normaal spreken we die mensen nooit. En nu komen ze opeens allemaal naar ons toe. Misschien is mamma wel jarig en was ze zo verdrietig omdat iedereen haar was vergeten. Sophie kijkt eens om zich heen. Dan is het maar goed dat ik een cadeautje heb voor mamma. Gaat mamma weer lachen. De deur gaat open. Mamma komt naar binnen en daarachter lopen 2 buurvrouwen en 1 buurman. Ze kijken heel boos. Mamma ook. Tot ze om zich heen kijken en overal bloemen zien staan. ‘Wat krijgen we nu’? Stamelt mamma met een rood hoofd. ‘Zie je wel! Onopgevoed’! Moppert de buurvrouw en loopt boos weg. Het huis uit. ‘Gefeliciteerd’! Roept Sophie. ‘Gefeliciteerd’? ‘Maar ik ben helemaal niet jarig’ zegt mamma. Sophie snapt er niets meer van de buurman begint te lachen en te lachen. Zijn buik schudt over zijn riem. De andere buurvrouw begint ook te lachen. Klinkt een beetje alsof ze de hik heeft denkt ze. Mamma begint te grijnzen en dan verschijnt er ook een lach. En tranen. Maar dat zijn vrolijkheids tranen zegt mamma. Sophie begrijpt dat niet. Mamma vertelt dat je nooit bloemen bij andere mensen uit de tuin mag plukken. Echt nooit. En dat de buren nu heel boos zijn. Sophie kijkt naar schuddende buik van buurman en hikkende buurvrouw. Dan zijn ze wel vrolijk boos denkt ze in haar eigen hoofd. ‘Wilt u misschien een glaasje limonade’? Vraagt ze. ‘Maar dan doe ik het wel in een beker, want de glazen staan op tafel. Met uw eigen bloemen erin’. Buurman en buurvrouw willen wel limonade. Mamma ook. ’s Avonds gaan Sophie en mamma langs alle buren met een gekochte bos bloemen. En Sophie moet overal sorry zeggen en dat ze het nooit meer zal doen. En dat wil ze wel doen. Sophie is heel vrolijk, want mamma loopt lachend naast haar met een mand vol bloemen. Mamma is heel trots op haar had ze gezegd. En mamma lacht weer. Mamma lacht weer.